Ενα ουράνιο τόξο περιμένει να το αγκαλιάσουμε

Τη μέρα που ξεκινούσε το δεύτερο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Κύπρου, η κυπριακή Βουλή ψήφιζε τροποποίηση του ποινικού κώδικα με την οποία γίνεται ποινικό αδίκημα η υποκίνηση βίας και μίσους εναντίον ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Τη μέρα που η ΛΟΑΤΙ κοινότητα της Κύπρου -και μαζί της ένα σημαντικό κομμάτι της υπόλοιπης κυπριακής κοινωνίας- ύψωνε για άλλη μια φορά τις σημαίες του ουράνιου τόξου, στην κυπριακή Βουλή ακούγονταν απόψεις και θέσεις βαθιά συντηρητικές και ομοφοβικές.

Και δεν είναι αρκετό να πούμε ότι αφορά απλώς κάποιους βουλευτές γνωστούς ευρύτερα για τις απόψεις και την ποιότητα του λόγου τους. Ο πολιτικός λόγος δεν είναι απλώς μορφή έκφρασης και διατύπωσης θέσεων, όποιες και αν είναι αυτές. Είναι ταυτόχρονα μέρος του κοινωνικού γίγνεσθαι. Και ο κάθε μορφής ρατσισμός εκμεταλλεύεται αυτό που παράγεται ως λόγος με τις καθημερινές επιλογές μιας άρχουσας τάξης.

Η σεξουαλική διαφορετικότητα είναι υπό διωγμόν και καλά κάνουμε να το παραδεχτούμε. Ας μην ξεχνούμε ότι έρευνα του διεθνούς Κέντρου εναντίον της Ομοφοβίας, μόλις πριν από 3-4 χρόνια, έφερνε την Κύπρο ως την περισσότερο εχθρική χώρα απέναντι στους ομοφυλόφιλους, άνδρες και γυναίκες, μεταξύ 67 χωρών. Ας μην ξεχνούμε ότι, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, η Κύπρος βρίσκεται στην 39η θέση από τις 49 ευρωπαϊκές χώρες όσον αφορά την εθνική νομοθεσία και πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα ΛΟΑΤΙ άτομα.

Ας μην ξεχνούμε ότι μόλις πρόσφατα, σε κυπριακό κανάλι, λογοκρίθηκε σκηνή σε τηλεοπτική σειρά γιατί παρουσίαζε τον εκφοβισμό που δέχονται ομοφυλόφιλοι. Και ας μην καθησυχαζόμαστε ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν περιστατικά ομοφοβικής βίας, γιατί στην πραγματικότητα απλώς δεν καταγράφονται, αφού το ίδιο το κράτος επιμένει να τα… κρύβει στη γενικότερη κατηγορία της ρατσιστικής βίας.

Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα νομοθετήματα είναι αρκετά για να πάρουν μια κοινωνία μπροστά. Ομως, το σωστό θεσμικό πλαίσιο -όπως έγινε προχθές για τον εκφοβισμό και όπως ελπίζω να γίνει σύντομα με το σύμφωνο συμβίωσης- είναι ένα πρώτο, σημαντικό, βήμα.

Το επόμενο -και το πιο δύσκολο- είναι να αλλάξουμε ως κοινωνία. Ξεπερνώντας τα στερεότυπα και τις φοβίες μας, να μάθουμε -και ως άτομα αλλά και ως κοινωνικό σύνολο- να κρίνουμε τον απέναντί μας, τον δίπλα μας, ως άνθρωπο. Να τον κρίνουμε από την πορεία του στη ζωή, από τις πράξεις και τις παραλείψεις του, από τις ικανότητες και τις αδυναμίες του, από τη σφραγίδα που βάζει, μικρή ή μεγάλη, στη ζωή του και στη ζωή μας.

Η ανάδειξη του φαινομένου της βίας και των διακρίσεων κάθε μορφής και η ευαισθητοποίηση σε θέματα που έχουν σχέση με τη σεξουαλική διαφορετικότητα βοηθούν στην προαγωγή ενός ουσιαστικού διαλόγου και στη διαμόρφωση αποτελεσματικών πολιτικών καταπολέμησης του εκφοβισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Γιατί, η απόρριψη του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, είναι ευθύνη όλων μας. Είναι αλυσίδα που πλέκεται από τον καθένα μας καθημερινά.

Υ.Γ. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, επανέρχεται η έκθεση «Διόρθωση» της Πάολας Ρεβενιώτη που πέρυσι βρέθηκε, αν θυμάστε, στο μάτι του κυκλώνα. Και να θυμάστε την Πορεία Υπερηφάνειας το ερχόμενο Σάββατο το απόγευμα.