Ευρωζώνη και νεοαποικοιακοί οργανισμοί εξάρτησης

Του Νεοκλή Συλικιώτη*

Η κρίση στην οποία βρίσκονται αρκετές χώρες εδώ και μια πενταετία είναι μια παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία αγγίζει τα θεμέλια της σημερινής χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η κρίση αυτή που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την ΕΕ και ιδιαίτερα τις χώρες του Νότου, οδήγησε τους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ σε πρωτοφανείς πειραματισμούς με αιχμή του δόρατος τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα με τους θεσμούς και η σοβαρή υποχώρηση στην οποία υποχρεώθηκε δείχνει ακόμα μια φορά τον πραγματικό χαρακτήρα της Ευρωζώνης και του Γιούρογκρουπ. Οι θεσμοί λειτούργησαν τιμωρητικά προς την κυβέρνηση και το λαό της Ελλάδας την ώρα που όφειλαν να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη. Επιβεβαιώνεται έτσι ο χαρακτήρας της Ευρωζώνης που με τον τρόπο που οικοδομήθηκε δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης νεοαποικιακού τύπου και περιορίζει την κυριαρχία των χωρών που υποβάλλονται σε Μνημόνια με κύριο μοχλό τους μηχανισμούς αναχρηματοδότησης του χρέους.

Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί (Κομισιόν, Γιούρογκρουπ, ΕΚΤ) εξελίσσονται σε κεντρικούς μηχανισμούς επιβολής ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ενδυνάμωσης των χωρών του σκληρού πυρήνα του ευρώ (κυρίως της Γερμανίας), αφαιμάσσοντας όλο και περισσότερη κυριαρχία από τις χώρες της περιφέρειας. Μάλιστα οι νέες αλλαγές που προωθούνται κυρίως από τη Γερμανία και τον Υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε για δημιουργία Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης και διορισμό Υπερυπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης, ο οποίος θα ελέγχει τους προϋπολογισμούς των κρατών μελών, επιδιώκουν την περαιτέρω αύξηση της εξάρτησης από το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το έγγραφο των πέντε Προέδρων (Junker, Tusk, Dijssebloum, Draghi, και Schulz). Στόχος όλων αυτών των πολιτικών είναι η δημιουργία Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων.

Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην ευρωζώνη είναι οι ίδιες καταστροφικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν παλαιότερα, με αιχμή του δόρατος το ΔΝΤ, στις αναπτυσσόμενες χώρες του Νότιου ημισφαιρίου και την Ανατολική Ευρώπη, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Σήμερα, τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας και της Κύπρου αποδεικνύουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, από τα 23,3 εκατομμύρια ανέργων στην ΕΕ, τα 17,7 εκατομμύρια είναι στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα και η Ισπανία έχουν την μεγαλύτερη ανεργία με 25,6% και 22,5% αντίστοιχα και ακολουθεί η Κύπρος με 16,2%. Η Γερμανία έχει τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας με 4,7% του πληθυσμού της και όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε επίσημα έχει την μεγαλύτερη εισδοχή και απορρόφηση μεταναστών στην ιστορία της, με τους πλείστους φυσικά να προέρχονται από χώρες της Ευρωζώνης. Στην Πορτογαλία και Ιρλανδία, παρά το γεγονός ότι «εξήλθαν» των μνημονίων, συνεχίζονται οι πολιτικές της σκληρής λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και εκποιήσεων κατοικιών που αυξάνουν την ανεργία και οδηγούν στη μαζική μετανάστευση κυρίως των νέων.

Η Αριστερά στην Ελλάδα βίωσε μια ιστορική εμπειρία η οποία απόδειξε πόσο εκδικητικά αντιδρούν οι κυρίαρχοι κύκλοι στην ΕΕ, και ιδιαίτερα το διευθυντήριο των Βρυξελλών προεξέχοντος της Γερμανίας, όταν οι λαοί με δημοκρατικές διαδικασίες (βλ. δημοψήφισμα 61,5% OΧΙ) απορρίπτουν τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφά τους. Ανάλογη εμπειρία είχαμε και στην Κύπρο όταν κυβέρνηση ήταν η Αριστερά.

Η συζήτηση στην Ευρωπαϊκή Αριστερά για αναζήτηση λύσεων εκτός ευρωζώνης άρχισε με το ξέσπασμα της κρίσης και ενδυναμώθηκε όταν η ΕΚΤ και το διευθυντήριο της ΕΕ καταπάτησαν με ωμότητα την κυριαρχία της Κύπρου. Η ωμότητα αυτή και το πρωτοφανές κούρεμα καταθέσεων προκάλεσαν σοκ σε όλη την Ευρώπη. Εκ τότε η συζήτηση για την ευρωζώνη εντατικοποιείται όλο και περισσότερο εντός της Αριστεράς. Στη Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και Ιταλία επιφανείς προσωπικότητες, διανοούμενοι, οικονομολόγοι, αλλά και κόμματα και κινήματα στο χώρο της Αριστεράς θέτουν ανοικτά πλέον την ανάγκη αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων εκτός της ευρωζώνης.

Η Αριστερά έχει υποχρέωση να συνεχίσει και να εντείνει τις αναζητήσεις για το παρόν και το μέλλον της Ευρωζώνης. Να προτείνει εκείνες τις εναλλακτικές λύσεις που θα επιτρέψουν στους λαούς να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία τους από την τιμωρητική μανία των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ και να χαράξουν μια νέα πορεία κοινωνικής ανάπτυξης, Δημοκρατίας και Αλληλεγγύης.

* Ευρωβουλευτή ΑΚΕΛ- Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς