Του Μάριου Κουκουμά*
Ο διαδικτυακός κανιβαλισμός εξελίσσεται σε σύμφυτο της ύπαρξης μας σε ένα κύκλο παραγωγής θυμάτων και θυτών. Η ταχύτητα με την οποία μια ολόκληρη κοινωνία εξίσταται και αντιδρά ομόγνωμα και ομόφωνα σε συμπεριφορές όπως τη σημερινής (στο επίκαιρο βίντεο που κυκλοφορεί) είναι αξιοπρόσεκτη, αν την αντιπαραβάλουμε στον τρόπο αντίδρασής μας σε ουσιαστικότερα κοινωνικά προβλήματα. Το να τοποθετούμαστε με κριτική σκέψη απέναντι σε συμπεριφορές και κοινωνικές δράσεις είναι όχι απλά επιθυμητό αλλά αναγκαίο και επιβεβλημένο στις μέρες μας. Το να μετατρέπουμε όμως τον θύτη εν ριπή οφθαλμού από κατηγορούμενο σε “θύμα”, λεκτικών επιθέσεων, απειλών, “δαχτυλοδειχτούμενο ” και με φωτογραφίες σε περιφορά, είναι το ίδιο κατακριτέο όσο και η γενεσιουργή πράξη και δράση.
Παρόμοια περιστατικά γίνονται καθημερινά, αλλά μένουν βουβά στις σιωπές των μαθητών και στις γωνιές των σχολικών αυλών….. Μην σαστίζεις λοιπό, γιατί ένα απ’αυτά βρήκε τρόπο να ενοχλήσει την καθημερινότητα σου και να σε ξυπνήσει από τον ιδεατό πλαστό κόσμο, τον οποίο έφτιαξες για να ζήσεις μέσα και να κλείσεις τις κοινωνικές ανασφάλειες και τις αδυναμίες ενός εκπαιδευτικού συστήματος που νοσεί, γιατί ποτέ δεν έγινε προτεραιότητα.
Η εκπαίδευση στην Κύπρο αποδεικνύει καθημερινά τις ελλείψεις της, το τέλμα το οποίο ευρίσκεται, την αποκαθήλωση της από μικροπολιτικά συμφέροντα και κατευθύνσεις. Αύριο πάλι θα κρύψουμε τις κοινωνικές μας ανησυχίες στο χρονοντούλαπο όπως κάναμε με τόσα θέματα κοινωνικά και μη.
Θα περάσει κι αυτό σαν διάττοντας αστέρας, σαν ένας άλλος Βαγγέλης Γιακουμάκης, μια άλλη Μαρία Μουστάκα και θα πάμε για καφέ και βόλτα εν αναμονή του επόμενου θέματος για κανιβαλισμό.
Η πιο πάνω θέση δεν έχει βλέψεις ούτε να μειώσει το αποτρόπαιο της πράξης του σχολικού εκφοβισμού και ξυλοδαρμού κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ούτε το καταδικαστέο. Όλοι εμείς λειτουργούμε καθημερινά σαν τα σημερινά παιδία που στο πλάι του ξυλοδαρμού βλέπουμε αλλά δεν εμποδίζουμε. Ξαφνιαζόμαστε με το συμβάν… αλλά το μειώνουμε σε κουτσομπολιό, “πληγωνόμαστε” αλλά μόνο σε διαδικτυακές αναρτήσεις και μικροσχολιασμούς. Τα παιδία εκείνα είναι εξίσου κοινωνικό “κτύπημα”, θεατές σε ένα ξυλοδαρμό συμμαθήτριας τους στον οποίο γελάνε, φωνάζουν, κάνουν χώρο και θα το μεταφέρουν ως κουτσομπολιό στο οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι και θα το κρύψουμε κάτω από το χαλί του κοινωνικού “καθωσπρεπισμού”. Αργότερα, θα το μοιράζονται μανάδες σε καφέδες και συνάξεις παιδικών γενεθλίων και θα αναρωτιούνται πως μεγαλώνουν κάποιοι τα παιδιά τους…
Αυτά τα παιδιά “φτιάχνουμε”, παιδιά που τα μάθαμε να μένουν αμέτοχα, ασυγκίνητα και απόμακρα. Αυτή την κοινωνία φτιάχνουμε, καιρός να το καταλάβουμε. Αυτό θα ‘ναι και το πρώτο ουσιαστικότερο βήμα στο να το αλλάξουμε. Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν…
* Δημοτικός σύμβουλος ΑΚΕΛ στη Λάρνακα
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
