Α. Κυπριανού: Στα ερείπια του ’74 κτίστηκε το κίνημα επαναπροσέγγισης

Καταδίκη της προδοσίας και του μαύρου Ιούλη του '74 και μήνυμα ελπίδα για την επανένωση του τόπου

Η Κύπρος ανήκει στο λαό της βροντοφώναξαν στο Σκαλί Αγλαντζιάς μαζί με τον Γ. Γ. του ΑΚΕΛ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ζούμε ξανά εκείνες τις μαύρες στιγμές του Ιούλη του ‘74. Τους πυροβολισμούς, τα τανκς, τους βομβαρδισμούς, τα καραβάνια της προσφυγιάς, τα συσσίτια και τα αντίσκηνα. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι καρδιές μας γεμίζουν με πίκρα στη σκέψη ότι τότε φεύγαμε από το σπίτι μας με τα ρούχα που φορούσαμε, μα κυρίως με την αυταπάτη ότι σε λίγες μέρες θα επιστρέφαμε πίσω. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι καρδιές μας γεμίζουν πίκρα κάθε φορά που σταματούν στα οδοφράγματα.

katadikiIoyliSkali3

Είμαστε και φέτος η φωνή που καταδικάζει την προδοσία∙ η συνείδηση που θυμίζει το έγκλημα και φωνάζει για δικαίωση∙ το σύνθημα που λιώνει τα συρματοπλέγματα και αντηχεί παντού: η Κύπρος ανήκει στο λαό της! Σαραντατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, αφήνουμε στεφάνια τιμής πάνω στους τάφους των νεκρών μας και σηκώνουμε το βάρος του χρέους να δικαιώσουμε τη θυσία τους.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η δεξιά και η ακροδεξιά νιώθουν πολύ άβολα. Γι’ αυτό ρίχνουν ως προπέτασμα καπνού στη συζήτηση τους αφορισμούς. «Όλοι είχαν ευθύνες για το 1974». «Έφταιξε και ο Μακάριος». «Υπήρξε βία και αντιβία». Όλα αυτά προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών και βιάζουν βάναυσατην ιστορία του τόπου μας. Όσο και να προσπαθούν όμως κανένας δεν ξεχνά, τίποτε δεν ξεχνιέται. Δεν υπάρχει προδοσία δίχως προδότες. Έγκλημα δίχως εγκληματίες.

Κάθε φορά που η δεξιά θέλει να καλύψει τα ανομήματα της, τις ιδεοληψίες και το δογματισμό της, φταίμε όλοι. Είναι διαχρονικές και κοινές οι ευθύνες, λένε. Επιμένει να θέλει το δικό της αφήγημα, να γίνει το κοινό αφήγημα. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού. Δεν είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο το 1974. Δεν είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο από τότε μέχρι σήμερα.

Από τη μια ήταν το ΑΚΕΛ και μαζί του άλλα κόμματα καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, συσπειρωμένοι γύρω από την αδέσμευτη πολιτική του Μακαρίου. Από την άλλη μια χούφτα ΕΟΚΑβητατζήδες, συνειδητοί φασίστες. Από τη μια χιλιάδες τίμιοι πατριώτες που έδωσαν το αίμα τους για τη δημοκρατία και την ελευθερία.  Από την άλλη οι ξεπουλημένοι με τα αργύρια της Χούντας. Δεν είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο. Από τη μια ο Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β΄, που αν και γνώριζαν πως το πραξικόπημα θα έδινε το άλλοθι στην Τουρκία να εισβάλει,  το σχεδίασαν και το εκτέλεσαν συνειδητά μόλις βρήκαν την ευκαιρία. Από την άλλη το ΑΚΕΛ, που παρόλο που είχε αποτρέψει με τη δυναμική συσπείρωση του λαού γύρω από τον Μακάριο το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα το 1972 δεν εφησύχαζε∙ προειδοποιούσε συνεχώς για τα εγκληματικά σχέδια κατά της Κύπρου. Εισηγήθηκε τη δημιουργία Λαϊκής Πολιτοφυλακής που θα ήταν το αντίπαλο δέος απέναντι στην ΕΟΚΑ Β’ αλλά και την ελεγχόμενη από τη Χούντα Εθνική Φρουρά. Δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε. Και σήμερα υπάρχουν από τη μια οι χιλιάδες των ελληνοκυπρίων που παλεύουν για την επανένωση του τόπου μας, που επιμένουν να φωνάζουν ότι ο λαός μας μπορεί να ζήσει ελεύθερος και μονιασμένος και από την άλλη αυτοί που θέλουν να χαρίσουν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Μακάρι αυτή τη φορά να πρυτανεύσει ο πατριωτισμός και η λογική. Όχι ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία και οι φοβίες.

Τα σχέδια ανατροπής του Μακαρίου και υποταγής της Κύπρου στα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα είχαν αρχίσει να καταστρώνονται πριν. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, πρωταγωνιστές της συνομωσίας ήταν και άνθρωποι εκ των έσω. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, όλες οι απόπειρες εναντίον του Μακαρίου ήταν συντονισμένες από το Διοικητή Δυνάμεων Καταδρομών, Δημήτρης Παπαποστόλου και τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Ο τελευταίος διέθετε και τον απαραίτητο οπλισμό στους επίδοξους δολοφόνους. Ενήμερος για τα σχέδια δολοφονίας του Μακαρίου ήταν και ο Αθανάσιος Πουλίτσας, ο ίδιος ο υπασπιστής του Αρχιεπισκόπου.

Το 1972 τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ο Σταύρος Σταύρου Σύρος παραλάμβανε οπλισμό. Άλλα στελέχη της ΕΟΚΑ Β’ έκαναν συνεννοήσεις για παραλαβή χρημάτων από την Αμερική. Ο Γρίβας αλληλογραφούσε με το δικτάτορα Ιωαννίδη κάνοντας συνεννοήσεις για προώθηση των πραξικοπηματικών σχεδίων. Όλα τα χρόνια της δράσης της ΕΟΚΑ Β΄, εκπονούνταν σχέδια δολοφονικών επιχειρήσεων ενάντια στο Μακάριο. Σχέδια Απόλλων, Γρόνθος, Ερμής, Ανταπόδοσις, Νίκη, Κεραυνός. Κάποια από αυτά φέρουν την υπογραφή του Γρίβα, άλλα του Σύρου και άλλα του Καρούσου.

Με το προδοτικό πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε το μισό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου και του κυπριακού λαού. Το άλλο μισό πραγματοποιήθηκε με την τουρκική εισβολή˙  όταν η προδοσία άνοιξε την πόρτα στον τούρκο εισβολέα. Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να κατέχει πάνω από το ένα τρίτο των εδαφών της χώρας μας. Έπνιξε στο αίμα και στο δάκρυ χιλιάδες κύπριους. Πρόσφυγες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, ξεριζωμένοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Το συρματόπλεγμα της ντροπής εξακολουθεί να ματώνει το κορμί του πολύπαθου νησιού μας.

Ο κυπριακός λαός, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, στερείται τα δικαιώματα του εδώ και 44 χρόνια και ζει βίαια διαχωρισμένος. Ο εποικισμός απειλεί ευθέως το μέλλον του στην πατρίδα που τον γέννησε,  ενώ συμβιώνει μόνιμα με την απειλή της παρουσίας 30,000 σχεδόν τούρκων στρατιωτών.

«Δια να νικήσωμεν απαιτείται πρώτα ολοκάθαρος αντικειμενικός σκοπός. Και αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, παρά ένας. Ένας και μόνος, η ΕΝΩΣΙΣ και τίποτε άλλο. Σήμερα είμεθα ισχυροί, ισχυροί περισσότερο από ποτέ. Μιαν υπόσχεσις σας δίδω εξονόματος του Στρατού. Ότι εάν ο εχθρός τολμήσει να διενεργήσει απόβασιν, θα συντριβεί. Το γνωρίζει πολύ καλά και δεν ομιλεί περί αποβάσεως, αλλά μας απειλεί δια βομβαρδισμού. Και πάλιν όμως δίδω την υπόσχεσιν ότι εάν τολμήσει να βομβαρδίσει άμαχον πληθυσμό, η απάντησις μας θα είναι κεραυνοβόλος και άμεσος και είμαι βέβαιος ότι αυτός θα μετανοήσει». Αυτά έλεγε ο Γρίβας τον Γενάρη του 1965.  Λίγους μήνες νωρίτερα  ο ίδιος είχε αναλάβει την προώθηση του διχοτομικού Σχεδίου Άτσεσον. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που έγραψε ο Σπύρος Παπαγεωργίου ο οποίος ανέφερε ότι ο Γρίβας «όταν έστελνε για δημοσίευση στις φιλικές του εφημερίδες τα δύο σχέδια του Άτσεσον για το Κυπριακό, έγραφε στους συνεργάτες του: «να δώσουμε προβολή. Σ΄ αυτά θα στηρίξουμε την πολιτική μας». Η παραφροσύνη της εθνικοφροσύνης. Ένα χαρακτηριστικό που διαπερνά τις δεκαετίες και μας φέρνει στο σήμερα. Από τη μια αποκοιμίζουν το λαό με λόγια ψεύτικα μεγάλα και από την άλλη αφήνουν τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του: να παγιώσει τα αποτελέσματα της κατοχής, να μας πάρει στο κατώφλι της διχοτόμησης.

Το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος του τόπου συντελέστηκε γιατί η εθνικοφροσύνη από μισαλλοδοξία, φανατισμό και δογματισμό δεν ήθελε να αφήσει το λαό μας να ζήσει μονιασμένος στη γη που τον γέννησε. Γιατί ήθελε να θυσιάσει το εφικτό στο βωμό του ευκταίου. Γιατί ενώ φλόμωνε το λαό με ψεύτικα μεγάλα λόγια, ήταν ταυτόχρονα ο δούρειος ίππος για να υλοποιηθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού σε βάρος της Κύπρου. Τελικά η απόβαση έγινε και τα πρωτοπαλίκαρα του Γρίβα που τις προηγούμενες μέρες ανέμιζαν τα καλάσνικωφ πανηγυρίζοντας γιατί «επέθανεν ο Μούσκος» έτρεξαν να κρυφτούν στα μετόπισθεν στέλνοντας  τους κύπριους πατριώτες άοπλους και προδομένους στην πρώτη γραμμή.

Οι δε Χουντικοί, που εξαπέλυαν πύρινους λόγους εθνικοφροσύνης, ξεπούλησαν την Κύπρο με τον χειρότερο τρόπο. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του στρατηγού Μπονάνου, ότι το ξημέρωμα της 20ης Ιουλίου, αν και γνώριζε για την τουρκική απόβαση, δεν επικοινώνησε με την Κύπρο, γιατί «είχε ιεραρχήσει άλλα πράγματα να κάνει». Είναι επίσης χαρακτηριστική η μαρτυρία του Γεωργίτση ότι ο Μπονάνος είχε δώσει οδηγίες να αφήσουν τους τούρκους «για λόγους τιμής και γοήτρου να ακουμπήσουν κάπου στην περιοχή της Κερύνειας».

Οι πραξικοπηματίες παρέμειναν αμετανόητοι και μετά που εκδηλώθηκαν οι συνέπειες του εγκλήματος τους. Άλλοι παραμένουν αμετανόητοι μέχρι σήμερα. Δίχως ούτε ένα συγνώμη για τα όσα έκαναν.  Μας κουνούν μάλιστα το δάχτυλο. Μας κάνουν μαθήματα πατριωτισμού. Αυτή η συμπεριφορά τους χαρακτηρίζει δυστυχώς μέχρι σήμερα.

Πλείστοι πέρασαν από τα καλάσνικωφ στο κόμμα που τους στέγασε, στο Συναγερμό και από εκεί σε όλες τις καρέκλες: βουλευτικές, υπουργικές και άλλες. Αν μάλιστα συμβεί και κάποιος τους κάνει άβολες ερωτήσεις για την περίοδο του 1974 ξαφνικά η μνήμη τους ασθενεί. Δεν θυμούνται τίποτε. Ξέχασαν τα πάντα.

katadikiIoyliSkali

Εμείς δεν ξεχνούμε! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τόσο αίμα που χύθηκε για να μην περάσει ο φασισμός και η εισβολή;  Κώστας Μισιαούλη, Κωστάκης Ευαγόρου, Νίκος Φλουρέντζου,  Κυριάκος Παπαλαζάρου, Αντρέας Κέστας, Πάμπος Χριστοφή, Τάσος Χριστοφή, Παντελής Χαραλάμπους, Χριστάκης  Κόμπος και τόσοι άλλοι. Από τα σπλάχνα του Λαϊκού Κινήματος ξεπήδησαν παλικάρια όπως οι Γαβριήλ Θεοδοσίου, Ανδρέας Στυλιανού,  Γεράσιμος Λεοντίου, Αβραάμ Λοϊζος, Ευέλθων Ιωαννίδης, Νίκος Καρασαμάνης, Αχιλλέας Κουρτελλής, Γεώργιος Αδάμου Χ’’ Στεφανή, Γιώργος Χαραλάμπους, ο μόλις 14 χρονών Αντρέας Θεοδοσίου και άλλοι τόσοι. Αυτοί είναι το όνομα, η τιμή και η περηφάνια μας. Η κατάθεση αίματος του ΑΚΕΛ στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία.

Σήμερα, σαραντατέσσερα χρόνια μετά, η Τουρκία διεκδικεί με συνέπεια το στόχο της: τη διχοτόμηση της Κύπρου. Η τραγική ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι βρίσκει –και πάλι- πολύτιμους σύμμαχους στη δική μας πλευρά. Βρίσκει συμμάχους που χρησιμοποιώντας την ίδια ή παρόμοια ρητορική με την προ του ’74 εποχή, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι καλύτερα να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Το ίδιο ανεδαφικές και δημαγωγικές είναι και οι προσεγγίσεις περί ενιαίου κράτους, περί εγκατάλειψης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ο πραγματικός πατριωτισμός δεν κρίνεται στα λόγια. Κρίνεται στις πράξεις. Πραγματικοί πατριώτες ήταν αυτοί που έτρεξαν τότε στην πρώτη γραμμή την ώρα που η δημοκρατία και ηελευθερία της πατρίδας απειλούνταν και έδωσαν στη μάχη και την τελευταία σταγόνα του αίματος τους. Πραγματικοί πατριώτες είναι αυτοί που σήμερα εξακολουθούν να παλεύουν για να επανενωθεί ο τόπος μας, όχι αυτοί που αποκοιμίζουν το λαό με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και την ίδια ώρα συμβιβάζονται με την κατοχή. Πραγματικοί πατριώτες είναι αυτοί που επιμένουν να σηκώνουν τη λαβωμένη κυπριακή σημαία και να οραματίζονται ένα ειρηνικό μέλλον και μια Κύπρο ολόκληρη και ελεύθερη που να ανήκει στο λαό της.

Η τιμή της μνήμης των ηρώων μας, το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών τους είναι το χρέος που ξεπληρώνουμε εδώ και δεκαετίες παλεύοντας για επανενωμένη Κύπρο. Είμαστε περήφανοι γιατί είμαστε εμείς που πάνω στα ερείπια του 1974 χτίσαμε το κίνημα της επαναπροσέγγισης. Είμαστε περήφανοι γιατί από τότε μέχρι σήμερα είμαστε η φωνή που φωνάζει σταθερά για όλη την Κύπρο. Είμαστε το κίνημα που έχει όραμα για την Κύπρο του αύριο και πολιτική πρόταση για το πώς μπορεί αυτό το όραμα να πάρει σάρκα και οστά. Είμαστε περήφανοι γιατί ούτε για μια στιγμή δε βάλαμε στενόκαρδες προσεγγίσεις, ρεβανσισμό και μικροκομματικές σκοπιμότητες πάνω από το μέλλον του τόπου. Αυτός είναι ο πατριωτισμός. Καλά κάνει να το συνειδητοποιήσει ο κ. Αναστασιάδης και να πάψει να μας παραδίδει μαθήματα.

Δεν του επιτρέπουμε να μας κατηγορεί ότι δήθεν θέλουμε τουρκικά στρατεύματα και εγγυήσεις στην Κύπρο. Ούτε ο κ. Αναστασιάδης ούτε κανένας άλλος θα βρει έστω μισή πρόταση, ή μια αναφορά του ΑΚΕΛ που να υπονοεί κάτι τέτοιο. Ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που έθεσε στο τραπέζι την κατάργηση των εγγυήσεων και δημιούργησε δυναμική για να ασκηθεί πίεση στην Τουρκία για το θέμα ήταν ο Δημήτρης Χριστόφιας. Ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που αποδέχθηκε δε τις εγγυήσεις ήταν ο κ. Αναστασιάδης το 2004. Γι’ αυτό ας μην επιμένει σε φαντασιώσεις. Ας προβληματιστεί μόνο για την παρούσα κατάσταση και ας πάρει αποφάσεις για το μέλλον του τόπου.

Οι θέσεις του ΑΚΕΛ είναι βασισμένες σε αρχές και στις διαχρονικές θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Δεν πρόκειται να μετακινηθούμε από αυτές επειδή κάποιοι ίσως να αποφάσισαν να θυσιάσουν το Κυπριακό στις όποιες σκοπιμότητες∙ ή επειδή ο κ. Αναστασιάδης επιστρατεύει την υπεροπλία του στα ΜΜΕ για να κατηγορήσει το ΑΚΕΛ ότι δήθεν «υιοθετεί τουρκικές θέσεις». Τις τουρκικές θέσεις τις εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτοί που αφήνουν το χρόνο να παρέρχεται και την κατοχή να εδραιώνεται μέρα με τη μέρα.

Ο κ. Αναστασιάδης παρέλαβε το Κυπριακό από τον Δ. Χριστόφια με κοινά ανακοινωθέντα που εξασφάλιζαν διαχρονικές θέσεις της πλευράς μας. Με πολλά θέματα συμφωνημένα και καταγεγραμμένα ως συγκλίσεις. Με το κεφάλαιο της ενέργειας με τεράστια προοπτική και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας διασφαλισμένα.  Με τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίζει ότι η πλευρά μας ήταν ένα βήμα μπροστά στην ετοιμότητα για λύση του προβλήματος. Ο ίδιος τι έκανε και σε ποια φάση οδήγησε το κυπριακό;

Λυπούμαι να πω ότι πολλές φορές δίνεται η εντύπωση από την Κυβέρνηση Αναστασιάδη- Συναγερμού ότι στο μυαλό τους έχουν προχωρήσει στην επόμενη μέρα και απλώς κάνουν διαχείριση της κατάστασης. Πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει τις αναφορές του Προέδρου σε δύο ΑΟΖ; Πώς αλλιώς να δικαιολογηθούν οι εκτός πραγματικότητας οδηγίες για τα καύσιμα από τα κατεχόμενα; Τις οδηγίες για τα αρχαιολογικά μνημεία;

Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε: η Κύπρος δεν θα σωθεί με τα καζίνο, το παζάρι των διαβατηρίων και τη θυσία των ανθρώπων και του τόπου στο βωμό των μπίζνες του περίγυρου του Προεδρικού και του Συναγερμού. Ο κ. Αναστασιάδης οφείλει έστω και τώρα να συνειδητοποιήσει το βάρος της ευθύνης που έχει. Οφείλει έστω και τώρα να κάνει αυτό που χρειάζεται, για να μη μείνει στην ιστορία ως ο Πρόεδρος της διχοτόμησης. Για να προλάβω κάποιους ξεκαθαρίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνει δεν είναι απαράδεχτες υποχωρήσεις. Πρέπει να δείξει αποφασιστικότητα. Να αναλάβει πρωτοβουλίες. Να αναδείξει με συνέπεια τις θέσεις και την επιχειρηματολογία μας.

Ναι, η Τουρκία έχει διαχρονική ευθύνη για τη μη επίλυση του Κυπριακού. Ναι, η άλλη πλευρά προβάλλει απαράδεκτες θέσεις. Εμείς οφείλουμε να κάνουμε ό, τι μπορούμε προκειμένου να είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά με συνέπεια επιδιώκει τη λύση του προβλήματος. Ο κ. Αναστασιάδης οφείλει  να αναλάβει πρωτοβουλίες που να ακυρώνουν τη θέση της Τουρκίας για δύο κράτη, όχι να αφήνει ανοικτό το δρόμο για να μπουν τέτοιες θέσεις στο προσκήνιο.

Μα τι θέλετε επιτέλους; Αν λυθεί το κυπριακό θα τουρκοποιηθεί η Κύπρος, λένε διάφοροι. Η Κύπρος θα τουρκοποιηθεί αν δεν λυθεί το Κυπριακό. Η Κύπρος θα σωθεί μόνο αν επανενωθεί. Η Τουρκία με συνέπεια εδώ και δεκαετίες αναπτύσσει πολιτικές που εμβαθύνουν την εξάρτηση της Τουρκοκυπριακής κοινότητας από την Άγκυρα και την αποδυναμώνουν. Προώθησε την οικονομική ενσωμάτωση των κατεχομένων μέσω χρηματοδοτήσεων στον ενεργειακό, τον υδατικό, τον κατασκευαστικό και τουριστικό τομέα. Επιδιώκει σταθερά παρέμβαση στα κατεχόμενα. Επιχειρεί να καλλιεργήσει το φανατισμό στη θρησκεία ως μέσο άσκησης μεγαλύτερου ελέγχου στην κοινωνία. Μια μερίδα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα αντιστέκεται σε όλα αυτά. Όμως δεν θα αντέξει για πάντα μια μικρή κοινότητα να τα βάζει με την ισχυρή Τουρκία. Αν δεν το κατανοήσει έγκαιρα αυτό η δεξιά στην ελληνοκυπριακή κοινότητα αυτή τη φορά θα πληγώσει ανεπανόρθωτα την Κύπρο.

Η κ. Λουτ αρχίζει σύντομα περιοδεία για το Κυπριακό. Ευχόμαστε η αποστολή της να στεφθεί με επιτυχία. Αυτό εξαρτάται κυρίως από την Τουρκία. Εξαρτάται όμως σε μεγάλο βαθμό και από τη στάση του κ. Αναστασιάδη. Πρέπει να απαντήσει ξεκάθαρα και πειστικά ότι είναι έτοιμος για επανέναρξη ουσιαστικών συνομιλιών με στόχο τη σύντομη επίτευξη συμφωνίας.

Το ΑΚΕΛ επιμένει ότι απαιτείται επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων. Στόχος η κατάληξη το συντομότερο σε συμφωνημένη λύση. Λύση που θα βασίζεται στις διαχρονικές αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Που θα μας απαλλάσσει από την κατοχή και τις εγγυήσεις. Λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Που θα βασίζεται στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που θα αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει επεμβάσεις και εγγυήσεις από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία. Λύση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας με μία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια.

«Στις 15 Οκτωβρίου 1974, μετά από τρεις μήνες φυλακή μαζί με άλλα εξήντα άτομα μας πήραν στο χωριό μας, στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας να πάρουμε λίγα ρούχα. Παντού καταστροφή και νέκρα. Ποτέ δεν έχω δει τέτοια καταστροφή. Τέτοια κατάρα…Ύστερα ξεκινήσαμε για το σπίτι μου. Αντίκρισα ξένες κουρτίνες στα παράθυρα. Άραγε θα με αφήσουν να μπω μέσα; Μου καλοφέρτηκαν. Μου είπαν να πιάσω το μόνο που είχα μέσα δικό μου. Τις λαμπάδες του γάμου μου. Δεν τις πήρα όμως γιατί είχα την ελπίδα ότι θα γύριζα ξανά πίσω». Αυτή ήταν η αφήγηση της Έλλης για το Χρονικό της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας. Η πίκρα της καταστροφής και της προσφυγιάς και εκείνη η ελπίδα ότι θα γύριζαν πίσω σύντομα. Εκείνη η ελπίδα που φέγγει χρόνια ολόκληρα μέσα στους συνοικισμούς.  Εκείνη η ελπίδα που οδηγούσε τα χέρια της μάνας να βάζουν πάντα στο τραπέζι ένα πιάτο παραπάνω και μια άδεια καρέκλα για εκείνον που περίμενε. Εκείνη η ελπίδα που δυνάμωνε τα χέρια που σηκώνουν ψηλά τις μαυρόασπρες φωτογραφίες. Εκείνη η ελπίδα που τσουγκρίζει τα ποτήρια σε κάθε γιορτή στην προσφυγιά για να αντηχήσει η ευχή «τζιαι του χρόνου στο σπίτι μας». Εκείνη η ελπίδα που απαλύνει το θρήνο μέσα στις αίθουσες τις ταυτοποίησης, πάνω από τα φέρετρα τα τυλιγμένα με την κυπριακή σημαία.

Αυτή την ελπίδα δεν έχει κανένας δικαίωμα να την προδώσει! Δεν θα επιτρέψουμε να την προδώσει. Εμείς δεν ξεπουλάμε πατρίδες! Εμείς δεν κουραστήκαμε! Εμείς δεν λυγίζουμε! Θα συνεχίσουμε! Θα επιμένουμε! Είμαστε η φωνή που δεν θα σταματήσει να διεκδικεί το μέλλον!Η Κύπρος μπορεί και πρέπει να επανενωθεί. Η Κύπρος μπορεί και πρέπει να γυρίσει σελίδα στην Ιστορία της. Να γράψουμε μαζί με τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας καινούρια κεφάλαια ειρήνης, προόδου και ευημερίας.

Ζήτω η Κύπρος μας.

Τιμή και Δόξα στους ήρωες μας!

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy