Μπαμπά γιατί θα δώσουμε τη Μόρφου;

Πως ένας Τουρκοκύπριος πατέρας προσπαθεί να εξηγήσει στο γιο του το Κυπριακό πρόβλημα και την ανάγκη λύσης

Του Ουλάς Μπαρίς

Κιπρις Ποστασι, 8 Οκτωβρίου 2016

«Ο πατέρας μου έζησε το Κυπριακό πρόβλημα, εμείς μεγαλώσαμε μέσα σε αυτό, τουλάχιστον τα παιδιά μας να μην το ζήσουν, να μην το δουν…». Είναι μια κουβέντα που τη λέμε συνεχώς, που κατάντησε καλούπι. Ακριβώς αυτό ζω και εγώ τις τελευταίες μέρες…

Πέραν από τον δικό μου πατέρα που υπηρέτησε ως αγωνιστής[1] για χρόνια και πέρα από τη δική μου προσπάθεια για να λυθεί το πρόβλημα, τώρα και τα δικά μου παιδιά κόλλησαν με το Κυπριακό…

Ειδικά ο γιος μου…

Πριν κάποιες μέρες πήγαμε για επίσκεψη σε ένα φίλο μας στα Καζιβερά…

Πηγαίνοντας προς στη Μόρφου, στο δρόμο ο Άρες μας είδε στο κυκλικό κόμβο την ταμπέλα που γράφει «Μόρφου» και αμέσως με ρώτησε «Α μπαμπά αυτή η περιοχή δεν είναι αυτή που θα δώσουμε στους Ελληνοκύπριους;».

Και εγώ του απάντησα κάπως πολιτικά… «Ναι Άρες για να λυθεί το Κυπριακό, υπάρχει μια τέτοια κατανόηση».

Όμως φάνηκε ότι ο Άρες δε θα με άφηνε στην ησυχία μου….

«Μα μπαμπά γιατί θα τους δώσουμε τον τόπο μας;!»….

Τώρα πως να εξηγήσεις την κατάσταση σε ένα 14χρονο παιδί;

Προσπάθησα να του εξηγήσω περιληπτικά: «Κοίτα γιε μου… Το 1974 έγινε πόλεμος και οι ιδιοκτήτες της περιοχής αναγκάστηκαν να φύγουν. Δηλαδή εδώ δεν είναι δικά μας. Αν γίνει μια συμφωνία θα δοθεί αυτός ο τόπος, θα δώσουμε και άλλους, αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς που θα δώσουμε».

Ο Άρες δεν ικανοποιήθηκε και συνέχισε τις ερωτήσεις… «Ε και τι θα πάρουμε δίνοντας αυτό τον τόπο;»…

Όντως πόσο δυσκολευόμουν να απαντήσω στις λογικές ερωτήσεις ενός 14χρονου παιδιού… έστω και αν είμαι ένας από αυτούς που είτε από τη στήλη μου στην εφημερίδα, είτε από την τηλεόραση προσπαθώ εδώ και χρόνια να μιλήσω για τη λύση του Κυπριακού…

Και πάλι προσπάθησα να του εξηγήσω… «Εμείς γιε μου ζούμε αποκομμένοι από τον κόσμο. Δεν έχουμε διεθνή αναγνώριση. Με μια συμφωνία εμείς θα πάρουμε πράγματα όπως η πολιτική ισότητα, να είμαστε μέλη της Ε.Ε και μια δημοκρατικότερη τάξη πραγμάτων».

Δεν ξέρω αν στο αίμα του Άρες κυλά η δημοσιογραφία, αλλά συνέχισε τη μια ερώτηση μετά την άλλη…

«Και τι θα γίνει αν αναγνωριστούμε;».

Του απάντησα: «Ε γιε μου… για παράδειγμα όταν αναγνωριστούμε θα έρθουν και εδώ μια σειρά από φίρμες».

«Θα ανοίξουν και εδώ τα MacDonald’s;»… ήταν η επόμενη του ερώτηση.

«Ε μάλλον θα ανοίξουν».

«Ε τότε ας γίνει η λύση!»…

Και το τέλος μιας συζήτησης για το Κυπριακό με ένα 14χρονο τελειώνει κάπως έτσι…

Όμως υπήρξαν και άλλα στη συνέχεια…

Στην επιστροφή μας περάσαμε από τη Μόρφου για παγωτό και δεν βρήκαμε ούτε ένα μπακάλη ανοικτό…

Ο Άρες και πάλι άρχισε να φορτώνει… «Εδώ δεν υπάρχει ούτε ένας παγωτάρης πως θα ανοίξουν MacDonald’s».

Άρχισα και εγώ να εξηγώ πάλι…

«Γιε μου οι άνθρωποι δεν κάνουν επενδύσεις εδώ. Διότι θεωρούν ότι με μια λύση θα δοθεί ο χώρος. Εάν ξεκαθαριστεί η κατάσταση άμεσα θα είναι καλό για όλους…».

Δε φάνηκε να ικανοποιείται ο Άρες, αλλά είπε ένα «εντάξει» και έκλεισε το θέμα.

Όμως το ζήτημα δεν έμεινε μέχρι εδώ…

Την επόμενη μέρα καθόμουν στο μπαλκόνι σπίτι και ο Άρες ήρθε τρέχοντας να με βρει.

«Μπαμπά αυτοί οι Ελληνοκύπριοι είναι λίγο ηλίθιοι…».

Μου το είπε κάπως ξαφνικά.

«Γιε μου τι έγινε; Γιατί είπες κάτι τέτοιο;».

«Ρε μπαμπά παίζουμε διαδικτυακά ένα παιχνίδι με Ελληνοκύπριους. Εμένα με αναγράφει το παιχνίδι ως Κύπρος. Αυτοί μου έγραψαν στα ελληνικά κάτι και εγώ τους απάντησα στα αγγλικά. Μετά μου είπαν ότι οι Κύπριοι μιλούν μόνο ελληνικά. Εγώ τους απάντησα ότι είμαι και εγώ Κύπριος και μιλώ τουρκικά. Μετά μου είπαν ότι Κύπρος είναι μόνο ο νότος και ότι ο βορράς είναι Τουρκία. Εγώ τότε τους είπα ότι και εδώ Κύπρος είναι και εγώ είμαι Κύπριος».

«Μπράβο γιε μου» του είπα, «τους έδωσες καλή απάντηση, είναι όμως παιδιά και δεν γνωρίζουν. Φυσικά και η Κύπρος είναι μία. Οι κάτοικοι της μιλούν είτε τουρκικά είτε ελληνικά».

Δεν είναι και τόσο ωραίο να τραβάς ένα παιδί σε τέτοιου είδους συζητήσεις, όμως σε κάτι πρέπει να ωφέλησε γιατί την επόμενη μέρα ρώτησα τον Άρες «τι έγινε τελικά, τι έκανες με τους Ελληνοκύπριους» και μου απάντησε ως εξής: «Χτες μετά που τσακωθήκαμε αρκετά γίναμε φίλοι. Τώρα παίζουμε στην ίδια ομάδα και νικήσαμε Ρώσους και Ισπανούς».

Γέλασα… γέλασα πολύ…

Έγιναν τελικά φίλοι για το παιχνίδι και μάλιστα μαζί τώρα νικούν «τους εχθρικούς στρατούς».

Για αυτό και η μοναδική μου ευχή είναι αυτά τα παιδιά, όλα τα παιδιά της Κύπρου, να μη μεγαλώσουν σε αυτό το πρόβλημα που ονομάζεται Κυπριακό…

Και ας είναι αυτό το νόημα αυτού του κειμένου!

[1]Πρόκειται για το ένοπλο σώμα που δημιουργήθηκε για την προστασία των θυλάκων από το 1964 και μετά.

Μετάφραση: Νίκος Μούδουρος

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy