Αυτή είναι η κοινωνία που επιθυμούμε;

Σημεία κοινού

Αυτή είναι η κοινωνία που επιθυμούμε;

Η Αρχή του Αρχιμήδη, σκηνοθεσία Λέανδρος Ταλιώτης, μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ

Το δεύτερο έργο του Καταλανού Ζουζέπ Μαρία Μιρό που ανεβαίνει από το Θέατρο Διόνυσος, το πρώτο ήταν το Nerium Park. Οι θεματικοί άξονες είναι παρόμοιοι στα δύο έργα, οι ανθρώπινες σχέσεις όπως διαμορφώνονται στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, φόβος για τον άλλον, η μεταξύ μας εμπιστοσύνη και οι βαθιά ευρισκόμενες προκαταλήψεις που αναδύονται στην επιφάνεια όταν δοθεί η αφορμή.

Η ιστορία αναφέρεται σε ένα γεγονός που προηγείται της δράσης του έργου. Ο Τζόρντυ, εκπαιδευτής κολύμβησης παιδιών αγκαλιάζει και φιλά ένα παιδί προκειμένου να το βοηθήσει να ξεπεράσει το φόβο του για το νερό την πρώτη μέρα που τα παιδιά θα δοκίμαζαν να πέσουν στο νερό χωρίς τα σωσίβιά τους.

Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί το σημείο σύγκρουσης ανάμεσα στα πρόσωπα του έργου που στην ουσία εκπροσωπούν κοινωνικά σύνολα, τα οποία με τη σειρά τους συνθέτουν το «πρόσωπο» της σύγχρονης κοινωνίας. Το πραγματικό δίλημμα για τους θεατές δεν είναι κατά πόσον ο Τζόρντυ είναι ένοχος ή όχι αλλά αν αυτή είναι η κοινωνία που επιθυμούμε. Μια κοινωνία σε πανικό, χωρίς εμπιστοσύνη όπου η έκφραση συναισθημάτων και η σωματική επαφή αντιμετωπίζονται καχύποπτα. Είναι το πολιτικώς ορθό εχέγγυο για μια ασφαλή κοινωνία; Ο επαγγελματισμός αποκλείει κάθε ίχνος συναισθήματος;

Η σκηνοθεσία μετέφερε την ένταση των ηρώων , εσωτερική και εξωτερική, σχεδόν χωρίς ανάπαυλα. Το σκηνικό λειτούργησε σε πολλαπλά επίπεδα, παραπέμποντας στο δραματικό χώρο του έργου, δίνοντας την αίσθηση του υγρού στοιχείου της κλειστής πισίνας και ταυτόχρονα την αίσθηση ενός τεχνητού ψυχρού χώρου. Η απόσταση του θεατή από τα γεγονότα, που διαδραματίζονταν πίσω από το θολό παραπέτασμα, τον μετέτρεπαν σε ένα είδος παρατηρητή «προστατεύοντάς» τον από υπερβολική συναισθηματική εμπλοκή αφήνοντας χώρο για προβληματισμό.

Άντρη Ευμήδου