Διαφορά φιλοσοφίας

Της Ελένης Μαύρου

Την περασμένη Πέμπτη εγκρίθηκε, με ισχνή πλειοψηφία των ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, η πώληση δανείων σε τρίτους, νομοθεσία η οποία προνοεί ουσιαστικά μαζική μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.

Το 24ωρο που προηγήθηκε ζήσαμε το γνωστό σενάριο εκφοβισμού –από τη μια το τελεσίγραφο της Τρόικας ότι, αν η Βουλή δεν ψηφίσει το νομοσχέδιο για την πώληση δανείων ή προβεί σε τροπολογίες που θα προκαλέσουν στρεβλώσεις, δεν θα κλείσει το μνημόνιο και από την άλλη τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης ότι η κυπριακή οικονομία θα καταστραφεί, αν δεν ψηφισθεί το νομοσχέδιο (ξέχασαν ότι τους τελευταίους μήνες θριαμβολογούν ασταμάτητα ότι η οικονομία πάει καλά).

Μπορεί το προηγούμενο βράδυ οι Αβέρωφ-Παπαδόπουλος να μην «έκλεισαν μάτι», όπως μας ενημέρωσε καθημερινή εφημερίδα, την επομένη, όμως, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να στερήσουν από χιλιάδες οικογένειες το βασικό κοινωνικό δικαίωμα στη στέγη.

Ο μεν ΔΗΣΥ εμφανίσθηκε ικανοποιημένος, γιατί έτσι «ολοκληρώνουμε τον εθνικό μας πόθο, να βγει η Κύπρος από το μνημόνιο, να επανακτήσουμε την αξιοπιστία μας και την εθνική κυριαρχία μας»!

Το δε ΔΗΚΟ, αναζητώντας άλλοθι, πρόβαλλε ως μεγάλη επιτυχία την υιοθέτηση της πρότασής του για δημιουργία εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων (έστω και αν την ίδια ώρα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου ξεκαθάριζε ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μετά από πολλή μελέτη και έγκριση της Τρόικας).

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος επέμενε ακόμα ότι η προστασία (που επέφερε δήθεν με τις τροποποιήσεις του) έρχεται να προστεθεί στο πλαίσιο αφερεγγυότητας! Θυμίζουμε ότι στο περιβόητο πλαίσιο αφερεγγυότητας περιλαμβάνεται μόνο η προτροπή «να αποφευχθεί η πώληση της κύριας κατοικίας, εάν αυτό είναι δυνατόν».

Είναι γεγονός ότι τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια (ΜΕΔ), που φτάνουν τα €29,22 δις (στοιχεία Νοεμβρίου 2014), είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι τράπεζες. Μόνο €5,67 δις, όμως, αφορούν τον τομέα των ακινήτων και από αυτά υπολογίζεται ότι μόνο €2,4 δις αφορούν κατοικίες. Γιατί, λοιπόν, απορρίφθηκε η πρόταση του ΑΚΕΛ να εξαιρεθούν τα δάνεια με εξασφαλίσεις μέχρι 350.000 ευρώ για την κύρια κατοικία και την επαγγελματική στέγη; Και γιατί δεν έχει γίνει κάτι τόσο καιρό με τους μεγαλο-οφειλέτες (το μεγαλύτερο ποσοστό των ΜΕΔ); Και γιατί δεν αντιμετωπίζεται η βασική αιτία των ΜΕΔ που είναι οι κυβερνητικές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες στερούν από πολλά νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα δάνειά τους;

Μας είπαν ότι είναι υπερβολικοί οι φόβοι για αγορά πακέτων δανείων με εξασφάλιση την κύρια κατοικία, χωρίς να αναφέρουν ότι το 2014 παρατηρήθηκε άλμα πωλήσεων δανείων στην Ευρώπη. Μόλις προχθές οι Financial Times ανακοίνωσαν την πώληση σε επενδυτικά ταμεία (Private Equity Funds) δάνεια αξίας 13 δις στερλινών. Τα 12 δις αφορούν 125 χιλιάδες ιδιοκτήτες κατοικιών! Στη Βρετανία, μάλιστα, εκφράζονται έντονες ανησυχίες για τις τακτικές που ακολουθεί ο αγοραστής -το αμερικανικό επενδυτικό ταμείο Cerberus Capital (μόνο το 2014 επένδυσε €17,6 δις σε αγορές ακινήτων στην Ευρώπη).

Για να λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους: η νομοθεσία που εγκρίθηκε προχθές είναι ακόμη μια απόπειρα αυτής της κυβέρνησης να κοινωνικοποιήσει τις ζημιές των τραπεζών –ζημιές που επεσώρευσαν οι ίδιοι οι «καλύτεροι τραπεζίτες του κόσμου». Στις τράπεζες δόθηκαν μονομερώς πολλά εργαλεία για αντιμετώπιση των προβλημάτων τους.

Ο δρόμος για την πώληση δανείων άνοιξε, αφού προηγουμένως υιοθετήθηκε ένα ευνοϊκό πλαίσιο για τις εκποιήσεις και ένα ασαφές πλαίσιο αφερεγγυότητας, ενώ οι τράπεζες αποφεύγουν να προχωρήσουν σε ουσιαστικές αναδιαρθρώσεις (παρά το μεγάλο χρονικό περιθώριο που είχαν στη διάθεσή τους).

Δεν μιλούμε, λοιπόν, για μια ακόμα νομοθεσία. Μιλούμε για μια διαφορά φιλοσοφίας με έντονα κοινωνικά, ταξικά, χαρακτηριστικά.