Αν ο Ναπολέοντας ήταν Αναστασιάδης

Του Νίκου Κέττηρου*

Για τρεις ημέρες η Ολομέλεια της Βουλής συζητούσε την περασμένη εβδομάδα τους προϋπολογισμούς του 2018 και την Τετάρτη το βράδυ, με τις ψήφους του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της Αλληλεγγύης, οι προϋπολογισμοί ψηφίστηκαν σε νόμο.

Αυτό για το οποίο ως αντιπολίτευση επικρίναμε την κυβέρνηση ήταν ότι ούτε ο φετινός προϋπολογισμός ανταποκρίνεται στις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας. Είπαμε ότι είναι ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακός και κοινωνικά ανάλγητος.

Ένας προϋπολογισμός χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική, που διαιωνίζει την εισοδηματική ανισότητα και την οικονομική αβεβαιότητα.

Είναι σαφές πως ούτε οι κυβερνώντες ασπάζονται αυτή τη θέση, προφανώς ούτε αυτοί που υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό.

Κάποια ΜΜΕ στήριξαν με πάθος, θα έλεγα, την προσπάθεια των κυβερνώντων, προφανώς στο πλαίσιο της στήριξης της προεκλογικής εκστρατείας Αναστασιάδη.

Ας δούμε όμως την αλήθεια, λίγες μέρες μετά την ψήφιση.

Κατά τη συζήτηση υποδείξαμε πολλές φορές ότι η Κύπρος, που κατά τους κυβερνώντες ανακάμπτει και αναπτύσσεται, βρίσκεται, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στις τελευταίες 7 θέσεις, ανάμεσα σε 28 χώρες, στο διάγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίο εξετάζει τους έξι ακόλουθους τομείς:

1. Την πρόληψη της φτώχειας

2. Τα ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση

3. Την πρόσβαση στην αγορά εργασίας

4. Την κοινωνική συνοχή και την απουσία διακρίσεων

5. Την υγεία

6. Τη δικαιοσύνη

Κάθε φορά που τα υποδεικνύαμε, η απάντηση είχε το ίδιο παραμύθι. «Φταίει το ΑΚΕΛ και η προηγούμενη διακυβέρνηση». Ξεχνούν βέβαια ότι πέρασαν πέντε χρόνια και ότι τώρα δεν κρίνεται η προηγούμενη διακυβέρνηση αλλά η διακυβέρνηση Αναστασιάδη- ΔΗΣΥ.

Ανασκοπώντας την κυπριακή οικονομία τα τελευταία πέντε χρόνια και αυτά τα οποία πρέπει να κρίνουμε, προκύπτει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Την κρίση την πλήρωσαν και εξακολουθούν να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Δεν έχουμε συνεισφέρει όλοι με βάση τις δυνατότητές μας.

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση ότι τα δημόσια οικονομικά είναι πλεονασματικά και ότι το δημόσιο χρέος μειώνεται. Κομπάζει για τα πλεονάσματα.

Αποκρύβει όμως ότι αυτά είναι λεφτά που στέρησαν από τον απλό άνθρωπο, βυθίζοντας πολλούς συμπατριώτες μας στη φτώχεια.

Δεν κατανοούν ότι η οικονομία μιας χώρας δεν είναι μόνο αριθμοί και λογιστικοί κανόνες. Και αναφέρθηκε κατά τη συζήτηση το παράδειγμα της Ρουάντας, η οικονομία της οποίας είναι ισχυρή, χωρίς χρέος και με πλεονάσματα, όμως ο λαός της κατατάσσεται ανάμεσα στους πιο φτωχούς παγκοσμίως.

Εάν μπορεί κάποιος να ζει με 1.000 ευρώ το μήνα και ξαφνικά αποφασίσει ότι δεν θα τρώει, δεν θα ντύνεται, δεν θα μετακινείται για να μην σπαταλά καύσιμα, δεν θα βγαίνει έξω ούτε για καφέ, προφανώς στο τέλος του μήνα θα έχει πλεονάσματα.

Το ερώτημα είναι όμως αν αξίζουν τα πλεονάσματά του την ποιότητα ζωής που θα έχει.

Αυτό κάνει η κυβέρνηση.

Την ίδια ώρα δημιούργησαν και το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών, οι οποίοι συμβάλλουν από τη μια στη μείωση των δεικτών της ανεργίας και από την άλλη με μισθούς πείνας «συμβάλλουν» στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της «εδραίωσης» των επιχειρήσεων.

Αυτό που με εκπλήττει πάντως είναι ο τρόπος που η συμπολίτευση πλασάρει τα αφηγήματά της. Ένας φίλος μού είχε πει πρόσφατα το εξής: «Εάν ο Ναπολέοντας είχε στη διάθεσή του τα Μέσα Ενημέρωσης που έχει ο Αναστασιάδης, ίσως να μην μαθαίναμε ποτέ για το Βατερλώ».

*Βουλευτής ΑΚΕΛ Αμμοχώστου