Ένα κελί φυλακίζει τα όνειρα των νέων μας

Άνθρωποι  του πολιτισμού, μάχονται με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν και να τον μεταδώσουν, και ας ζουν με δανικά

Συνέντευξη στην Ελένη Κωνσταντίνου

Μέσα από μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη καταγραφή η Σκηνή 8 παρουσιάζει, μέσα από το έργο «C.P.R-US», τη κατάσταση των νέων του σήμερα και όλων των προβλημάτων που τους φορτώνει η κοινωνία. Δύο έφηβοι αφηγούνται στους θεατές πως έφτασαν ως το δικό τους «κελί». Οπως ομολογεί ο Ανδρέας Μακρής, εκ των συντελεστών της παράστασης, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει το κελί του. «Το προσωπικό μου κελί είναι η δυσκολία του να παράξω έργο να επικοινωνήσω, να φωνάξω και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την αντιμετώπιση της πολιτείας προς τους δημιουργούς και στην μηδαμινή στήριξη που τους παρέχει». Ωστόσο ο καθένας μπορεί να επιλέξει εαν θα παραμείνε στο κελί ή αν θα βγει από αυτό…

Η Σκηνή 8 επανέρχεται με ένα έργο που και πάλι έχει στο επίκεντρο τους νέους. «C.P.R-US»  ένα έργο ειδικά προσαρμοσμένο για την Κύπρο. Πέστε μας λίγα λόγια γι’αυτό και γιατί αποτέλεσε επιλογή σας;

Δυο κελιά… το ένα «κανονικό»… το διπλανό του κάπως περίεργο… δίνει την εντύπωση κελιού. Στο πρώτο βρίσκεται ένας νεαρός, ο Αντρέας… στο δεύτερο μια κοπέλα, η Κυριακή.  Ένα έγκλημα η μήπως πολλά;  Οι δυο αυτοί έφηβοι αφηγούνται το πώς έφτασαν ως το δικό τους «κελί». Δυο ζωές παράλληλες με πολλά κοινά στοιχεία, δυο ιστορίες οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική κατάληξη αν ο εαυτός τους ή και οι άλλοι τους προέτρεπαν να μιλήσουν σε κάποιον. Το έργο βασίζεται σε αληθινές ιστορίες εφήβων και έχει διασκευαστεί στη σύγχρονη κυπριακή διάλεκτο.  Η Σκηνή 8 επανέρχεται μετά από την πρώτη της παραγωγή «Παραμύθι για δυο» Η οποία βραβεύτηκε από τα βραβεία Θ.Ο.Κ , ως η καλύτερη παράσταση εφηβικού έργου 2015-16 Με το έργο του Davey Anderson  «C.P.R-US» (πρότυπος τίτλος «BLACKOUT») .

Κύριος λόγος της επιλογής αυτού του έργου μεταξύ τόσων άλλων είναι η θεματολογία του ,η αμεσότητα και η σχεδόν ντοκιμαντερίστικη καταγραφή της κατάστασης-των νέων του σήμερα και όλων τον προβλημάτων που τους φορτώνει η κοινωνία . Ατομικισμός, κοινωνική περιθωριοποίηση, αποξένωση, starsystem, αρνητικά κοινωνικά πρότυπα, προκαταλήψεις, στερεότυπα, ανορεξία, νεανική παραβατικότητα, ενδοοικογενειακή βία, αστυνομική καταστολή, εθνικισμός, νεοφασισμός, κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, ταξικά δεσμά και αλυσίδες. Αυτά και πολλά άλλα, τα οποία αποτελούν τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου, της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας εκμεταλλευτικής, που εκ της φύσης της παράγει και αναπαράγει όλα αυτά τα προβλήματα για τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους.

Πόσο σημαντικό είναι να απευθύνεστε με τα έργα σας στους νέους;

Πολλές φορές στα καμαρίνια των θεάτρων αλλά και συζητώντας με κόσμο που ασχολείται γενικότερα με την τέχνη αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος γενικά δεν παρακολουθεί θέατρο ή δεν ενδιαφέρετε για τον πολιτισμό. Η δική μου απάντηση είναι ότι για να ενδιαφερθεί κάποιος για το θέατρο είτε γενικότερα για τον πολιτισμό πρέπει να προετοιμαστεί να καθοδηγηθεί , σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει η παιδία , Μελετώντας κατάλαβα ότι η τέχνη στον άνθρωπο χάνεται στην εφηβεία αν δεν καλλιεργηθεί και για αυτό ακριβώς επενδύουμε στους έφηβους οι οποίοι είναι οι αυριανοί θεατές, πολίτες αυτού του τόπου.Έτσι στοχεύοντας σε αυτούς προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους και κυρίως να τους ακούσουμε μιας και αυτό είναι το σημαντικότερο τους θέμα να εκφραστούν.

Ποιο είναι το «κελί» του Ανδρέα Μακρή;

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει το κελί του. το προσωπικό μου κελί είναι η δυσκολία του να παράξω έργο να επικοινωνήσω να φωνάξω ,και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την αντιμετώπιση της πολιτείας προς τους δημιουργούς και στην μηδαμινή στήριξη που τους παρέχει .

Πόσο εύκολο είναι στη σημερινή εποχή να καταφέρει κάποιος να ξεφύγει από το «κελί»;

Για να βγεις από ένα κελί υπάρχουν δυο τρόποι, είτε να μάχεσαι, να σκάβεις, να παλεύεις είτε να περιμένεις παθητικά να έρθει το τέλος.  Ο καθένας καλείτε να επιλέξει τον δικό του τρόπο .

Στο προηγούμενο έργο είχες αναλάβει και τη σκηνοθεσία τώρα βλέπουμε ότι είσαι μόνο πρωταγωνιστής. Ηταν επιλογή σου και γιατί;

Ένας λόγος που αγαπώ την δουλειά μου είναι ότι λέμε παίζω θέατρο . Σε ένα παιχνίδι λοιπόν για να είναι ενδιαφέρον αλλάζουν οι ρόλοι έτσι και εγώ διάλεξα αυτή τη φορά να είμαι σε αυτό το ρόλο ,το ρόλο του ηθοποιού. Στον ρόλο του Σκηνοθέτη αυτή τη φορά είναι ο Στέλιος Ανδρονίκου και νιώθω ιδιαίτερα τυχερός και ευλογημένος για αυτή την συγκυρία .

Ως ένας νέος δημιουργός νιώθεις να έχεις τη στήριξη που πρέπει από την πολιτεία;

Ως νέος δημιουργός νιώθω ως έφηβος σε σχέση με την στήριξη που παίρνουμε από την πολιτεία. Κι αυτό αν αναλογιστεί κανείς ότι η οικονομική στήριξη έρχεται κυρίως από ιδιώτες από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κιόλας την υποχρέωση αλλά πιστεύουν σε εμάς και αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν είναι συγγενείς φίλοι κλπ.

Αλλα και ο τομέας του πολιτισμού γενικότερα πόσο αναγνωρίζεται στην Κύπρο του σήμερα;

Ο τομέας του πολιτισμού τα τελευταία χρόνια άρχισε να βγαίνει προς τα έξω και στον τόπο μας και αυτό διότι οι άνθρωποι  του, μάχονται με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν και να τον μεταδώσουν και ας ζουν με δανικά όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε αυτό το χώρο. Ή να αναγκάζονται να κάνουν εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό τους αποτέλεσμα γιατί δεν υπάρχει η στήριξη , γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι το να είσαι ηθοποιός ζωγράφος μουσικός είναι και αυτό μια δουλειά, έχουμε και εμείς λογαριασμούς υποχρεώσεις οικονομικές και καμιά φορά τρώμε και εμείς !

Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από την Κύπρο, να δραστηροποιηθείς επαγγελματικά κάπου αλλού για παράδειγμα στην Ελλάδα;

Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω για το εξωτερικό αλλά μου αρέσει ο τόπος μου και αυτά που δεν μου αρέσουν θα παλέψω για να τα αλλάξω , Το ιδανικό αν υπάρχει στήριξη είναι να παράγω εδώ και να ταξιδεύω τις δουλείες μου και στο εξωτερικό !

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;

Σε ένα παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο δεν θα έλεγα ούτε ναι ούτε όχι θα του έθετα μόνο ένα ερώτημα για ποιο λόγο θέλει να το κάνει . Ποια είναι η  εσωτερική του ανάγκη  να το κάνει . Το θέατρο είναι κάτι που χωρείς αυτό δεν μπορείς να ζήσεις αλλά με αυτό και μόνο δεν μπορείς να ζήσεις ..

 

Ταυτότητα Παράστασης:

Μετάφραση από το πρωτότυπο / Μεταγραφή: Ξενάκης Κυριακίδης Επεξεργασία / διασκευή: Μιχάλης Νεοφύτου / Αντρέας Μακρής Σκηνοθεσία: Στέλιος Ανδρονίκου Μουσική επιμέλεια : Αντρέας Μακρής

Σκηνογραφία & Κοστούμια: Σκηνή 8 Παίζουν: Βαρβάρα Χριστοφή / Αντρέας Μακρής Σχεδιασμός αφίσας – trailer : Ερμής Ανδρονίκου

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 6,7,8-13,14,15 Δεκεμβρίου : Πολυχώρος Συνεργειο Ελευθερίας 91 Β Λεμεσός