Αltamira: Καταδικασμένη προσπάθεια

 

Του

Σωτήρη Βλάχου

Στις Altamira και ΣΙΑ παραδίδουν τον Συνεργατισμό η κυβέρνηση Συναγερμού. Που έχουν, σύμφωνα με δηλώσεις τους, πετυχημένη δράση σε Ελλάδα, Ισπανία και αλλού. Λίγη όμως σχέση έχουν με την αλήθεια αυτές οι δηλώσεις. Σε συντομία καταγράφουμε στοιχεία, στα οποία αναφερθήκαμε σε πρόσφατο κείμενο.

Ελλάδα 2017:

«Το 73,7% του συνόλου των μη εξυπηρετούμενων… εμφανίζουν καθυστέρηση μεγαλύτερη του ενός έτους…»

Και «το 52,3% έχουν καθυστέρηση μεγαλύτερη των 720 ημερών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στο τέλος του 2015 ανερχόταν σε 28,7%…» (Capital.gr,  αποκλειστικός συνεργάτης Forbes και Bloombergview στην Ελλάδα)

Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στο επίπεδο της γενικότερης οικονομίας, σύμφωνα με στοιχεία του τελευταίου μήνα. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν «εγκλωβιστεί» σε επιχειρήσεις που έχουν κλείσει.

Σε όλους αυτούς τους εργαζόμενους οφείλονται μισθοί πολλών μηνών μέχρι και χρόνων.

Περίπου ο ένας στους τέσσερις εργαζόμενους στην Ελλάδα καταγράφεται σαν άνεργος, αριθμός όμως που δεν συμπεριλαμβάνει τις εκατοντάδες χιλιάδες των «απλήρωτων εργαζομένων», ούτε αυτούς που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα ή που δουλεύουν κάποιες ώρες ενώ αναζητούν κανονική εργασία.

Η ισπανική εικόνα δεν είναι πολύ καλύτερη.

«Τα εννιά τελευταία χρόνια τα ισπανικά δικαστήρια έχουν διατάξει κατασχέσεις 400.000 με 600.000 σπιτιών…» (Newsweek)

Και ενώ δεν σταματούν να αναφέρονται στο γεγονός ότι η Ισπανία μπήκε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, «το ποσοστό ανεργίας είναι πάνω από 18%, ενώ το μέσο εισόδημα των νοικοκυριών έχει μειωθεί κατά 13% από το 2009…» (bruegel.org)

Ότι τα πράγματα δεν είναι πολύ χειρότερα, κάτι που επιτρέπει ακόμα στους σχεδιαστές των μνημονίων και τους θιασώτες τους να θριαμβολογούν, έχει να κάνει με την πιο σημαντική ίσως για τον παγκόσμιο καπιταλισμό οικονομική συγκυρία της εποχής.

«Το Πεκίνο επέτρεψε στις κινέζικες επιχειρήσεις και τράπεζες να δανείζονται πακτωλούς δολαρίων…»

«Αυτά τα δανεικά οι κινεζικές επιχειρήσεις τα επένδυσαν τόσο σε παραγωγή όσο και σε κατανάλωση σταθεροποιώντας τον κινεζικό και παγκόσμιο καπιταλισμό»… (Γιάνης Βαρουφάκης, Η αρπαγή της Ευρώπης, σελ. 370)

Η κινέζικη πολιτική διέσωσε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Συσκοτίζοντας ακόμα το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής που η δράση των Altamira και ΣΙΑ, μέσα στα πλαίσια των μνημονίων, θα είχε επιφέρει.

Έτσι διασώζεται και η Κύπρος προσωρινά, που ευνοήθηκε και από την καταστροφή των γύρω χωρών της μετά την Αραβική Άνοιξη. «Από τον Φεβρουάριο κιόλας του 2011 το ποσοστό πληρότητας των ξενοδοχείων του Καΐρου μειώθηκε στο 17 τοις εκατόν» (Onn Winckler, The “Arab Spring”: Socioeconomic Aspects)

Ανάλογη είναι η πιο πρόσφατη αναφορά και του Joseph V. Micallef, συγγραφέα best-seller. «Η δεύτερη επίπτωση (της Αραβικής Άνοιξης) είναι η εκτεταμένη οικονομική στασιμότητα σε όλη τη Μέση Ανατολή… Συνολικά, τα έσοδα από τον τουρισμό στην Αίγυπτο και την Τυνησία μειώθηκαν γύρω στο 40%…» (The Arab Spring: Six Years Later)

Στις πιο πάνω συγκυρίες έχουν στηθεί οι πρόσφατοι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης για τους οποίους κομπάζει η κυβέρνηση Συναγερμού.

Μόνο που η διάσωση του παγκόσμιου συστήματος από τους Κινέζους φτάνει στα όριά της. Πριν λίγες μέρες το ΔΝΤ προειδοποίησε την Κίνα για το χρέος της. Καταγράφει από τη μια, όπως και ο Βαρουφάκης, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ότι η κινέζικη πολιτική βοήθησε «και την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας».

Από την άλλη, όμως, σημειώνει ότι αυτή η ανάπτυξη «έρχεται με το κόστος του περαιτέρω μεγάλου και συνεχώς αυξανόμενου ιδιωτικού και δημόσιου χρέους…»

«Η ανάπτυξη, που τροφοδοτείται με χρέος, είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση που δεν είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα».

Τώρα που αυτή η ευνοϊκή παγκόσμια συγκυρία φτάνει στο τέλος της, τι μπορεί να αναμένει κάποιος από τη δράση της Altamira στην Κύπρο και την περίπτωση του Συνεργατισμού που φτιάχνουν «κατ΄ εικόνα και ομοίωση»;