Εκπαίδευση για πρόληψη σεξουαλικής κακοποίησης

Η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε παιδί και θα πρέπει παιδιά και γονείς να εκπαιδευτούν για να προλάβουν ή να αντιμετωπίσουν με τον κατάλληλο τρόπο τέτοιου είδους περιστατικά.

Αυτό ήταν το μήνυμα που δόθηκε από τους ομιλητές κατά τη διάρκεια διάσκεψης Τύπου, στην Λεβέντιο Πινακοθήκη, που διοργανώθηκε από το “Hope for Children” UNCRC Policy Center.

Την εκστρατεία ευαισθητοποίησης που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα η οποία επίκεντρό της είχε τον «κανόνα του εσωρούχου» παρουσίασε η Βουλευτής Α` Θεσσαλονίκης και Συντονίστρια της Εκστρατείας «Ένα στα Πέντε» του Συμβουλίου της Ευρώπης Έλενα Ράπτη.

Η κ. Ράπτη μίλησε για τις συνεργασίες που δημιουργήθηκαν με φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, αθλητισμού, σχολεία αλλά και τα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια τα παιδιά, αλλά και οι γονείς να έρθουν σε επαφή με το ενημερωτικό υλικό που θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.

Όπως ανέφερε «καλούμαστε να διδάξουμε σε κάθε παιδί ότι δεν πρέπει να επιτρέπει το άγγιγμα που βρίσκεται στην περιοχή που είναι το εσώρουχο». Εξηγεί, πρόσθεσε, ότι το σώμα τους τους ανήκει, ότι υπάρχουν καλά και κακά μυστικά, ότι υπάρχει καλό και κακό άγγιγμα.

Κανένας δεν μπορεί να αγγίξει το σώμα του παιδιού χωρίς την άδειά του, είπε. Το παιδί διατηρεί το δικαίωμα να αρνηθεί ακόμα και ένα φιλί ή ένα χάδι, πρόσθεσε. «Πρέπει, βέβαια, να μάθει να λέει `όχι` αμέσως σε περίπτωση ανάρμοστης συμπεριφοράς και να αποφεύγει καταστάσεις που απειλούν την ασφάλειά του», συνέχισε. Βεβαίως, είπε, «αν κάτι συμβεί να ενημερώσει άμεσα ένα ενήλικα που εμπιστεύεται».

Εξηγώντας τι είναι το `κακό μυστικό΄ η κ. Ράπτη είπε ότι είναι «κάθε μυστικό που δημιουργεί άγχος, αμηχανία ή στεναχώρια». Η μυστικότητα, ανέφερε, αποτελεί όπλο των δραστών.

Υπενθύμισε παράλληλα ότι η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε παιδί, καθώς και ότι ο δράστης συνήθως είναι άτομο που το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται. Αν οι γονείς έχουν υποψίες για κακοποίηση του παιδιού τους, πρέπει να διαβεβαιώσουν το παιδί τους ότι θα ασχοληθούν με το θέμα και να επικοινωνήσουν με ψυχολόγο, γιατρό, κοινωνικό λειτουργό ή την αστυνομία.

«Μη θυμώσετε μαζί του, μην το κάνετε να νιώσει ότι φταίει και μην βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα», ανέφερε απευθυνόμενη στους γονείς.

Κατά τη διάρκεια της διάσκεψης προβλήθηκε και το κινούμενο σχέδιο «Το Μυστικό της Νίκης» που απευθύνεται σε παιδιά και γονείς με στόχο την εκπαίδευσή τους για σωστή αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων.

Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Επιτροπής Λανζαρότε του Συμβουλίου της Ευρώπης Μπράγκι Γκούντμπραντσον είπε ότι η Σύμβαση Λανζαρότε είναι μοναδική γιατί πρόκειται για την μόνη διεθνή σύμβαση που καλύπτει με τόσο ολοκληρωμένο τρόπο την σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών.

Ειδική αναφορά έκανε στο Σπίτι των Παιδιών που λειτουργεί στη χώρα του, την Ισλανδία και το οποίο αποτελεί ένα διεπιστημονικό κέντρο στα πλαίσια της λειτουργίας του οποίου συνεργάζονται όλοι οι αναγκαίοι ειδικοί, με στόχο το παιδί να μπορεί να καταγγείλει ένα περιστατικό κακοποίησης, χωρίς ταλαιπωρία και σε ειδικά εκπαιδευμένους λειτουργούς. Το Σπίτι, που λειτουργεί εδώ και 15 χρόνια, έχει ως απώτερο στόχο την προστασία του παιδιού και την αποφυγή θυματοποίησής του.

Το μέλος του Ανώτατου Συμβουλευτικού Συμβουλίου του κέντρου “Hope for Children” Αντώνης Στυλιανού ανέφερε ότι «η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και η παιδική πορνογραφία αποτελούν ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα». Αναφερόμενος στην Σύμβαση Λανζαρότε του Συμβουλίου της Ευρώπης είπε ότι αποτελεί το πιο ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο σε διεθνές επίπεδο κατά της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.

Το Hope for Children ήταν ο πρώτος οργανισμός που συμβλήθηκε με το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2010 για προώθηση της εκστρατείας «1 στα 5», ανέφερε. Απαντώντας σε ερώτηση είπε ότι σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Κύπρο, τα αποτελέσματα της οποίας παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβριο του 2014 το 23,7% των παιδιών υπήρξαν θύματα κάποιας μορφής κακοποίησης. Αρκετές περιπτώσεις αφορούν διαδικτυακή σεξουαλική κακοποίηση. Από τα παιδιά που ήταν θύματα κάποιας μορφής κακοποίησης μόνο το 14% ζήτησε βοήθεια. Το 8% απευθύνθηκε σε κάποιο επαγγελματία ενώ το 6% συνήθως σε μέλος της οικογένειας ή φιλικό πρόσωπο.