ΕΕ – Μπροστά σε σταυροδρόμι…

Του Αμβρόσιου Προδρόμου

Οι πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα είναι γεγονός ότι έχουν φέρει σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αλλαγές οι οποίες μέχρι πριν από μερικά χρόνια θα θεωρούνταν ως ένα απίθανο σενάριο. Η πτώση του ΠΑΣΟΚ, η σημαντική μείωση ποσοστών της ΝΔ και η άνοδος στην εξουσία ενός αριστερού κινήματος, του ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία άλλων πολιτικών σχηματισμών όπως το ΠΟΤΑΜΙ και οι ΑΝ.ΕΛ., αλλά και η σημαντική άνοδος της ακροδεξιάς ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αποτελούν σημάδια των καιρών τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε αλλά και αναπόφευκτα να μην τα διασυνδέσουμε με τις εξελίξεις στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.

Η πολιτική και η οικονομική κατάσταση στην ΕΕ με τη συνεχιζόμενη για πολλά χρόνια ύφεση ή και ισχνή ανάπτυξη, με την ανεργία στην Ευρωζώνη να έχει σκαλώσει στο 11-12%, με την ανεργία των νέων να παραμένει σταθερά πάνω από το 23% και τις αποπληθωριστικές τάσεις (-0.6% για τον Ιανουάριο του 2015) έχουν δημιουργήσει μια ηλεκτρισμένη περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα στην Ενωση, η οποία αναπόφευκτα βρίσκεται μπροστά σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι στο οποίο καλούνται τα κράτη-μέλη της Ενωσης να πάρουν αποφάσεις για ποιον πραγματικά δρόμο θέλουν και μπορούν να ακολουθήσουν.

Αναπόφευκτα αυτά τα διλήμματα δημιουργούν νέα πολιτικά κινήματα στην ΕΕ.
Παρατηρούμε ότι στις πλείστες χώρες η οικονομική στασιμότητα οδηγεί τους πολίτες προς δύο πολιτικές κατευθύνσεις. Από την μια είναι η Αριστερά όπως π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα PODEMOS στην ΙΣΠΑΝΙΑ. Από την άλλη υπάρχουν τα ακροδεξιά κινήματα όπως π.χ. το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία που κάποιες δημοσκοπήσεις την φέρνουν μέχρι και στην πρώτη θέση. Ολα αυτά μόνο τυχαία δεν είναι. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα των σκληρών πολιτικών λιτότητας που έχει επιβάλει σε ολόκληρη την Ευρωζώνη η Γερμανία. Λιτότητα η οποία αναπόφευκτα επηρεάζει και άλλες πιο υγιείς οικονομίες στην Ενωση, όπως π.χ. τις σκανδιναβικές χώρες.

Είναι δεδομένο ότι η Ευρώπη του αύριο δεν θα είναι ποτέ σαν την Ευρώπη του χθες. Δεν μπορεί να είναι. Η Ευρώπη για ακόμα μια φορά τα τελευταία 100 χρόνια, τρίτη για την ακρίβεια, βρίσκεται μπροστά στην πολιτική των Γερμανών οι οποίοι με οικονομικούς αντί στρατιωτικούς όρους αυτή τη φορά, με κάθε κόστος για τους υπόλοιπους λαούς, προσπαθούν να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές. Πολιτικές οι οποίες έχουν σαν στόχο την υποταγή όλων των υπολοίπων στην Ενωση, πολιτικές που έχουν σαν στόχο να καταστήσουν τη Γερμανία τον τρίτο παγκόσμιο πολιτικό πόλο, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Πολιτικές οι οποίες έχουν τον ίδιο στόχο και μέσα σαν και αυτά του Χίτλερ, με εκλεπτυσμένη τώρα μορφή.

Η ΕΕ είναι μπροστά σε σταυροδρόμι. Αυτό που φοβούνται αυτή τη στιγμή οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρώπης δεν είναι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης. Είναι μια γενικότερη εξέγερση των εργαζομένων στην ΕΕ. Οπως για παράδειγμα τη συμπαράσταση χιλιάδων Βέλγων στις Βρυξέλλες που βγήκαν στους δρόμους για συμπαράσταση, όπως την αντίδραση Γερμανών εργαζομένων σε διαδηλώσεις υποστήριξης της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Αυτά είναι που φοβούνται Μέρκελ και Σόιμπλε και δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να πετύχει το “πείραμα” ΣΥΡΙΖΑ και PODEMOS. Η Ευρώπη είναι όντως μπροστά σε ιστορικές στιγμές και η παντοκρατορία των Γερμανών δεν είναι πλέον και τόσο δεδομένη.