Chris Haring: Διατηρώντας την περιέργεια του ο καθένας για τι κουβαλά και με τι καταπιάνεται

Κουβέντες  …

με τον Chris Haring και τον Αλέξη Βασιλείου

Στο πλαίσιο του 21ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Κύπρου παρουσιάζεται στο Θέατρο Ριάλτο την Παρασκευή 22 Ιουνίου η παράσταση Giselle από το Balletto di Roma σε χορογραφία των Itamar Serussi Sahar και του Chris Haring

Με αφορμή αυτή την παράσταση δημοσιεύουμε για πρώτη φορά μια παλαιότερη συζήτηση ανάμεσα στον Αυστριακό χορευτή και χορογράφο, ιδρυτή και καλλιτεχνικό διευθυντή της ομάδας Liquid Loft Chris Haring και του Αλέξη Βασιλείου, χορογράφο και Γενικό/ Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Στέγης Σύγχρονου Χορού της Λεμεσού.

Η συζήτηση έγινε όταν  η ομάδα Liquid Loft παρουσίαζε στην Κύπρο το έργο Candys Camouflage.

  •  Διατηρώντας την περιέργεια του ο καθένας για τι κουβαλά και με τι καταπιάνεται
  • Πιστεύω ακόμη και σήμερα ότι ο χορός και το περφόρμανς είναι από τις πιο ενδιαφέροντες μορφές τέχνης.

Aλέξης Βασιλείου: Πως θα προσδιόριζες τη χορογραφική δημιουργία σήμερα, μέσα από τη δουλειά σου, (ή τι θεωρείς ότι είναι η χορογραφία σήμερα, μέσα από τη δουλειά σου).

Chris Haring: Δέχομαι πολύ συχνά τη συγκεκριμένη ερώτηση και το βρίσκω πολύ δύσκολο να απαντήσω, αλλά αν επιθυμούμε να προσδιορίσουμε τι είναι χορογραφία θα έλεγα ότι για εμένα προσωπικά, είναι απλά ένα τρόπος, μια μέθοδος για να προσεγγίσω κάποιες ιδέες αλλά και να δημιουργήσω. Δεν χρησιμοποιώ τη χορογραφία (ή το είδος της χορογραφίας ή τη δημιουργική μέθοδο της χορογραφίας) μόνο για να δημιουργήσω/συνθέσω χορευτικές κινήσεις αλλά για να την τοποθετήσω σ’ ένα περιεχόμενο μαζί με άλλα είδη τέχνης και την χρησιμοποιώ ισότιμα με τα υπόλοιπα εικαστικά και τεχνικά στοιχεία (πχ στο Candys Camouflage χρησιμοποιούμε κάμερες). Για εμένα η χορογραφία είναι ένα τρόπος επίσης για να βεβαιωθώ ότι όλα τα διαφορετικά και ξεχωριστά στοιχεία επιδέχονται ίσης μεταχείρισης. Για παράδειγμα, μερικές φορές δημιουργούμε χορευτικές /κινητικές εγκαταστάσεις χωρίς την παρουσία των χορευτών. Η χορογραφία μπορεί να είναι το οτιδήποτε.

Αν θεωρήσουμε ότι γενικότερα η τέχνη της χορογραφία επικεντρώνεται στο σώμα ως βασικό εργαλείο αυτό σίγουρα δεν υποδηλώνει ότι πάντα χρειάζεται κάποιο σώμα ή χορευτικές κινήσεις για να υπάρξει.

Aλέξης Βασιλείου: Παρακολουθώντας τη καλλιτεχνική σου δουλειά μέχρι τώρα ή διαβάζοντας κάποια από τα κείμενα της ομάδας, ή και το τι γράφονται για την ομάδα, πάνω στη έρευνα που κάνετε με τον ήχο, τα πολυμέσα και το σώμα είναι ξεκάθαρο από το μανιφέστο σας ότι αμφισβητείτε τη φυσικότητα του σώματος επί σκηνής. Τελικά μέσα από αυτά τα 12 χρόνια έχετε βρει ένα διαφορετικό τρόπο να προσεγγίζετε το σώμα  επί σκηνής;

Chris Haring: Όταν ξεκινήσαμε το έργο μας με την ομάδα * liquid loft * – είχαμε ήδη εμπειρία στην χρήση των πολυμέσων- αλλά αποφασίσαμε να την αφήσουμε πίσω και να επικεντρωθούμε στη ιδέα του ανδροειδούς. Έτσι κι αλλιώς η τεχνολογία είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και κατά κάποιο τρόπο μας καθορίζει.

Αν με ρωτάς αν αυτό έχει αλλάξει – δεν μπορούμε να μιλήσουμε πλέον για πολυμέσα αφού πλέον τα χρησιμοποιούμε ως συνηθισμένες ηλεκτρονικές συσκευές. Αν αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις επί σκηνής ψηφιακά πολυμέσα δεν έχει και τόση σημασία η ιδιότητα τους όσο ο τρόπος και πως θέλεις να παρουσιάσεις το σώμα, όπως χρησιμοποιείται για παράδειγμα το φως και ο ήχος σε μια παράσταση για να επικοινωνήσει η ιδέα πιο άμεσα με το κοινό. Έτσι νομίζω ότι τα πολυμέσα χρησιμοποιούνται περισσότερο για να πλαισιώνουν και να ολοκληρώνουν την ιδέα. Πριν 20 χρόνια θα μπορούσες να βάλεις το σώμα στη σκηνή χωρίς τίποτα άλλο και να μεταδόσεις στο κοινό την ιδέα σου. Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι, αν κάποια στιγμή αποφασίσεις ότι η χρήση της τεχνολογία γίνεται υπερβολική μπορείς να την αφήσεις πίσω και να επιστρέψεις πίσω στη κίνηση, στο χορό, στο ίδιο το σώμα.

Αν θεωρήσουμε ότι γενικότερα η τέχνη της χορογραφία επικεντρώνεται στο σώμα ως βασικό εργαλείο αυτό σίγουρα δεν υποδηλώνει ότι πάντα χρειάζεται κάποιο σώμα ή χορευτικές κινήσεις για να υπάρξει.

 

Aλέξης Βασιλείου: Είναι όμορφο που λες ότι δεν καταφέραμε να απομακρυνθούμε από το σώμα ή ότι τελικά επιστρέφουμε ξανά πίσω σ’ αυτό.

Chris Haring:  …συγκεκριμένα σε αυτό το έργο, (Candys Camouflage)  το οποίο είναι μέρος μίας σειράς έργων με τίτλο Imploding Portraits Inevitable, η μεγαλύτερη έμπνευση για μας ήταν οι ταινίες του ΑndyWarhol, o οποίος δούλεψε χωρίζοντας τη οθόνη σε δύο μέρη. Έτσι αν κάνεις το συσχετισμό είναι αναμενόμενο να χρησιμοποιηθούν κάμερες και οθόνες αλλά δεν θέλαμε να αναπαράγουμε την ίδια εικόνα και να λειτουργήσουμε δημιουργικά έχοντας ως έναρξη μόνο αυτή την αναφορά. Είναι σημαντικό για μας ότι οι γυναίκες στη σκηνή έχουν πολλαπλούς ρόλους όπως του εικονολήπτη, σκηνοθέτη και ερμηνευτή. Έτσι δεν υπάρχει οποιαδήποτε επιπρόσθετη τεχνική βίντεο, ότι συμβαίνει στη σκηνή δημιουργείται από τις ίδιες, εμείς τις υποστηρίζουμε μόνο με φως και ήχο.

Aλέξης Βασιλείου: Πόσο ενδιαφέρον ή αναγκαίο ή ακόμα και απαιτητικό, είναι για σένα να δημιουργείς αυτά το εικαστικά περιβάλλοντα που φλερτάρουν με το φαντασιακό; Γιατί είναι ούτως ή άλλως μια συνειδητή απόφαση που προτείνει πολλαπλά επίπεδα στο τρόπο θέασις.

Chris Haring: Η δουλειά μου ως χορογράφος είναι να ανακαλύπτω νέες πτυχές που αφορούν το σώμα. Και θα επαναλάβω κάτι που είπα και πριν, δεν έχει σχέση αν χρησιμοποιείς ένα κερί ή ένα φωτιστικό με laser. Άρα νομίζω είναι πιο πολύ μια ερώτηση περί αισθητικής, αλλά ο τρόπος της θεωρητικής και φιλοσοφικής προσέγγισης παραμένει πάντα ο ίδιος. Η αλήθεια είναι δεν ξέρω πως να απαντήσω σε αυτή τη ερώτηση αφού πλέον είναι όλα εύκολα και προσβάσιμα να τα χρησιμοποιήσεις τότε αφομοιώνεις στην έρευνα σου τα στοιχεία που χρειάζεσαι. Παραδείγματος χάρη στη νέα παράσταση δεν χρησιμοποιούμε κανένα τεχνολογικό μέσο παρά μόνο το σώμα στη σκηνή.

Aλέξης Βασιλείου: Μπορούμε να πούμε τότε ότι επιστρέφετε πίσω στα βασικά εργαλεία της κίνησης ή στους βασικούς μηχανισμούς με τους οποίους κινείται το σώμα;

Chris Haring: Το σώμα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 30 χρόνια, το συνθέτουν ακόμα 2 πόδια, 2 χέρια, ένα κεφάλι. Ειλικρινά πριν 30 χρονιά θα πίστευα ότι μέχρι σήμερα θα βλέπαμε αλλαγές με όλες αυτές τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και διαβάζοντας έρευνες για το μέλλον για το πως μπορεί το σώμα να εξελιχθεί. Ωστόσο ακόμα πονάω όταν χτυπήσω το χέρι μου ή νιώθω κούραση όταν κάνω πάρα πολλά μέσα στη μέρα. Η κίνηση όπως παρουσιάζεται ούτως ή άλλως μέσα από  το σύγχρονο χορό προτείνει τις πλείστες φορές κάτι όχι και τόσο ρεαλιστικό.

Η δουλειά μου ως χορογράφος είναι να ανακαλύπτω νέες πτυχές που αφορούν το σώμα. Και θα επαναλάβω κάτι που είπα και πριν, δεν έχει σχέση αν χρησιμοποιείς ένα κερί ή ένα φωτιστικό με laser

Aλέξης Βασιλείου: Νομίζεις ότι οι άνθρωποι της τέχνης – οι δημιουργοί- έχουμε την ανάγκη να εμβαθύνουμε στη γλώσσα του χορού;

Chris Haring: Γενικότερα η τέχνη, μου δίνει ελπίδα, δεν προσφέρει λύσεις αλλά πρέπει να είσαι ενήμερος και ευαίσθητος για το τι συμβαίνει γύρω σου.  Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ότι εργαλεία θέλεις ακόμα και να μεταφέρεις τις ιδέες μέσα απο ένα έργο με χαρακτηριστικά μπαρόκ. Τώρα για παράδειγμα υπάρχει μια στροφή προς τα θέματα φύλου, πιο πριν για θέματα ύπαρξης, όπως γιατί βρισκόμαστε στη σκηνή, με ποιο τρόπο κινούμαστε, τι θέλουμε να μεταδώσουμε, τι είναι το σώμα και που ανήκει. Πιστεύω ότι οι χορογράφοι και οι άνθρωποι των παραστατικών τεχνών θα πρέπει να είμαστε τουλάχιστον συνειδητοποιημένοι για το περιεχόμενο και για την γενικότερη εικόνα του περιβάλλοντος που ζούμε.

Αυτή είναι και οι δουλειά μας- αν ήμουν τσαγκάρης ή ξυλοκόπος θα έπρεπε να έχω εμπειρία και να ξέρω τα πάντα για το υλικό που δουλεύω- ένας χορογράφος ή ένας ερμηνευτής αφιερώνει περισσότερο χρόνο να εμβαθύνει στα εργαλεία τα οποία δουλεύει (σώμα) και κατά συνέπεια αυτή η μελέτη σε βοηθά να γνωρίσεις περισσότερα τα οποία θέλεις να μοιραστείς. Για να φέρεις στο «προσκήνιο» και να γνωρίσει ο κόσμος ποια θέματα απασχολούν τη τέχνη σήμερα  ή τουλάχιστον αυτά που απασχολούν εμάς στη Ευρώπη- γιατί είμαι σίγουρος ότι στην Αφρική τους απασχολούν πολύ διαφορετικά θέματα.

Πιστεύω ότι οι χορογράφοι και οι άνθρωποι των παραστατικών τεχνών θα πρέπει να είμαστε τουλάχιστον συνειδητοποιημένοι για το περιεχόμενο και για την γενικότερη εικόνα του περιβάλλοντος που ζούμε.

Aλέξης Βασιλείου: Θα ήθελα να επιστρέψω σε μια ερώτηση που σκέφτηκα να σας κάνω στην αρχή της κουβέντας μας. Πόσο επηρεάζoυν η πολιτική πραγματικότητα και οι κοινωνικές «αναταράξεις» που βιώνουμε τα θέματα που καταπιάνεστε; Νομίζετε ότι θα πρέπει να αφορά τους δημιουργούς ή ακόμα να τοποθετούνται μέσα από την δουλειά τους στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα;

Chris Haring: ChrisHaring: Συμφωνώ ότι θα πρέπει να μας αφορά, ωστόσο δεν πιστεύω ότι ο κάθε καλλιτέχνης θα πρέπει να συσχετίζεται μέσα από την δουλειά του με το προσφυγικό πρόβλημα, για το τι συμβαίνει στη Ευρώπη ή στην Αμερική ή με τις πολιτικές αποφάσεις. Εννοείται ότι μπορείς να καταπιάνεσαι με άλλα θέματα στην δουλειά σου αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις και να αγνοήσει την πραγματικότητα. Τα πολιτικά γεγονότα και η επικαιρότητα μεταβάλλονται τόσο ραγδαία με αποτέλεσμα αυτές οι εξελίξεις να σε αγγίζουν και κατά συνέπεια να σε επηρεάζουν.

Για παράδειγμα το νέο πρότζεκτ που δουλεύουμε αυτή τη στιγμή « Foreign Tongues”, ερευνούμε τις γλώσσες των μειονοτήτων, με κάθε γλωσσικό ιδίωμα και ηχητικό χρώμα που μπορούν να παράξουν αυτές οι γλώσσες. Ηχογραφούμε αυτές τις διαφορετικές γλώσσες  και διαλέκτους και οι χορευτές συγχρονίζονται με το ηχητικό υλικό και τον αναπαράγουν. Δεν χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη τεχνική  για λόγους αισθητικής αλλά μας αφορά περισσότερο πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτό το υλικό σε ένα άλλο περιβάλλον, έξω από αυτό που το συναντούμε συνήθως. Αν παραδείγματος χάρη πάρω το δικό σου ηχητικό υλικό και το αναπαράγω εγώ σαν Αυστριακός, γίνομαι ένα εντελώς διαφορετικό άτομο, όπως και αυτός που παρακολουθεί κάποιον να το εξερευνά. Αυτός είναι και ο τρόπος για να αντικατοπτρίσουμε όλες αυτές τις αλλαγές. Χρησιμοποιούμε τις φωνές και οι χορευτές τις μεταφράζουν επί σκηνής σε μία αφηρημένη φόρμα.

Aλέξης Βασιλείου: Αυτό έχει να κάνει βέβαια, με αυτό που σας αφορά στην δουλειά σας, που είναι η έννοια της μετατόπισης, εννοώντας το σώμα, τη γλώσσα, ή εστιάζοντας περισσότερα σε αυτά, τι επιτυγχάνουμε νομίζεται σε σχέση με τη κατανόηση της ιδέας;

Chris Haring: Μαθαίνεις πιο είναι το παράξενο και τι είναι ξένο, βλέποντας τις διαφορές εντοπίζεις τις ομοιότητες, συνειδητοποιείς το τι έχει σημασία για σένα ή για το κοινό. Είναι στην ουσία ένα παιχνίδι.

Πρέπει να προσπαθείς να  είσαι ειλικρινής κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας. Δουλεύουμε πολύ συχνά με στερεοτυπικές έννοιες, αλλά όταν εμβαθύνεις αυτές οι ίδιες επιφάνειες μεταβάλλονται σε κάτι άλλο.

Aλέξης Βασιλείου: Θυμάμαι ακόμα έντονα όταν είδα το δεύτερο μέρος  «The art of seduction» της τριλογίας «Posing project», έμεινα έκπληκτος από την απόκοσμη αίσθηση (uncanny) και πως βίωνα την παρουσία των σωμάτων επί σκηνής οι οποίοι όμως συμπεριφέρονταν με ένα εντελώς αλλόκοτο τρόπο. Με επηρέασε συναισθηματικά η προσπάθεια τους μέσα από τους κώδικες και τις συμπεριφορές που ερευνούσαν η προσπάθεια τους για να δημιουργήσουν εκ νέου την ανθρώπινη τους φύση. Είναι αυτό ένα κομμάτι της δουλειά σας, το να πως μπορούμε να ξανα- ανακαλύψουμε τι κουβαλάμε με τα γονίδια μας και τις συμπεριφορές μας;

Chris Haring: Θα έλεγα ναι, αλλά αυτό είναι μέρος κάθε δημιουργικής διαδικασίας. Όπως ένα παιδί που καμιά φορά χρειάζεται να κοιτάξει τι υπάρχει μέσα στο λούτρινο παιχνίδι του και έτσι καταστρέφει. Αλλά τουλάχιστον ξέρει τι έχει μέσα και αυτό ίσως μετά μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό. Έτσι δουλεύουμε σαν ομάδα, χρησιμοποιούμε όλες μας τις γνώσεις και αυτοσχεδιάζουμε, μετά λειτουργούμε αφαιρετικά για να καταλήξουμε στη σύνθεση του νέου υλικού. Τις πλείστες φορές εκπλήσσεσαι από το νέο υλικό που δεν έχει τόση σχέση με το αρχικό. Ποτέ δεν έχω δημιουργήσει κάτι που να ξέρω εξαρχής ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, τις πλείστες φορές βλέποντας το, διερωτώμαι για την κατάληξη του. Πρέπει να προσπαθείς να  είσαι ειλικρινής κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας. Δουλεύουμε πολύ συχνά με στερεοτυπικές έννοιες, αλλά όταν εμβαθύνεις αυτές οι ίδιες επιφάνειες μεταβάλλονται σε κάτι άλλο.

Aλέξης Βασιλείου: Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη δουλειά σου, όλη αυτή η πλαστικότητα, η αισθητική, οι σύνθετες τεχνικές προδιαγραφές, τα στερεότυπα, που κατά τη διάρκεια του έργου αντιλαμβάνεσαι ότι είναι κάτι οικείο και σου αφήνει χώρο για να μπεις και να γίνεις μέρος του.  Η δουλειά σας παίζει με το οικείο και το μή οικείο .

Chris Haring: Το κάνεις οικείο για τον εαυτό σου, όπως συμβαίνει ας πούμε όταν παρατηρείς μια εικόνα για πολύ ώρα. Το περιεχόμενο της αλλάζει και εσύ μαθαίνεις από αυτό.

Aλέξης Βασιλείου: Θα ήθελα να ρωτήσω πως δουλεύετε με την ομάδα, και συγκεκριμένα την πρώτη μέρα προβών. Με ποιο έναυσμα ξεκινάτε; Με την έρευνα πάνω σε ένα θέμα που σας ενδιαφέρει; Ή πηγάζει από μια συλλογική ανάγκη της ομάδας να ερευνήσει κάτι;

Chris Haring: Εξαρχής επιλέγω εγώ ο ίδιος τα θέματα  αλλά η δημιουργία γίνεται από κοινού με την ομάδα. Με κάποιους από αυτούς δουλεύουμε ήδη μαζί 12 χρόνια και ακόμα μου δίνει χαρά να δουλεύω μαζί τους γιατί με αποτελούν έμπνευση για μένα. Δεν δουλεύουμε ως μια κολεκτίβα όπου όλα τα μέλη κάνουν τα πάντα. Ο Αntreas Berger είναι μαζί μας καθημερινά στις πρόβες όπου μαζεύει και επεξεργάζεται το ηχητικό υλικό.  Όπως και με τον Thomas Jelinik ο οποίος σχεδιάζει το φωτισμό, συζητούμε πολλές ώρες για το τι θα μπορούσε να λειτουργήσει. Mε τις Stephanie Cumming και Katharina Meves, είναι οι δύο περφόρμερς στις οποίες δοκιμάζεται το υλικό (όπως και με άλλους συνεργάτες). Είναι λογικό να μην ξέρω πως θα ξεκινήσει η πρόβα με όλη αυτή τη δημιουργική συμβολή.

Aλέξης Βασιλείου: Υπάρχει μία αίσθηση κοινότητας, με την έννοια ότι εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλο

Chris Haring: Βέβαια, όταν δουλεύεις με τον άλλο καθημερινά πλέον δεν χρειάζεται πλέον να συζητήσεις πολλά πράγματα, μόνο γι’ αυτά που είναι καινούργια και για εκείνα που αλλάζουν.

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχεις στο περιβάλλον σου άτομα για διάλογο από διαφορετικά πεδία, ακόμα και παλαιότερους χορευτές με πολλή εμπειρία και στο σώμα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα πρέπει να μπορούμε να μιλούμε για το φύλο, την πολιτική, για θέματα που μας αφορούν.

Aλέξης Βασιλείου: Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για το « Candy’s Camouflage».

Chris Haring: Aυτό που είναι ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον, είναι οι πρώτες ταινίες του Αndy Worhol. Aυτά που γνωρίζουμε συνήθως για το συγκεκριμένο καλλιτέχνη είναι οι φωτογραφίες του και η φήμη του μέσα από την pop art. Aλλά όσο αφορά τις ταινίες δεν γνωρίζουμε πολλά, πολλές είναι κακοφτιαγμένες και έχουν μια αισθητική trash και καμία από αυτές δεν είχε προβληθεί σε εμπορικούς κινηματογράφους. Η συγκεκριμένη ταινία «Chelsea Girls», είναι η μόνη που προβλήθηκε σε μικρό κοινό.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι που δημιουργούσαν στο Factory (στούντιο του καλλιτέχνη), πως συνεργάζονταν μεταξύ τους, με ποιον τρόπο χρησιμοποιούσαν τα πολυμέσα και όλη αυτή η ανάγκη των superstars για προβολή και έκθεση. Τις περισσότερες φορές ‘έβλεπαν’ τον εαυτό τους στον καθρέφτη και όχι το τι συνέβαινε στο κόσμο έξω- ακόμη και αν το κατόρθωναν αυτό γινόταν μέσα από τη δική τους οπτική. Κατά συνέπεια αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμάς γιατί μπορέσαμε να εντοπίσουμε ομοιότητες με το τρόπο που χρησιμοποιούμε όλοι εμείς σήμερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Aλέξης Βασιλείου: Πως ένας άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει τον αληθινό του εαυτό μέσα από όλες αυτές τις εικόνες που ίδιος επιλέγει να προβάλει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Πως σωματοποιούμε άραγε αυτή την εικόνα του ίδιου μας εαυτού;

Chris Haring: Πολύ καλή ερώτηση. Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι όσες περισσότερες selfies βγάζεις τόσο πιο κοντά στην κατανόηση του εαυτού σου είσαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι διαγράφεις τις κακές/αποτυχημένες και κρατάς αυτές που σε ικανοποιούν. Για παράδειγμα η σύντροφος μου βρίσκεται σε μια άλλη χώρα και πολύ συχνά επικοινωνούμε μέσω skype, όταν βρισκόμαστε από κοντά μου παίρνει χρόνο να συνηθίσω τη πραγματική της εικόνα. Ενώ όταν δεν χρησιμοποιούσαμε τόσο συχνά το skype στο μυαλό μου έμενε στην μνήμη της εικόνας όπως την είχα δει τελευταία φορά.

Aλέξης Βασιλείου: Νομίζεις ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να διατηρήσουμε  και να προβάλουμε τη «καλύτερη» εικόνα μας; Ή αυτή που τουλάχιστον νομίζουμε ότι είναι καλύτερη;

Chris Haring:Nομίζω ότι είναι μια φυσιολογική ανάγκη να θέλουμε να δείχνουμε ωραίοι

Aλέξης Βασιλείου: Είναι αυτό ένα από τα στοιχεία που διαπραγματεύεστε στο Candy’s Camouflage, τη σύγχρονη εικόνα της γυναίκας;

Chris Haring:Bέβαια, αλλά δεν εκκινεί αυτή η διερεύνηση από εμένα προσωπικά, οι ίδιες οι χορεύτριες το κάνουν επί σκηνής, εμείς είμαστε απλά παρατηρητές αυτής της διαδικασίας. Μέσα από τη χρήση της ζωντανής αναμετάδοσης με την κάμερα, δημιουργείτε αυτή η αίσθηση του αντικατοπτρισμού και οι ίδιες οι περφορμερς αναπαριστούν πόζες και κινητικές συμπεριφορές γυναικών από τα 60’ς, προτείνοντας και ενσωματώνοντας βέβαια και δικές τους σύγχρονες αναφορές.

Aλέξης Βασιλείου: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ψηφιακό πορτραίτο της γυναίκας του σήμερα;

Chris Haring: Ναι και ο λόγος είναι απλός. Στα πρώτα δύο μέρη της τριλογίας συμμετείχαν περισσότεροι χαρακτήρες, ενώ στο Chelsea girls επικεντρωνόμαστε στη φύση της γυναίκας, χρησιμοποιώντας τη τεχνοτροπία του film noir. Επέλεξα να μην υπάρχουν άντρες επί σκηνής γιατί όπως είπα και πριν ήθελα οι ίδιες οι γυναίκες να αναπαράγουν το υλικό και να επικοινωνήσουν την ιστορία.

Aλέξης Βασιλείου: Θέλεις κάτι να μοιραστείς με το κοινό στην Κύπρο όσο αφορά την παράσταση, ή με ποιον τρόπο θα θέλατε να προσεγγίσουν το έργο;

Chris Haring: To έργο προτείνει μια ανοικτή ανάγνωση. Θυμάμαι όταν βρισκόμουν και παλιότερα στην Κύπρο πάντα υπήρχε συζήτηση για το τι είναι χορός ή χορογραφία γενικά. Αυτό που ανακάλυψα σε αυτό το έργο, μέσα από τους περφορμερς και τους πολύωρους αυτοσχεδιασμούς με τις κάμερες, είναι ότι τελικά κατάφεραν να μεταμορφωθούν οι ίδιοι σε ηθοποιούς του κινηματογράφου. Η ανακάλυψη ήταν ότι η χορογραφία θα μπορούσε να υπάρξει μόνο με το πρόσωπο ή ότι ο περφόρμερ γινόταν η κάμερα και το αντίστροφο. Θα έπρεπε να μάθουν να χειρίζονται την κάμερα, όπου αυτό έγινε μια ταινία χορού. Όλοι χρησιμοποιούν smartphones και το υλικό που βιντεοσκοπούν τα ανεβάζουν στο διαδίκτυο, όπου έγινε ένας συνηθισμένος τρόπος πια για να αναγνωρίζουμε και το χορό.

Aλέξης Βασιλείου: Για μένα έχει ενδιαφέρον ότι οι κινηματογραφικές ταινίες  μπορούν να έχουν και αρχειακό χαρακτήρα, ενώ στο Candys Camouflage παρακολουθούμε μία ταινία επί σκηνής – η οποία θα μπορούσαμε να πούμε έχει χαρακτήρα ντοκιμαντέρ –  στην οποία δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω και να τη παρακολουθήσουμε ξανά.

Chris Haring: Oι εικόνες οι οποίες δημιουργούνται επί σκηνής δεν θα μπορούσαν να ξανά αναπαραχθούν. Έχουν ένα εφήμερο χαρακτήρα, όπως και κάθε χορευτική κίνηση που κάνουμε – μπορείς να την βιντεοσκοπήσεις εκατό φορές- αλλά τα ίχνη που αφήνει στο χώρο θα σβήσουν και θα εξαφανιστούν.

Δεν προσφέρουμε ποτέ λύσεις μέσα από το έργο μας, μας αφορά αυτό που εκλαμβάνει ο θεατής σαν αίσθηση

Aλέξης Βασιλείου: Ποιο θεωρείς ότι είναι το μέλλον του χορού και της χορογραφίας, πως μπορούμε να “ανοίξουμε” την συγκεκριμένη μορφή τέχνης.

Chris Haring: Aκριβώς με το τρόπο που επιλέγει ο καθένας να προσεγγίσει αυτό το επάγγελμα. Όπως κάνατε εσείς ας πούμε, ιδρύοντας ένα χορευτικό κέντρο που επικεντρώνεται στο σύγχρονο χορό. Ήδη με αυτή την πρωτοβουλία η αντίληψη και ο τρόπος που αντιμετωπίζετε το επάγγελμα είναι πολύ διαφορετικός Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχεις στο περιβάλλον σου άτομα για διάλογο από διαφορετικά πεδία, ακόμα και παλαιότερους χορευτές με πολλή εμπειρία. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα πρέπει να μπορούμε να μιλούμε για το φύλο, την πολιτική, για θέματα που μας αφορούν.Διατηρώντας την περιέργεια του ο καθένας για τι κουβαλά και με τι καταπιάνεται. Πιστεύω ακόμη και σήμερα ότι ο χορός και το περφόρμανς είναι από τις πιο ενδιαφέροντες μορφές τέχνης.

Aλέξης Βασιλείου: Έχεις κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να μοιραστείς μέσα από τη δουλεία σου με το κοινό;

Chris Haring:  Όχι. Δεν προσφέρουμε ποτέ λύσεις μέσα από το έργο μας, μας αφορά αυτό που εκλαμβάνει ο θεατής ως αίσθηση. Βασικά να είναι περήφανος για την παρουσία του και το ρόλο του ως θεατής.

zizel

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy