Διεκδίκηση – λέξη ανύπαρκτη, αντίθετα με τις δεσμεύσεις τους

Της Μαρίας Πελεκάνου*

Λέξεις και έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους, ενώ για άλλες τόσες αναζητούν την παράφραση ώστε με το περίβλημα του «πολιτικά ορθού», να πλασάρουν μια «αλήθεια» που πολύ απέχει από την πραγματικότητα. Δυστυχώς, αυτή είναι η εποχή μας˙ μια εποχή που αναζητεί λέξεις για να πει την «αλήθεια» της, μια εποχή που το λεξιλόγιο λιγοστεύει και προσπαθούν να οριοθετήσουν ασφυκτικά τη σκέψη για να πείσουν πως άλλος δρόμος από αυτόν που χάραξαν δεν υπάρχει. Να δικαιολογήσουν, δηλαδή, την ανυπαρξία έστω και μιας ελάχιστα διεκδικητικής πολιτικής.

Διεκδίκηση, λοιπόν, είναι η απαίτηση κάποιου/ας να αποκτήσει αυτό που δικαιωματικά του ανήκει. Οπως είναι για παράδειγμα οι εργατικές διεκδικήσεις, όπως είναι η διεκδίκηση του κυπριακού λαού για δίκαιη λύση του Κυπριακού. Από την άλλη, παράκληση -όπως η κυβέρνηση συνεννοείται με τους εταίρους της, έχει απλώς το νόημα ότι ευγενικά ζητείται κάτι ως παραχώρηση. Οι γνωστές δηλαδή δεσμεύσεις τους. Λιτότητα είναι τα σκληρά μέτρα υφεσιακού χαρακτήρα που επιβάλλονται σε κοινωνίες ενάντια κυρίως στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βέβαια στην εποχή μας η λέξη λιτότητα δεν είναι έννοια εύηχη ή βολική και έτσι Ε.Ε., κυβέρνηση Αναστασιάδη, την έχουν αντικαταστήσει με την παράφραση «κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας».

Μέσα, λοιπόν, από έναν επικοινωνιακό πόλεμο λέξεων και ενίοτε χαμένη στη μετάφραση, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει πως διεκδικεί και δεν παρακαλεί. Ποια διεκδίκηση, όμως; Και ποιες μεταρρυθμίσεις;

Διεκδίκησαν για να αποτρέψουν τις εκποιήσεις κατοικιών και επαγγελματικών υποστατικών; Αντίθετα, προσπάθησαν να παρουσιάσουν αυτό που ήταν υποχρέωσή τους, ως τερτίπια της αντιπολίτευσης. Εάν κατά το ελάχιστο υπηρετούσαν το καθήκον τους, θα είχαν το δικαίωμα να χαρακτηρίζουν τις πράξεις του ΑΚΕΛ που διεκδίκησε μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες την προστασία του κόσμου.

Μήπως διεκδίκησαν την αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων; Οχι. Με τη γνωστή τακτική αποφάσισαν να δώσουν ψήγματα τάχατες επιτυχίας σε κάποια κόμματα και βουλευτές, ώστε τελικά να υπερψηφιστεί ο νόμος. Και βέβαια ιδιωτικοποιήσεις δεν τις ονόμασαν ποτέ, αποκρατικοποιήσεις είναι η λέξη˙ έτσι για να έχει έναν αέρα… ευρωπαϊκό! Βέβαια γιατί να θεωρήσουν ως καθήκον τους τη διεκδίκηση; Αυτή είναι εξέλιξη για την οποία καραδοκούν από το 1997 (το παραδέχτηκε και Α. Νεοφύτου σε συνάντηση με εργαζομένους στη CYTA, στις 19/05/2015).

Ή μήπως διεκδίκησαν για να μην επιβληθεί κούρεμα καταθέσεων; Οχι βέβαια. Μάλιστα, οι Γερμανοί ισχυρίζονται πως ο Κύπριος Πρόεδρος είναι που εισηγήθηκε κούρεμα όλων ανεξαιρέτως των καταθέσεων και όχι αυτών που ήταν στις 100 χιλιάδες και άνω. Αυτό, όμως ήταν στα πλαίσια δεσμεύσεων, όχι διεκδικήσεων.

Υπάρχουν, όμως και λόγοι σοβαροί να τους δοθούν τα εύσημα. Διότι ποια άλλη κυβέρνηση θαρραλέα διεκδίκησε ώστε το ΓεΣΥ να εφαρμοστεί με κέρδος για τις μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες; Καμία άλλη βέβαια. Διότι προφανώς οι σημερινοί απροκάλυπτα στηρίζουν το ιδιωτικό σε βάρος του δημοσίου. Υπάρχει και το άλλο˙ ποίοι άλλοι διεκδίκησαν υπέρ του κυνηγίου αμπελοπουλιών; Και όλα αυτά βέβαια μας ακούγονται σαν τη δέσμευση για το τελεφερίκ στο Τρόοδος˙ τόσο «σοβαρά», τόσο «εφικτά» και τόσο λαϊκίστικα.

Αυτό το σύστημα είναι που προσπαθούν πάση θυσία να εφαρμόσουν στην Κύπρο. Ενα σύστημα “απελευθερωμένο” πλέον από τους όποιους περιορισμούς είχε στο παρελθόν. Από την ελευθερία των ανθρώπων που τάχατες προσπαθούσε να πετύχει, μόνο μέλημά του σήμερα είναι να πετύχει την ελευθερία των αγορών. Αυτή είναι η αποθρασυνόμενη έκφρασή του που δεν έχει πλέον ανάγκη να μας κρατήσει ως υποστηρικτές του. Μπορεί να είναι όσο αντιδημοκρατικό, όσο αντικοινωνικό θέλει, γιατί υπάρχουν οι κυβερνώντες που το στηρίζουν για να μονοπωλεί.

*Γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις