Επιχείρηση αναγόρευσης του σοσιαλισμού σε έγκλημα

Ανίερη παραχάραξη της Ιστορίας και προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό

 

H ένταση της χυδαίας αντικομμουνιστικής εκστρατείας που επιχειρούν οι κυρίαρχοι κύκλοι έχει ως κύριο στόχο τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και την ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. Οι τόνοι λάσπης και τα ασύστολα ψεύδη εντείνονται εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης για ευνόητους λόγους.

Η κρίση βγάζει στο προσκήνιο τα αδιέξοδα του βάρβαρου καπιταλισμού και γι’ αυτό είναι αναγκαία η όξυνση της αντικομμουνιστικής επίθεσης. Η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα ενισχύεται με την επίθεση δηλητηριασμού συνειδήσεων ενάντια στο ταξικό κίνημα και την προοπτική της μόνης εναλλακτικής λύσης, του σοσιαλισμού.

Κάθε 23η Αυγούστου, οι διάφοροι απολογητές του συστήματος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «θύματα του κομμουνισμού», αφού επέλεξαν να καθιερώσουν τη συγκεκριμένη μέρα ως δήθεν «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», ταυτίζοντας προκλητικά το σοσιαλισμό με το χιτλεροφασισμό. Μοναδικός τους στόχος είναι να αναγορεύσουν βήμα με βήμα σε έγκλημα το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και την ίδια την ταξική πάλη.

 

 

Βήμα-βήμα το χτίσιμο της υστερίας

Με αξιοποίηση τόσο του Συμβουλίου της Ευρώπης όσο και της ΕΕ, οι κυρίαρχοι κύκλοι εξυπηρετώντας πάντοτε τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου έχουν εντατικοποιήσει τα τελευταία χρόνια την αντικομμουνιστική υστερία. Συκοφαντούν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, ποινικοποιούν σύμβολα και κόμματα, επιχειρούν να ποινικοποιήσουν ακόμα και την άρνηση της δικής τους παραχάραξης για «εγκλήματα του κομμουνισμού», διαστρεβλώνουν ασύστολα την ιστορία με κάθε τρόπο, χρηματοδοτούν διάφορα προπαγανδιστικά προγράμματα (ινστιτούτα, μουσεία «τρόμου» κ.τ.λ.) και περνούν σειρά αντικομμουνιστικών νομοθεσιών. Την ίδια ώρα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποδίδουν τιμές σε δωσίλογους συνεργάτες των κατοχικών ναζιστικών στρατευμάτων…

Την ίδια ώρα που απροκάλυπτα στήριζαν ναζιστές στις πραξικοπηματικές ανατροπές στην Ουκρανία, ενώ στο εσωτερικό έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς! Το εναρκτήριο λάκτισμα της αντικομμουνιστικής υστερίας, με τη μορφή που έχει σήμερα, δόθηκε από το ΣτΕ με την ψήφιση το 2006 του «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου». Άλλος σταθμός ήταν το ψήφισμα που υιοθέτησε στις 2 του Απρίλη του 2009, το Ευρωκοινοβούλιο, εξισώνοντας βάναυσα το σοσιαλισμό με το χιτλεροφασισμό και καθιερώνοντας την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».

Η 23η Αυγούστου επιλέχθηκε με αφορμή το Σύμφωνο Μη Επίθεσης των Ρίμπεντροπ Μολότωφ, που υπεγράφη στις 23/8/1939 και αξιοποιήθηκε από την ΕΣΣΔ για να προετοιμαστεί για την επίθεση επί της ναζιστικής Γερμανίας.

 

Μέτρο αυτοάμυνας της ΕΣΣΔ το σύμφωνο Ρίμπεντροπ Μολότωφ

Ωστόσο, δεν αναφέρουν ότι πριν η ΕΣΣΔ είχε επιδιώξει συνεννόηση με τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες είχαν αρνηθεί τη συνεργασία, αποκρύπτοντας παράλληλα ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενεργούσαν προς την κατεύθυνση ενός πολέμου με στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας. Ούτε φυσικά «θυμούνται» το Σύμφωνο του Μονάχου που υπέγραψαν Βρετανία και Γαλλία με τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία.

Το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ Μολότωφ ήρθε αφού πρώτα η ΕΣΣΔ εξάντλησε κάθε προσπάθεια για συμφωνία με Βρετανία Γαλλία, προκειμένου από κοινού να αντιμετωπίσουν τη ναζιστική Γερμανία, αλλά αυτές οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απέρριψαν κατηγορηματικά κάθε τέτοια πρόταση, «σπρώχνοντας» το Βερολίνο σε πόλεμο ενάντια στη Μόσχα. Πρόκειται για μια ιστορική αλήθεια που επιβεβαίωσαν το 2009 έγγραφα που έφερε στη δημοσιότητα η Υπηρεσία Εξωτερικής Κατασκοπείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Όπως σημειώνει η Υπηρεσία το σύμφωνο ήταν «το μοναδικό προσιτό μέτρο αυτοάμυνας στις συνθήκες που τότε διαμορφώνονταν» για την ΕΣΣΔ.

Όπως φαίνεται από τα ντοκουμέντα που έδωσε στο φως η συγκεκριμένη μυστική υπηρεσία: «Η βρετανική και η γαλλική κυβέρνηση, υπογράφοντας τη Συμφωνία του Μονάχου το 1938, προσανατολίστηκαν σε συνωμοσία με τον Χίτλερ. Τον Αύγουστο του 1939 οι αντιπροσωπείες αυτών των χωρών ανέτρεψαν τις διαπραγματεύσεις της Μόσχας για τη δημιουργία του αντιφασιστικού συνασπισμού». Σύμφωνα με τη ρωσική Υπηρεσία, οι πληροφορίες που αντλούσε η σοβιετική κατασκοπεία την περίοδο 1935-1945 διασαφηνίζουν τις πραγματικές προθέσεις των κρατικών παραγόντων των κυριότερων χωρών της Ευρώπης.

Οι μυστικές σημειώσεις των Υπουργείων Εξωτερικών των ηγετικών παγκόσμιων δυνάμεων, που παρουσιάζονται στη συλλογή, επέτρεψαν στην τότε πολιτική ηγεσία της ΕΣΣΔ να έχει απόλυτα ακριβή αντίληψη για την προσέγγιση των ηγεσιών των ευρωπαϊκών χωρών, καθώς και των ΗΠΑ σχετικά με τις πολεμικοστρατηγικές αλλαγές, που γίνονταν στην προπολεμική Ευρώπη. «Γι’ αυτό το λόγο το μοναδικό προσιτό μέτρο αυτοάμυνας για την ΕΣΣΔ ήταν η υπογραφή του Συμφώνου μη επιθέσεως με τη Γερμανία. Το ντοκουμέντο αυτό επέτρεψε το να αποτραπεί η κατάκτηση από τους ναζί των Βαλτικών Χωρών με την επακόλουθη μετατροπή τους σε πολεμικό εφαλτήριο για την εισβολή στα σοβιετικά εδάφη» σημειώνουν οι σημερινές ρωσικές Αρχές.

 

Τα όνειρά τους για συντριβή της ΕΣΣΔ δεν υλοποιήθηκαν

Και οι δυτικοί αστοί ακόμη και όταν έγιναν σύμμαχοι της Μόσχας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισαν με τις ενέργειές τους να υποσκάπτουν την ΕΣΣΔ αποσκοπώντας στην αλληλοεξουδετέρωση Βερολίνου Μόσχας. Αρνούνταν πεισματικά το αίτημα της ΕΣΣΔ για άνοιγμα δεύτερου δυτικού μετώπου στην Ευρώπη που θα αποφόρτωνε το βάρος για τον σοβιετικό λαό και και το έπραξαν μόνο όταν ξεκίνησε η αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού και η απελευθερωτική του προέλαση στην Ανατολική Ευρώπη.

Τα όνειρα των αστών ιμπεριαλιστών για συντριβή της ΕΣΣΔ δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Ο σοβιετικός λαός με τεράστιες θυσίες όχι μόνο απέκρουσε τον φασιστικό εισβολέα, αλλά απελευθέρωσε τη μισή Ευρώπη από το ναζισμό και ο Κόκκινος Στρατός μπήκε θριαμβευτής στο Βερολίνο, όπου η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτιζε στην κορυφή του Ράιχσταγκ. Και είναι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που θέλουν με ψεύδη και λάσπη να αμαυρώσουν το σοσιαλισμό κτυπώντας και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Είναι γι’ αυτό που έχουν καθιερώσει την 9η του Μάη ως «Ημέρα της ΕΕ» αντί ως Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης. Είναι γι’ αυτό που προωθούν ως σημείο καμπής της νίκης επί του χιτλεροφασισμού την απόβαση στη Νορμανδία (καλοκαίρι του 1944 και ενώ ο Κόκκινος Στρατός είχε φθάσει μέχρι και την πρωτεύουσα της Ρουμανίας) και επιχειρούν να σβήσουν το έπος του Στάλινγκραντ.

 

[quote_box_center]

Κυρίαρχος στόχος των δυτικών η αλληλοεξόντωση Γερμανίας – ΕΣΣΔ

Αργότερα, ενώ αποσιωπήθηκαν η στάση των δυτικών και το Σύμφωνο του Μονάχου, επιχειρήθηκε η επίθεση κατά της ΕΣΣΔ για το Σύμφωνο Μη Επίθεσης που εξαναγκάστηκε να υπογράψει η Μόσχα λόγω της άρνησης των αστικών «δημοκρατιών» να συνεργαστούν σε ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο. Και ενώ επιτίθενται στην ΕΣΣΔ για το Σύμφωνο Μη Επίθεσης του 1939, «ξεχνούν» ότι στο Μόναχο ένα χρόνο προηγουμένως Γερμανία και Βρετανία πέραν του Συμφώνου για την Τσεχοσλοβακία υπέγραψαν και δήλωση για αμοιβαία μη επίθεση.

Λίγο αργότερα ανάλογη δήλωση υπέγραψαν και οι Γάλλοι με τον Χίτλερ… Ουσιαστικά, Λονδίνο και Παρίσι είχαν υπογράψει Συμφωνία Μη Επίθεσης με το Βερολίνο ένα χρόνο πριν το πράξει η Μόσχα, για να δέχεται σήμερα τον ανελέητο ιδεολογικό τους πόλεμο. Η ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο Μη Επίθεσης προσωρινά απομάκρυνε τότε την άμεση πολεμική απειλή, χρησιμοποιώντας την περίοδο αυτή για την εδραίωση της άμυνάς της ενόψει της αναπόφευκτης επίθεσης του ναζισμού.

[/quote_box_center]

 

Εσκεμμένα αποσιωπούν το Σύμφωνο του Μονάχου

Οι κυρίαρχοι κύκλοι ενώ προτάσσουν την 23η Αυγούστου, εσκεμμένα αποσιωπούν μια άλλη ημερομηνία αποκάλυψης όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Την 30ή του Σεπτέμβρη του 1938 οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν με τους Πρωθυπουργούς της Βρετανίας και της Γαλλίας, Τσάμπερλεϊν και Νταλαντιέ, το ομώνυμο Σύμφωνο του Μονάχου. Οι «δημοκράτες της Δύσης» έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Σεπτέμβρη του 2008 δημοσιοποιήθηκαν τα απόρρητα έγγραφα του Συμφώνου του Μονάχου, με τα οποία τεκμηριώνεται ότι η Γαλλία και η Βρετανία είχαν σκοπό να στρέψουν τον Χίτλερ προς τη Σοβιετική Ένωση.

Οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και της Αμερικής έδωσαν τότε απλόχερη βοήθεια στα γερμανικά μονοπώλια για την ανάπτυξη της στρατιωτικο-οικονομικής βάσης της χιτλερικής Γερμανίας. Ήταν αδύνατο να αποκτήσει τέτοια δύναμη η Βέρμαχτ από 105 χιλιάδες άνδρες σε 3.775.000, αν δεν έπαιρνε από τις ΗΠΑ και την Αγγλία δάνεια. Εξού και δεν είναι απλά «ανοχή» που υπήρξε στο χιτλεροφασισμό. Ούτε αυτό που επιχειρούν να παρουσιάσουν ως λανθασμένη πολιτική «κατευνασμού» του Χίτλερ. Η υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου ανάμεσα σε Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ σήμανε το διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας και σύντομα καταλήφθηκε ολοκληρωτικά από τη ναζιστική Γερμανία. Ενώ η αστική ιστοριογραφία επιχειρεί να παρουσιάσει τη Συμφωνία του Μονάχου ως προσπάθεια για αποτροπή πολέμου Γερμανίας Τσεχοσλοβακίας, από τη διάσκεψη αποκλείστηκε η συμμετοχή της κυβέρνησης της Πράγας, έστω ως παρατηρητή!

Μια μέρα μετά τις υπογραφές, την 1η του Οκτώβρη, ο ναζιστικός στρατός έμπαινε στην τσεχοσλοβακική Σουδητία, ενώ εντός ενός χρόνου ο φασισμός θα προσαρτούσε ολόκληρη τη χώρα. Ο Τσάμπερλεϊν επιστρέφοντας «θριαμβευτής» στο Λονδίνο μίλησε για «έντιμη ειρήνη», ενώ όπως φέρεται να δήλωσε αργότερα ο Νταλαντιέ, ενώ τον επευφημούσε το πλήθος στο Παρίσι έλεγε από μέσα του «oι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν». Η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση του Μπένες χαρακτήρισε το σύμφωνο «προδοσία», αλλά απέρριψε την προσφορά της ΕΣΣΔ για βοήθεια και παραιτήθηκε! Αυτό που ουσιαστικά επισημοποιούσε το Σύμφωνο πέρα από το διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας ήταν η δημιουργία ενός αντισοβιετικού μετώπου των αστικών δημοκρατιών με τις φασιστικές δικτατορίες. Πρώτο μέλημα των αστών ήταν να στραφεί ο φασισμός κατά της ΕΣΣΔ…

Εξού και λίγους μήνες αργότερα το 1939 σε διαπραγματεύσεις στη Μόσχα οι δυτικοί αρνήθηκαν να δεχτούν το σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη που πρότεινε η σοβιετική κυβέρνηση. Μπρος σε μια τέτοια περίπλοκη κατάσταση, στη σοβιετική κυβέρνηση μπήκε το καθήκον να μην επιτρέψει τη διεθνή απομόνωση της ΕΣΣΔ, τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού μετώπου. Απ’ αυτές τις θέσεις, η ΕΣΣΔ δέχτηκε τις επανειλημμένες προτάσεις της Γερμανίας να κλείσει μαζί της Σύμφωνο Μη Επίθεσης. Το Σύμφωνο αυτό υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου.