43 Αύγουστοι xωρίς την Αμμόχωστο, χωρίς λύση

Του Γιαννάκη Σκορδή*

Κάθε καλοκαίρι εδώ και 43 χρόνια επαναλαμβάνεται περίπου η ίδια ιστορία. Κάποιοι τουλάχιστον από μας θυμόμαστε την προδοσία του Ιούλη και, χωρίς να προσπαθούμε να στρεβλώσουμε την Ιστορία, κατονομάζουμε τους προδότες. Τον Ιμπεριαλισμό σαν θεωρία και πράξη, τη Χούντα των Αθηνών, αλλά και την ΕΟΚΑ Β που άλωσε την Κύπρο εκ των έσω.

Λέμε «Δεν ξεχνώ», όχι μόνο γιατί κανένας δοσίλογος δεν βρήκε ακόμα το θάρρος για να ζητήσει συγγνώμη από τον κυπριακό λαό, όχι μόνο γιατί επιφανή στελέχη της προδοσίας βρίσκονται τώρα στην κυβέρνηση και τη Βουλή, αλλά και γιατί πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από την Ιστορία για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Γιατί τ’ αποτελέσματα της άλλης όψης του νομίσματος, της εισβολής της Τουρκίας, είναι ακόμα εδώ.

Και μπαίνει ο Αύγουστος, ένας μήνας που μας φέρνει ξανά μπροστά στις ευθύνες κάποιων για την άδικη και παράλογη παράδοση της Αμμοχώστου στον εισβολέα. Και νιώθω πάλι σαν την ατμομηχανή του τρένου που την «ταΐζουν» κάρβουνο και ψηλώνει η θερμοκρασία στο καζάνι που καίει μέσα μου. Για το άδικο, για το γιατί…

43 τώρα χρόνια κι ακόμα περιμένουμε, σίγουρα όχι απραγείς. Φέτος δε, δεν μας φτάνουν όλα αυτά, προστίθεται και η αγωνία για το μέλλον της Αμμοχώστου αλλά και όλης της πατρίδας, μετά το ναυάγιο των συνομιλιών. Ένα ναυάγιο που δυστυχώς, όπως φαίνεται, έχει να κάνει με την ευθυνοφοβία του ανθρώπου στον οποίο δώσαμε εντολή να συνομιλεί εκ μέρους μας.

Ενός ανθρώπου που φαίνεται τελικά να μην μπορούσε να αντισταθεί στο κάλεσμα της Ερινύας των εκλογών. Που αντί να δηλώσει πως χάριν της επίτευξης λύσης στο Κυπριακό κατηγορηματικά δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις επόμενες προεδρικές εκλογές -εκτός κι αν φυσικά θα είχαμε λύσει το εθνικό μας θέμα, που θα έπρεπε να πει πως θα συνεχίσει στις επάλξεις μέχρι το τέλος- αντ’ αυτού προτίμησε, όπως νομίζει, να προσδεθεί στην προεδρική καρέκλα.

Ίσως μια μέρα του επόμενου Μάρτη καταλάβει το μεγάλο λάθος που έκανε. Γιατί αν έλυνε το Κυπριακό, τη θέση αυτή δικαιωματικά θα μπορούσε να τη διεκδικήσει και με πολλές μάλιστα πιθανότητες επιτυχίας. Τώρα, εκείνο που θα θυμούνται οι Βαρωσιώτες, οι πρόσφυγες γενικότερα αλλά και όλος ο κυπριακός λαός, θα είναι πως πούλησε το μέλλον μας και των παιδιών μας, «για ένα πουκάμισο αδειανό… για μια καρέκλα».

Αύγουστος λοιπόν… Που μας φέρνει στη μνήμη τη δεύτερη φάση της εισβολής, μα και του ξεριζωμού των κατοίκων της αγαπημένης Αμμοχώστου. Και διερωτάσαι πώς θα κλείσει το κενό μέσα σου. Πώς θα κλείσει αφού εκείνοι που έπρεπε, όντας στην πρώτη τη γραμμή, να πιστεύουν και ν’ αγωνίζονται πιότερο από τους άλλους, έχουν αλλού στραμμένο το βλέμμα, ή άλλοι κάνουν τις δικές τους ιδιότυπες διακοπές…

Στις συνομιλίες που έγιναν στην Ελβετία για την Κύπρο, εκτός από τους αναμενόμενους έτσι κι αλλιώς τακτικισμούς της Τουρκίας, πραγματικά έχει πάρα πολύ απογοητεύσει η συμπεριφορά των υψηλά ιστάμενων εκπροσώπων της ε/κ πλευράς, που έχει ρίξει το λαό μας σ’ ένα πηγάδι απόγνωσης κι απελπισίας. Και το ερώτημα που υπέβαλα σε προηγούμενο γραπτό μου, «Θέλαμε και πήγαμε;», τελικά σίγουρα απαντάται. Πήγαμε με το ζόρι, γιατί άλλες ήταν οι προτεραιότητες του Προέδρου και των συνεργατών του.

Απάντηση δόθηκε και στο έτερο των ερωτημάτων. «Το ’60 δεν μας άκουσαν, το ’74 έκαψαν την Κύπρο, λέτε σήμερα να ακούσουν επιτέλους τις λογικές και πατριωτικές εκκλήσεις της Αριστεράς, ή και πάλι θα ενεργήσουν με βάση μόνο τα κομματικά τους οφέλη;». Και βεβαίως, για ακόμα μια φορά, τα κομματικά συμφέροντα της Δεξιάς υπερίσχυσαν.

Το ερώτημα λοιπόν κι η απορία «Υπάρχει ακόμα ακτίδα φωτός;» μπορεί ν’ απαντηθεί μόνο σε μια κατεύθυνση. Μέσα σε συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες απ’ ό,τι πριν και με πιθανές επιπλέον απώλειες για την υπόθεσή μας, μόνον με την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά μπορεί να ελπίζουμε σε κάτι θετικό. Όπως συνέβηκε και στην προηγούμενη πενταετία, άσχετα με τη χολή που ακόμα χύνουν κάποιοι.

Γιατί είναι οι τότε συγκλίσεις που έφεραν και τα κάποια αποτελέσματα που ο νυν Πρόεδρος πέτυχε. Αφού φυσικά μηδένισε πρώτα τα πάντα, για να τα ξαναφέρει, αλλά ως επί το πλείστον πιο αποδυναμωμένα και με μοιραία καθυστέρηση. Τώρα, δε, απλά εγκαταλείπει…

Εμείς θα συνεχίσουμε λοιπόν τον αγώνα, με όσους περισσότερους τρόπους μπορούμε. Συμβάλλοντας στον προγραμματισμό και σχεδιασμό της επιστροφής με τις τεχνικές μας γνώσεις.

Εξηγώντας την ίδια ώρα το αυτονόητο, ότι με τη Δεξιά στην εξουσία μόνο δεινά μπορεί να περιμένουμε. Προσπαθώντας να πείσουμε ταυτόχρονα το Δήμαρχο της Αμμοχώστου και τους Συμβούλους, πως, ασχέτως προβλημάτων, πρέπει να ελπίζουν και να μάχονται.

Θα συνεχίσουμε επίσης την αέναη προσπάθεια της επαναπροσέγγισης. Γιατί τα παιδιά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι, ανεξάρτητα αν είμαστε Ελληνοκύπριοι ή Τουρκοκύπριοι, αξίζουμε κάτι καλύτερο.

Κάτι που να επανενώνει την Κύπρο και να στεριώνει την ειρήνη. Κάτι που να απαντά στο κάλεσμα της πολλών χιλιάδων χρόνων Ιστορίας και του Πολιτισμού της Αμμοχώστου και όλης της πατρίδας μας. Γιατί η Κύπρος αξίζει να πάει ξανά μπροστά και να πρωτοπορεί, σεβόμενη ταυτόχρονα και το ιστορικό παρελθόν της. Χρησιμοποιώντας για πρόοδο τις ιδιομορφίες όλων των κοινοτήτων που ζουν εδώ.

Πριν 43 τόσα χρόνια η Αμμόχωστος προδόθηκε και παραδόθηκε. Όσο όμως κι αν είναι δύσκολο, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με αισιοδοξία. Έχουμε καθήκον να προετοιμαζόμαστε για την ημέρα της Ανάστασης της Κύπρου και της Αμμοχώστου. Γιατί, όπως πολλές φορές έχω πει, η ένταση και το άδικο δεν μπορεί να είναι το μέλλον αυτής της πατρίδας, γιατί, ενώ μπορεί η ανθρωπότητα να προχωρεί με πισωγυρίσματα κατά καιρούς, δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε πως αυτός ο πλανήτης μπορεί και θα έχει μέλλον.

Αν θέλουμε να κλείσει το κενό που πήρε, όπως ξαναείπα, τη θέση κάθε νοήματος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, πρέπει να πετύχουμε την επιστροφή και το ξαναζωντάνεμα της Αμμοχώστου, μα και κάθε άλλου υπό κατοχή μέρους της αγαπημένης Κύπρου. Για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε όλοι μαζί, για να μπορέσουμε να νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι, σε συνεργασία, όχι αντιπαράθεση με τους σύνοικους Τουρκοκυπρίους.

Για να γιορτάσουμε την επιστροφή στην πόλη μας, την αγαπημένη Αμμόχωστο. Για να συμβιώσουμε, να κτίσουμε ξανά μαζί, να χαρούμε τις ακρογιαλιές της με αγάπη όλοι, να δημιουργήσουμε Πολιτισμό μαζί όπως παλιά, να προσευχόμαστε ελεύθερα ο καθένας στο δικό του Θεό, να μοιραζόμαστε τα προβλήματα μα και τις χαρές μας. Έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε, να τραγουδούμε μαζί την Αμμόχωστο και την Κύπρο, την κοινή αγάπη και πατρίδα όλων μας.

*Τέως Δήμαρχος Αμμοχώστου