Ανεργία και μετανάστευση

Του Ανδρέα Πασιουρτίδη*

Η ανεργία, η κατάσταση, δηλαδή, που ενώ ο άνθρωπος προσφέρεται για εργασία, εντούτοις βρίσκεται χωρίς δουλειά, δεν πρέπει να συγχέεται με την αργία, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση η αποχή από την εργασία είναι ηθελημένη. Αλλο λοιπόν ο άνεργος και άλλο ο άεργος.

Η ανεργία είναι σύμφυτη με την παγκόσμια οικονομική κρίση, που στην ουσία είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, γιατί ο έχων το κεφάλαιο, είτε στη βιομηχανία, είτε στην υγεία, είτε στην οικοδομή και είτε στο δημόσιο ή ημιδημόσιο τομέα, στην προσπάθειά του να αυγατίσει τα κέρδη του, όχι μόνο δεν προσλαμβάνει προσωπικό, αλλά επιπλέον απολύει.

Σε περιόδους δε οικονομικής κρίσης o κεφαλαιοκράτης αντί να προβεί σε εκσυγχρονισμό της επιχείρησής του ή να αρκεστεί σε λιγότερα κέρδη, ώστε να αποφευχθούν οι απολύσεις, προχωρεί στην εύκολη λύση των απολύσεων. Το κεφάλαιο, λοιπόν, από τη φύση του είναι αχόρταγο. Γι’ αυτό σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Η παραπάνω εικόνα είναι το οικοδόμημα του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς, που αυτορρυθμίζεται δήθεν και δεν επεμβαίνει ποσώς το κράτος! Είναι ακριβώς αυτή την οικονομική θεώρηση που ακολούθησε η κυβέρνησή μας την τριετία που διανύσαμε και είναι γι’ αυτήν που κομπάζει ότι πέτυχε και ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση σε αντίθεση με τις αριστερές διακυβερνήσεις Χριστόφια και Τσίπρα, που αποτελούν για τη Δεξιά παράδειγμα προς αποφυγήν!

Δεν είναι στις προθέσεις μου να επαναλάβω αριθμούς για να πείσω για το μέγεθος της ανεργίας, γιατί είναι μια θλιβερή κατάσταση που βιώνει κάθε κυπριακή οικογένεια, όταν βλέπει το παιδί της να μην επιστρέφει στον τόπο του με το τέλος των σπουδών του, είτε να μεταναστεύει προς αναζήτηση εργασίας. Η ανεργία επομένως και η μετανάστευση είναι δίδυμα αδελφάκια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που έπληξε αρχικά τις ΗΠΑ και αργότερα την Ευρώπη.

Αν η αργία, κατά τους αρχαιότερους, ήταν «μήτηρ πάσης κακίας», η ανεργία αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στην κοινωνική ειρήνη, τη δημοκρατία και τις εργασιακές σχέσεις. Οταν ο νέος μένει αποκλεισμένος από το συνταγματικό δικαίωμα της εργασίας, όταν βλέπει τους αριθμούς να ευημερούν, ενώ εκείνος δυστυχεί, μας μουντζώνει, μας γράφει, απέχει από το δημοκρατικό γίγνεσθαι και μεταναστεύει. Τι να κάνουμε όμως μια κοινωνία χωρίς νέους, χωρίς αισιοδοξία, χαμόγελα και χωρίς ανθρώπους με πίστη στο μέλλον;

Η πρόταση της Ελένης Μαύρου σε πρόσφατο άρθρο της ότι «χρειαζόμαστε μια πανεθνική στρατηγική που να υπερβαίνει την εκπόνηση σχεδίων για προσωρινό περιορισμό της αύξησης της ανεργίας και να επικεντρώνεται στη συγκροτημένη αντιμετώπιση του προβλήματος», με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θα σκεφτείτε, ίσως, πως η πρόταση είναι γενικόλογη. Πιο συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση έχει καταθέσει το ΑΚΕΛ στο πρόγραμμά του.

* Δικηγόρος – Νομικός Σύμβουλος