Che fece …. il gran rifiuto*

Σκέψεις, της Ελένης Μαύρου

Σήμερα στην Ελλάδα δεν αποφασίζουν για ένα «Ναι» ή ένα «Οχι». Αποφασίζουν στην πραγματικότητα για το δικαίωμα να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού της.

Από τη μια οι οπαδοί του «Ναι», διαθέτοντας περισσότερα εργαλεία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, ασκούν μια πρωτοφανή πίεση χρησιμοποιώντας ακόμη και τακτικές που υπερβαίνουν τα όρια της ηθικής, έχοντας -πολλοί- στις πλάτες τους την παρασιτική και τυχοδιωκτική διακυβέρνησή τους στο παρελθόν.

Από την άλλη, άνθρωποι που ψάχνουν ελπίδα να πιαστούν, άνθρωποι που τους κυριεύει η οργή για τις πολιτικές που επικράτησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, που αψηφούν την τρομοκρατία των τελευταίων ημερών και επιλέγουν το «Οχι» ακόμη και αν υποπτεύονται τα δεινά που θα ακολουθήσουν.

Ταξικά τα διλήμματα

Μια οικονομία και κοινωνία διαλυμένες από έξι χρόνια συνεχών περικοπών και ύφεσης που κατέστρεψαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, ενέτειναν τις κοινωνικές ανισότητες και οδήγησαν εκατομμύρια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Ολο αυτό το διάστημα, η ελληνική είναι η μόνη οικονομία κράτους – μέλους της Ε.Ε. που έχει διαρκώς ύφεση. Καταγράφει το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη -το οποίο μάλιστα αυξάνεται, παρά τη σκληρή λιτότητα που έχει επιβληθεί. Την ίδια ώρα, 1 στους 4 Ελληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην Ευρωζώνη με ανεργία 25,7%, ενώ η ανεργία στους νέους φτάνει στο 49,8%. Το χάσμα μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων έγινε εφτάμισι φορές μεγαλύτερο ως αποτέλεσμα των μνημονίων.

Ολο αυτό το διάστημα, η «βοήθεια» των «εταίρων» δεν διοχετεύεται σε πολιτικές ανάπτυξης. Το 92% των δανείων επέστρεψαν στους δανειστές είτε για να πληρωθούν παλιότερα δάνεια είτε για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, είτε για να αποζημιωθούν ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων. Με άλλα λόγια ένας ολόκληρος λαός σηκώνει στις πλάτες του παλιά δάνεια, τράπεζες και ιδιώτες.

Η εμμονή του Eurogroup και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε ένα πρόγραμμα που έχει αποτύχει, δεν μπορεί να οφείλεται απλώς σε υπερβάλλοντα ζήλο. Εγινε πλέον ξεκάθαρο -για όσους τουλάχιστον θέλουν να δουν την αλήθεια- ότι στόχος δεν είναι η εξεύρεση μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας αλλά ο εξευτελισμός της Ελλάδας ώστε να μην τους ακολουθήσουν και άλλοι. Θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι στη σύγχρονη Ευρώπη δεν υπερισχύει η δημοκρατία αλλά ένας ανάλγητος και κοινωνικά άδικος νεοφιλελεύθερος οικονομισμός.

Είναι αυτή μια τακτική που μπορεί να κάνει την Ευρώπη, τους πολίτες της Ευρώπης που πίστεψαν στο όραμα μιας δημοκρατικής Ευρώπης και στα ιδανικά της αλληλεγγύης, να αισθάνονται περήφανοι;

Ας μη στρουθοκαμηλίζουν. Εχει φτάσει η ώρα η Ευρώπη να συζητήσει σοβαρά και με συνέπεια όχι για το μέλλον της Ελλάδας αλλά για το ίδιο της το μέλλον. Να ανοίξει δρόμους για μια άλλη Ευρώπη. Την Ευρώπη των λαών, της ειρήνης, της προόδου, της πραγματικής δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του αλληλοσεβασμού. Να δώσει στους λαούς δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα.

*Εκείνος που έκανε τη μεγάλη άρνηση
Στο γνωστό ποίημα του ο Κωνσταντίνος Καβάφης, παραφράζοντας την Κόλαση του Δάντη, μιλά για τη δύναμη που έχουν μερικοί άνθρωποι να πουν όχι σε ό,τι αναμένεται από αυτούς και να βαδίσουν αντίθετα στο ρεύμα, έστω κι αν αυτό το όχι θα το πληρώσουν ακριβά. Διερωτώμαι αν ζούσε σήμερα τι θα έγραφε για εκείνους που, από φόβο, είπαν το μεγάλο ναι.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy