«Ανήθικες οι τράπεζες»

Κραυγή αγωνίας από δανειολήπτες υπό το βάρος αφόρητων πιέσεων από τράπεζες

Του ΤΑΣΟΥ ΠΕΡΔΙΟΥ

Σε διαμετρική αντίθεση με τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια της κυβέρνησης και τις φαντασιακές δηλώσεις περί οικονομικού θαύματος, ανάκαμψης και επανεκκίνησης, η πραγματική κατάσταση στην κοινωνία βοά. Οι κυβερνώντες μπορεί να πανηγυρίζουν για τα… κατορθώματά τους στην οικονομία αλλά στη βάση της κοινωνίας βασιλεύουν η φτώχεια και η ανέχεια. Το μαρτυρούν και οι τρομακτικοί αριθμοί των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αλλά το δράμα παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτά τα δάνεια.

Την περασμένη Τετάρτη η «Χ» βρέθηκε στο οίκημα της Αναγέννησης Αη Γιάννη στη Λάρνακα, όπου κάθε Τετάρτη το Κίνημα Ενάντια στις Εκποιήσεις διαθέτει τους τέσσερις δικηγόρους του για παροχή δωρεάν συμβουλών σε πολίτες σε σχέση με τα δάνεια, τις αναδιαρθρώσεις και τις πρακτικές των τραπεζών. Συναντήσαμε και μιλήσαμε με δανειολήπτες, οι οποίοι περιέγραψαν ένα κάδρο απόγνωσης, αγωνίας και φόβου για το άμεσο μέλλον και κυρίως για τα σπίτια. Το μήνυμα είναι σαφές: Οι τράπεζες αντί να βρίσκονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου ως οι φυσικοί αυτουργοί του οικονομικού εγκλήματος κατά του τόπου, είναι κατήγοροι και δικαστές. Οι υπεύθυνοι του οικονομικού ολέθρου ζητούν και τα ρέστα και η φτωχολογιά ψάχνει το δίκαιό της και δεν το βρίσκει.

«Εδώ υπάρχουν πλέον αυτοκτονίες που δεν λέγονται και κόσμος που αρρωσταίνει κυριολεκτικά από το μαράζι»

Ο Κώστας Χριστοφόρου είναι 52 ετών, από τη Λάρνακα, κλασική περίπτωση ανθρώπου που είδε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική να του θερίζει τα εισοδήματά του αλύπητα και βρέθηκε σε αδιέξοδο. Είναι από τους ανθρώπους που δεν αρνούνται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στις τράπεζες, αλλά το μόνο που ζητά είναι να προσαρμοστούν αυτές οι υποχρεώσεις στα νέα δεδομένα και στο νέο μισθό για τη μείωση του οποίου ο τελευταίος που φέρει ευθύνη είναι ο ίδιος:

«Φτάσαμε σε αυτό το σημείο να γίνουμε σκλάβοι στην ίδια την πατρίδα μας. Με 35 χρόνια υπηρεσία, έφτασα στο σημείο να παίρνω 200 ευρώ μισθό την εβδομάδα.

Εχω κάποια δάνεια στην τράπεζα και έδειξα ενδιαφέρον ο ίδιος απευθυνόμενος στην τράπεζα για να προσαρμόσουν τις δόσεις μου στα μειωμένα μου εισοδήματα. Αφού σε τρία χρόνια έχασα 16 χιλιάδες ευρώ από τις περικοπές, σε έναν πόλεμο έχουν και οι δύο πλευρές κάποιες απώλειες. Εγώ τις απώλειές μου τις πληρώνω. Η τράπεζα πώς πληρώνει που έχει και την ευθύνη για την καταστροφή του τόπου μας;

Φτάσαμε στο σημείο η σημερινή κυβέρνηση να ζητά να πληρώσει ο φτωχός ο κόσμος μόνο τις ζημιές, γιατί κάποιοι έκλεψαν. Την καταστροφή την προκάλεσαν 100% οι τράπεζες. Αφού, λοιπόν, το παραδέχεται και η σημερινή κυβέρνηση πλέον ότι την καταστροφή την προκάλεσαν οι τράπεζες, γιατί ρίχνουν όλο το βάρος της κρίσης στον φτωχό κόσμο; Εδώ υπάρχουν πλέον αυτοκτονίες που δεν λέγονται και κόσμος που αρρωσταίνει κυριολεκτικά από το μαράζι» μας είπε, με την αγωνία αλλά και την οργή αποτυπωμένη ανάγλυφα στο πρόσωπό του. Η πρακτική της τράπεζας απέναντί του, όπως περιγράφει, ξεπερνά τα όρια της ανηθικότητας:

«Μου πρότειναν σχέδιο αναδιάρθρωσης που ζήτησα εγώ ο ίδιος για να μπορώ να πληρώνω, αλλά υπάρχουν δύο παράγραφοι τις οποίες δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθώ. Απαιτούν να τους παραχωρήσω το δικαίωμα να πουλήσουν το δάνειό μου, ενώ έχουν επίσης την απαίτηση να έχουν δικαίωμα άρνησης σε περίπτωση που εγώ βρω αγοραστή για το σπίτι μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθώ αυτά τα πράγματα και η τράπεζα επιμένει ότι δεν αλλάζει ούτε ένα γράμμα από τους όρους εκείνους. Ευτυχώς με στηρίζει το Κίνημα Ενάντια στις Εκποιήσεις με τους δικηγόρους του και προσπαθούμε να βρούμε λύση για να είμαι συνεπής αλλά να μπορώ να πληρώνω».

Δεκαετίες άψογης πελατείας στον κάλαθο των αχρήστων

Ο κ. Ανδρέας Βροντής βρέθηκε στα βαθιά γεράματα να προσπαθεί να κατανοήσει πώς είναι δυνατό μια τράπεζα της οποίας για δεκαετίες ο ίδιος ήταν άψογος πελάτης, να ξεγράφει αυτά τα χρόνια και να συμπεριφέρεται με τόσο κυνικό τρόπο. Ο 90χρονος εργολάβος από το Τρίκωμο μάς είπε με παράπονο τα εξής:

«Είμαι εργολάβος από το 1955. Εκανα πολλά έργα στην Αμμόχωστο και μετά την προσφυγιά, έκτισα 9-10 συνοικισμούς, σχολεία σε όλες τις επαρχίες, τα πάντα.

Μέχρι το 1989 έκανα τις δουλειές μου χωρίς καμία εγγύηση από την τράπεζα. Από το 1989 μέχρι το 2013 είχαμε λογαριασμούς με την τράπεζα μαζί με τα παιδιά μου.

Από το 2013 που έγινε το κούρεμα και έκλεισαν οι δουλειές δεν υπήρχαν λεφτά και δεν μπορούσαμε να πληρώνουμε κανονικά την τράπεζα. Από το Μάρτη τους πληρώνουμε ό,τι μπορούμε. Κάναμε τις προτάσεις μας στο πλαίσιο της συζήτησης για αναδιάρθρωση και επιμένουν να μας μετατρέψουν τον τρεχούμενο λογαριασμό μας σε δάνειο. Κάναμε συμβιβαστική πρόταση αλλά δεν δέχονται.

Από το 1989 μέχρι το 2013 μάς έδιναν έναντι υποθηκών εγγυητικές εκατοντάδων χιλιάδων. Το 2014, ζητήσαμε μια εγγυητική μερικών δεκάδων χιλιάδων και αρνούνται ενώ κρατούν τα κτήματά μας δεσμευμένα.

Ενώ εμείς ήμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας για περισσότερα από 20 χρόνια, τώρα είναι αρνητικοί».

Αφόρητες πιέσεις για χρέος 500 ευρώ!

Το γεγονός ότι για τις τράπεζες οι δανειολήπτες δεν είναι άνθρωποι αλλά αριθμοί και ψυχρά ψηφία στους ισολογισμούς είναι ανάγλυφο μέσα από την ιστορία της κυρίας Αρτέμιδος Σπύρου. Η 61χρονη, από τη Λάρνακα, αφηγείται ότι για χρέος 500 ευρώ δέχεται αφόρητες πιέσεις από την τράπεζα:

«Εγώ έχω δάνειο σε Συνεργατική από το 1989 και ώσπου δουλεύαμε και εγώ και ο σύζυγός μου πληρώναμε κανονικά. Εδώ και πέντε χρόνια, ο σύζυγός μου είναι άνεργος. Εμένα η δουλειά μου και τα εισοδήματά μου είναι πολύ μειωμένα.

Το θέμα είναι ότι έχω ένα υπόλοιπο 500 ευρώ στην τράπεζα και μου στέλνουν κάθε μέρα επιστολές και στους εγγυητές μου ότι θα με πάρουν δικαστήριο. Στο τέλος με κάλεσαν και πήγα στα κεντρικά και μου πρότειναν να μου χαρίσουν τα 200 και να τους δώσω τα 300 ευρώ. Τους απάντησα ότι δεν μπορώ να πληρώσω εφάπαξ 300 ευρώ. Αν είχα, θα τα έδινα. Αλλά δεν έχω. Τώρα συνεχίζουν να με πιέζουν για πενήντα ευρώ το μήνα. Οταν μπορώ τους τα δίνω αλλά όταν δεν μπορώ τι θα κάνω;

Εχω άλλο ένα δάνειο πέντε χιλιάδων σε άλλη Συνεργατική αλλά ούτε εκείνα μπορώ να τα πληρώσω. Πώς μπορώ να τα πληρώσω χωρίς να έχω ούτε εγώ εργασία ούτε ο σύζυγός μου; Και τους λέω, “τι θέλετε να κάνω; Να βγάλω την ψυχή μου ή να αυτοκτονήσω;”.

Γι’ αυτό ζήτησα τη βοήθεια του Κινήματος Ενάντια στις Εκποιήσεις. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα».

Ανεργη μάνα αλλά το χρέος, χρέος

Η Φωτούλα Αδάμου είναι νεαρή μάνα, άνεργη, με τρία παιδιά. Ολα αυτά όμως, είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για τις τράπεζες. Η 30χρονη κάνει λόγο για απαράδεκτη στάση των τραπεζών:

«Εχω και εγώ δάνεια και στην οικογένεια εργάζεται μόνο ο σύζυγός μου. Εχω τρία παιδιά. Εχω καθυστερημένες δόσεις και με πιέζουν οι τράπεζες. Τους είπα ότι δεν μπορώ να πληρώνω και το μόνο που μου απαντούν είναι ότι πρέπει να πληρώσω το δάνειό μου. Και συνέχεια μου φορτώνουν τόκους».

Ούτε οι καρκινοπαθείς τούς συγκινούν

Η δυσκολότερη θέση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος και μια οικογένεια είναι όταν κτυπήσει την πόρτα ο καρκίνος. Οι τράπεζες, όμως, βρήκαν τον τρόπο να κάνουν τη ζωή ακόμα και καρκινοπαθών, ακόμα δυσκολότερη:

Η κυρία Κυριακούλα Ανδρέου, 66 ετών, από τη Λάρνακα, έχει όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος της όταν αποκαλεί «ανήθικη» τη στάση μιας τράπεζας που δεν συγκινείται ούτε μπροστά στην υπέρτατη δοκιμασία του καρκίνου.

«Εχω πρόβλημα με τράπεζες και γι’ αυτό έχω αποταθεί στους δικηγόρους του Κινήματος Ενάντια στις Εκποιήσεις. Ο σύζυγός μου είναι καρκινοπαθής αλλά ούτε αυτό συγκινεί τις τράπεζες. Μας πιέζουν συνεχώς με τηλέφωνα και επιστολές. Κάναμε μια φορά αναδιάρθρωση και τη δεύτερη φορά μάς ενημέρωσε δικηγόρος του Κινήματος Ενάντια στις Εκποιήσεις ότι ήταν παράνομη η αναδιάρθρωση, επειδή γνώριζε η τράπεζα ότι δεν μπορούμε να πληρώνουμε και είμαστε και συνταξιούχοι.

Η στάση των τραπεζών είναι απαράδεκτη και ανήθικη. Στην περίπτωσή μας ήξεραν την ηλικία μας και τα προβλήματά μας και πάλι μας πρότειναν την αναδιάρθρωση.

Στην περίπτωση του διαμερίσματός μας μας πρότειναν να το πουλήσουμε, βρήκαμε δύο πελάτες αλλά δεν δέχονταν να διαγράψουν το υπόλοιπο, οπότε δεν μπορούσαμε να το δεχθούμε».