Της Ειρήνης Χαραλαμπίδου*
Παρά την πρόοδο που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια στο ζήτημα της ισότητας των φύλων, της εκπροσώπησης των γυναικών στα δημόσια αξιώματα, αλλά και πιο πρόσφατα σε σχέση με τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ κοινότητας, η πατριαρχία συνεχίζει δυστυχώς να καθορίζει νοοτροπίες, συμπεριφορές και πολιτικές. Συνεχίζει να αναπαράγει ανισότητες, προκαταλήψεις και διακρίσεις: έμφυλο επαγγελματικό διαχωρισμό, ανισομισθία, περιορισμό των γυναικών στα πιο χαμηλόμισθα επαγγέλματα, παραδοσιακούς ρόλους στην οικογένεια και την κοινωνία. Με τις γυναίκες αντιμέτωπες με τις κυρίαρχες σχεδόν παντού πατριαρχικές σχέσεις και ανδροκρατικά στερεότυπα.
Η υποαντιπροσώπευση των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων παραμένει υπαρκτό κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα. Ενα πρόβλημα που συνιστά εμφανές έλλειμμα δημοκρατίας και παιδείας. Πώς επιλύεται όμως; Με εύκολες, επιφανειακές λύσεις και αντιδημοκρατικές προσεγγίσεις όπως οι ποσοστώσεις υπέρ των γυναικών;
Η πρόταση νόμου που καταθέτουν ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ ώστε να νομοθετηθεί ποσόστωση υπέρ των γυναικών κατά τουλάχιστον 2/5 στα Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών, κάθε άλλο παρά αντιμετωπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του. Αντίθετα, λειτουργεί υποτιμητικά για τις δυνατότητες των γυναικών. Συμβάλλει αρνητικά στη διασφάλιση των ίσων ευκαιριών. Λειτουργεί ρατσιστικά, εδραιώνοντας διακρίσεις και αποκλεισμούς. Δεν επιβραβεύει τους καλύτερους (είτε άντρες είναι είτε γυναίκες), αλλά διαχωρίζει τους ανθρώπους στη βάση του φύλου. Και στην τελική αυτό που διαμηνύει στις γυναίκες είναι: «Κοίτα, επειδή δεν μπορείς να ανταγωνιστείς έναν άντρα επί ίσοις όροις… χρειάζεσαι ποσόστωση».
Μετατοπίζει όμως και την ουσία της συζήτησης. Διότι αντί στο επίκεντρο της συζήτησης να βρίσκονται το επίπεδο διαβίωσης των γυναικών, ο τρόπος αντιμετώπισής τους στους χώρους της εργασίας, αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα, αρκούμαστε σε ημίμετρα και σε πυροτεχνήματα επικοινωνιακού χαρακτήρα, τα οποία όχι μόνο δεν ανατρέπουν τα στερεότυπα, αλλά τα ριζώνουν ακόμη περισσότερο. Οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερα εμπόδια με τα οποία πρέπει να αναμετρηθούν για να μπορέσουν να εμπλακούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Καλούμενες να αντεπεξέλθουν ταυτόχρονα σε πολλαπλούς ρόλους και ευθύνες: στην εργασία, στη μητρότητα, στην οικογένεια -δεδομένα που εκμηδενίζουν το χρόνο και τις ευκαιρίες της για πολιτική δράση.
Και επιπλέον αντί οι κυβερνώντες να προωθούν αυταρχικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές, ας ρίξουν μια ματιά στην κατάντια της κοινοβουλευτικής τους ομάδας. Στις προκλητικές και ακραίες σεξιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές των βουλευτών του ΔΗΣΥ. Αλλά και στην πολιτική τους που παράγει ανισότητα και συνθήκες εργασίας που μας επιστρέφουν στον Μεσαίωνα (part time εργασία, μισθοί των 300 ευρώ, 12ωρη εργασία, καταπάτηση κοινωνικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες).
Η μιζέρια, η υποκρισία, η εθελοδουλία και ο εξευτελισμός δεν έχουν χώρο σε μια κοινωνία που διεκδικεί την ισότητα, την ισοτιμία και την πρόοδο. Αποτελεί χρέος μας να παλέψουμε για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, να αποκρούσουμε κάθε εκδήλωση φασίζοντος σεξισμού. Αλλά και να υπερασπιστούμε κάθε κοινωνικά και πολιτικά δραστήρια γυναίκα. Η συνειδητοποίηση της ισότητας των φύλων είναι ζήτημα της πολιτείας, της Παιδείας, αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα. Μα κυρίως, ζήτημα Δημοκρατίας…
*Υποψήφια βουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
