Ενα νησί χωρίς… Αριστερά!!!

Του Κωνσταντίνου Χριστοδουλίδη*

Ηταν μια φορά στη μέση του πουθενά ένα νησί. Τούτο το «πουθενά» είχε γύρω του τρεις ηπείρους. Στρατηγική θέση χαρακτήριζαν το «πουθενά» οι κάθε λογής Σαρακηνοί, σταυροφόροι, Οθωμανοί, Βένετοι, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Αμερικάνοι και λοιποί συγγενείς, αρματωλοί και κλέφτες. Ηθελαν ούλλοι να ελέγχουν το νησί για τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Ετσι ονομάζουν τα κλοπιμαία από τα νησιά του πλανήτη στη σύγχρονη εποχή.

Στην πορεία των αιώνων από τους πάμπολλους που πέρασαν που το νησούιν, εκατάφεραν να επιβιώσουν δύο ράτσες: οι γαλανόλευκοι που ήταν πιο πολλοί και πιο παλιοί και οι ερυθρόλευκοι που ήταν λιγότεροι και πιο πρόσφατοι. Οι αρματωλοί και οι κλέφτες, που ήξεραν καλά τη δουλειά τους, έβαζαν τους γαλανούς και τους ερυθρούς να τσακώνονται και τους άρπαζαν το τυρί που έπεφτε από το στόμα γαλανών και ερυθρών στη διάρκεια των καβγάδων τους.

Πριν κανένα αιώνα κάποιοι από τους  ιθαγενείς εκατάλαβαν το παιχνίδι που παιζότανε σε βάρος τους και δημιούργησαν μια οργάνωση που την είπαν Αριστερά. Δεν έχει επιβεβαιωθεί αν το όνομά τους οφείλεται στο ότι χρησιμοποιούσαν περισσότερο το αριστερό τους χέρι ή το αριστερό μέρος του εγκεφάλου τους.

Αυτοί λοιπόν, άρχισαν να τραγουδούν «εσύ Χριστό και γω Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ», να υποστηρίζουν πως «γαλανοί και ερυθροί δεν είν’ εχθροί αλλ’ αδελφοί», να φωνάζουν για ειρήνη στο νησί τους και στον πλανήτη. Εστησαν κάτι μαγαζιά που τα είπαν συνεργατικά, που έδωσαν ψωμί στους φτωχούς, στήριξαν όσους δούλευαν τη γη απαλλάσσοντάς τους από τοκογλύφους και έδωσαν αξιοπρέπεια στους κολασμένους. Οργάνωσαν τους καταπιεσμένους σε κάτι περίεργες ενώσεις που τες είπαν συντεχνίες και πέτυχαν συμφωνίες με τα αφεντικά, που τες είπαν συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες έβαζαν φρένο στην ασύδοτη εκμετάλλευση των καταφρονεμένων από τα αφεντικά. Δημιούργησαν κάτι άλλα μισοκρατικά μαγαζιά που έκτιζαν σπίτια γι’ αυτούς που ούτε στον ύπνο τους δεν έβλεπαν στέγη, που έδωσαν νερό, ρεύμα, τηλέφωνα σε κάθε γωνιά του νησιού. Σε κάθε χωριό ξεφύτρωσε ένα παράξενο κατασκεύασμα που το ονόμασαν αθλητικομορφωτικό σύλλογο, που εξελίχτηκε σε ένα μελίσσι υγιούς απασχόλησης νέων και μεγαλύτερων πληβείων που μέχρι τότε ήταν οι απόκληροι της ζωής. Και κέρδισαν το μεγαλειώδες δικαίωμα να ψηφίζουν αυτούς που θα κυβερνούν το νησί. Από το 1959 μάλιστα ψηφίζουν και οι γυναίκες. Και έκτιζαν και έστηναν και δημιουργούσαν και έκαναν λάθη και οραματίζονταν μια κοινωνία ανώτερη, απαλλαγμένη από αυτό που περίεργα ονομάζουν καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Από την ώρα που εμφανίστηκαν τούτοι οι παράξενοι αριστεροί, οι κλέφτες και οι αρματωλοί μέσα και έξω από το νησί έφριξαν, άστραψαν και βρόντηξαν. Ακούς εκεί να αμφισβητούν την κυριαρχία τους οι ξυπόλυτοι. Να θέλουν συμβίωση οι γαλανοί με τους ερυθρούς. Να θέλουν ισότητα οι γυναίκες. Και έπεσαν πάνω τους να τους φάνε, να τους εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης ή τουλάχιστον να τους κόψουν το αριστερό χέρι. Τους πολέμησαν με όπλα δολοφονώντας τους, τους έβγαλαν στην παρανομία φυλακίζοντάς τους, τους κατηγόρησαν και σαν προδότες του έθνους τους. Μα τούτοι οι κακόψητοι δεν φαγώθηκαν με τίποτα. Εκεί, να αγωνίζονται και να μεγαλώνουν, και το αριστερό χέρι ακλόνητο πάνω στον ώμο.

Μέχρι που ήρθε μια μέρα αυτό που οι γραμματιζούμενοι ονομάζουν οικονομική κρίση. Και με όπλα τα Μ.Μ.Ε. και τα λεφτά οι αρματωλοί άλωσαν τα πάντα. Τα συνεργατικά, τα μισοκρατικά μαγαζιά, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα μα κυρίως τις αντιστάσεις. Επεισαν τους αδύναμους πως ό,τι και να κάμουν «η κκελλέ τους εν κομμένη». Οτι για το χάλι τους φταίει το αριστερό τους χέρι που πεισματικά ψήφιζε Αριστερά. Τους έκλεισαν στα σπίτια τους να κλαίνε τη μοίρα τους. Και οι αδικημένοι, θυμωμένοι με υπαρκτές και με ανύπαρκτες αδυναμίες της Αριστεράς ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. Και η Αριστερά αδυνάτισε. Και οι αρματωλοί εθριάμβευσαν. Και το νησί έμεινε ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Κάθε ομοιότητα με την Κύπρο και το ΑΚΕΛ ΔΕΝ είναι καθόλου ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ.

* Υποψήφιος βουλευτής Λευκωσίας ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις