Δύο πανάκριβες διδακτικές ώρες

Θέα

Δύο πανάκριβες διδακτικές ώρες

Την περασμένη χρονιά είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω παραστάσεις σχολικού θεάτρου. Σε ένα νηπιαγωγείο και ένα δημοτικό σχολείο ανέβασαν ένα δικό μου έργο που αναφέρεται στη μεσαιωνική Κύπρο, το «Στης Κύπρου το βασίλειο». Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, ως μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης για το Αρχαίο Δράμα στους Αγώνες Σχολικού Θεάτρου. Ήταν μια εμπειρία μοναδική και εύχομαι να την ξαναζήσω.

Στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό σχολείο απόλαυσα, μέχρι δακρύων συγκινημένος, το παιχνίδι των παιδιών, τη χαρά, τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό τους. Και στις δυο περιπτώσεις στη σκηνή υπήρχαν πάνω από 70 παιδιά σε ένα έργο που παίζεται συνήθως από 10-11 ηθοποιούς. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο θαύμασα την ευσυνειδησία, το δόσιμο και τη σοβαρότητα με τα οποία τα παιδιά ερμήνευαν το αρχαίο δράμα.

Τις μέρες μετά τις παραστάσεις σκεφτόμουν τη δουλειά των εκπαιδευτικών.

Αναλογίστηκα το μεράκι τους, την αγάπη τους γι΄ αυτό που έκαναν και την τεράστια παιδαγωγική δουλειά τους. Γιατί η δουλειά τους δεν ήταν μόνο οι, ξέρω εγώ πόσες, ώρες πρόβας που χρειάστηκαν και που πρέπει να ήταν πολλές.

Αναλογίστηκα πόσος μόχθος και πόσες ώρες αναλώθηκαν για να συλλεχθούν οι γκραβούρες, οι φωτογραφίες, οι πληροφορίες για τη μεσαιωνική ζωή τόσο στα κάστρα όσο και στο λαό, τα διάφορα αντικείμενα που διάνθιζαν μεν την παράσταση αλλά που κυρίως χρησίμευσαν ως εργαλεία στα χέρια των εκπαιδευτικών για να κάνουν περισσότερο κατανοητή στα παιδιά (μιλώ για νηπιαγωγείο και για δημοτικό σχολείο), μέσα από το θεατρικό παιχνίδι, τη μεσαιωνική ιστορία του νησιού μας.

Αναλογίστηκα πόσος κόπος, πόση υπομονή, ποσό νεύρο χρειάζεσαι για να συντονίσεις επάνω στη σκηνή 70 και βάλε μικρά παιδιά και να δώσεις στο καθένα ένα «ρόλο» που όσο μικρός και να ΄ναι να νιώθει πως είναι σημαντικός.

Αναλογίστηκα, στις περιπτώσεις του αρχαίου δράματος στα γυμνάσια και λύκεια, πόσος χρόνος και πόσος μόχθος χρειάστηκε για να διδάξουν οι εκπαιδευτικοί τη διαδικασία της ετοιμασίας μια παράστασης. Γιατί, στις πλείστες περιπτώσεις σχολικού θεάτρου, τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά και ουσιαστικά στη σκηνοθεσία, στη σκηνογραφία, στην ενδυματολογία, στην επιλογή της μουσικής κ.λπ.

Αναλογίστηκα και το χρόνο και το μόχθο που χρειάζεται ένας εκπαιδευτικός για να δουλέψει δραματουργικά ένα κλασικό έργο με ένα τρόπο διαφορετικό από τη φιλολογική προσέγγιση και να το καταστήσει κτήμα των μαθητών που θα το ερμηνεύσουν.

Αναλογίστηκα πόσο μεράκι και πόση παιδαγωγική σημασία είχε η ιδέα σε ένα γυμνάσιο να φτιαχτούν τα σκηνικά από ανακυκλώσιμα υλικά. Και πόσος χρόνος χρειάστηκε να μαζευτούν τα υλικά και να ετοιμαστεί το σκηνικό.

Και στο δημοτικό αλλά και στα σχολεία Μέσης Eκπαίδευσης υπήρχαν στην παράσταση παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αναλογίστηκα πόσος χρόνος και πόσος μόχθος χρειάζεται ένας εκπαιδευτικός για να εντάξει τις «απειθάρχητες» συμπεριφορές αυτών των παιδιών σε μια συλλογική δουλειά που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία και συγκέντρωση. Αλλά και πόσο χρόνο και πόση ευαισθησία πρέπει να διαθέσει για να μάθει στα άλλα παιδιά πώς να δέχονται τη διαφορετικότητα, πώς να συμπεριφέρονται και πώς να ελέγχουν επάνω στη σκηνή με διακριτικότητα, κατανόηση και αγάπη την «πειθαρχημένη» συμμετοχή αυτών των παιδιών στην ομάδα.

Αναλογίστηκα και διερωτώμουν πώς κοστολογούνται όλα αυτά.

Και την απάντηση την πήρα πρόσφατα. Κοστολογήθηκαν σε «δύο ώρες από έδρας διδασκαλίας», οι οποίες «χαρίζονται» στους εκπαιδευτικούς που αναλαμβάνουν να οργανώσουν «θεατράκια» και «χορωδίες». Και μάλιστα ότι αυτές οι δύο «χαμένες» ώρες είναι ένα δυσβάστακτο οικονομικό βάρος για το κράτος και ότι πρέπει να σταματήσουν να «χαρίζονται». Αποφάσισαν οι κρατούντες πως αυτό το «κόστος» είναι μια επένδυση που δεν αποφέρει κέρδος. Ναι, η επένδυση σε αυτού του είδους την παιδεία δεν αποφέρει κέρδος στο ταμείο.

Κοστολόγησαν όμως το κέρδος που αποφέρει σε μας, στα παιδιά μας, σε μια υγιή κοινωνία; Μέτρησαν τον πλούτο που συσσώρευσαν τα παιδιά μέσα από αυτή τη εμπειρία; Μέτρησαν τις γνώσεις και τη μόρφωση που απέκτησαν; Μέτρησαν τα εφόδια που πήραν για τη ζωή τους; Μέτρησαν πώς αυτό το κέρδος θα εξαργυρωθεί στην αυριανή κοινωνία; Μέτρησαν το χρόνο και το μεράκι που αφιερώνουν λειτουργοί άλλων Οργανισμών, του ΘΟΚ, για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή αυτού του θεσμού που λέγεται Σχολικό Θέατρο; Θα τα κόψουν και αυτά;

Ψιλά γράμματα!

Το θέμα σε τελική ανάλυση δεν είναι οι δύο ώρες που «χαρίζονται» στους δασκάλους. Το θέμα είναι οι πολλαπλάσιες ώρες που «χαραμίζονται» για να διαπαιδαγωγηθούν σωστά και ολοκληρωμένα οι αυριανοί άνθρωποι.

Δεν χρειαζόμαστε σωστούς, σκεπτόμενους, ολοκληρωμένους και με ευαισθησίες νέους ανθρώπους. Αυτοί θα μας δυσκολέψουν τη ζωή.

Αυτοί θα μας θέσουν ενώπιον των πραγματικών ευθυνών μας, κύριε Υπουργέ!

Γιώργος Νεοφύτου, θεατρικός συγγραφέας

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy