Για μια κοινή πατρίδα

Του Γιαννάκη Σκορδή*

Δεν ήταν ούτε δέκα χρόνια, όταν για πρώτη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ τα κατεχόμενα μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Κι αυτό, στα πλαίσια των διμερών σχέσεων που πάντα διατηρούσε ο Σύνδεσμος Πολιτικών Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων Κύπρου με τους Τουρκοκύπριους συναδέλφους μας.

Από τη γεμάτη με ανάμεικτα συναισθήματα εκείνη επίσκεψη, έμειναν αποτυπωμένοι στη μνήμη μου κάποιοι προβληματισμοί των συμπατριωτών μας. Δε θα ξεχάσω την προειδοποίηση ενός από αυτούς, πως «θα ερχόταν μια στιγμή, που οι έποικοι θα ήταν περισσότεροι από τους ντόπιους και τότε με ποιους θα συνομιλούσαμε;».

Θυμούμαι επίσης την περιγραφή ενός φίλου Τουρκοκύπριου: «Ολες τις καλές δουλειές τις κάνουν εταιρείες απ’ την Τουρκία. Δίνουν χαμηλές προσφορές, φέρνουν φτηνό εργατικό προσωπικό από εκεί, υλοποιούν το έργο και παίρνουν τα κέρδη πίσω στην Τουρκία. Πώς να ζήσουμε λοιπόν εμείς;».

Ενας άλλος, απαντώντας στην ερώτησή μου γιατί φεύγουν απ’ την Κύπρο, μου είπε: «Οταν μια φορά ο μικρός γιος μου με ρώτησε αν πράγματι οι Ελληνοκύπριοι είναι κακοί και θέλουν το κακό μας, του είπα πως αυτό δεν είναι σωστό. Καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν και στις δυο πλευρές, του είπα. Την παράλλη μέρα, γιατί φαίνεται πως ο μικρός αντέδρασε σε μια κουβέντα πούχε λεχτεί, ο στρατός ήταν γύρω από το σπίτι μας». Και η τραγική του κατάληξη: «Δεν θέλω εγώ να μου δηλητηριάζουν με μίσος το παιδί μου. Προτιμώ λοιπόν να φύγω απ’ την Κύπρο». Δεν το ‘κανες όμως, του είπα, κι αυτός απάντησε: «Κάποιοι πρέπει να μείνουν, να αγωνιστούν, αν είναι να σωθούμε. Γι αυτό και αποφάσισα να μείνω. Πολλοί όμως φεύγουν».

Δε θα ξεχάσω επίσης, όταν πλησίασα τον υπό κάλυψη αστυνομικό (Τουρκοκύπριος ήταν) και τον προσκάλεσα να είναι κοντά μου, για να μπορεί να ακούει τι λέμε απροβλημάτιστα, κάτι που έγινε, και είπαμε πολλά αναμεταξύ μας. Το απόγευμα έφυγε, λέγοντας πως δεν υπήρχε λόγος να μας παρακολουθεί. «Κάντε ό,τι θέλετε είπε, εγώ φεύγω». Αυτό θα πει επαναπροσέγγιση.

Είναι σαφές το γιατί ήλθαν ξανά στη μνήμη μου όλα αυτά. Η εκλογή Ακιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων και οι εκπεφρασμένη επιθυμία του για απεξάρτηση απ’ τη «μητέρα» Τουρκία, υποδηλοί ότι οι συμπατριώτες μας εξακολουθούν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται. Δεν αντέχουν πια τον ασφυκτικό οικονομικό και πολιτικό εναγκαλισμό της κι εξεγείρονται.

Από την άλλη, τα στατιστικά στοιχεία που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας, με αναφορά για κάπου 170 000 ψηφοφόρους, επιβεβαιώνουν γι’ ακόμα μια φορά πως ήδη οι Τουρκοκύπριοι είναι μειονότητα σε σχέση με τους έποικους. Εξεγείρονται λοιπόν, εγκαταλείπουν τον καναπέ της παθητικότητας, αρπάζουν ό,τι πιο συμβολικό υπάρχει – ένα κλαδί ελιάς – και τείνουν το χέρι προς τη δική μας πλευρά για μια κοινή προσπάθεια σωτηρίας για όλους.

Εμείς όμως οι Ελληνοκύπριοι τι κάνουμε, πώς αντιδρούμε, αυτό είναι το σημαντικό. Θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της Ιστορίας; Εντρομοι κάποιοι εραστές της μη λύσης, γυρεύουν τρόπους ν αποτρέψουν την οποιαδήποτε θετική εξέλιξη. Ψάχνουν για προφάσεις και καλούν τον Ακιντζί, «να αποδείξει ότι μπορεί να τα βάλει με την Τουρκία»! Ελεος πια!

Αλλοι ακόμα ψάχνονται και βρίσκονται σε αμηχανία. Οι μόνοι που δεν έχουμε διλήμματα για το ποια κατεύθυνση πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, και ας κακοφανεί σε κάποιους η θέση μου αυτή, είμαστε εμείς οι ΑΚΕΛικοί. Σταθεροί στην επαναπροσέγγιση, σταθεροί στον κοινό αγώνα με τους Τουρκοκύπριους για μια Κύπρο ενωμένη, ομοσπονδιακή, κοινή πατρίδα όλων των παιδιών της!

*Πρώην Δήμαρχος Αμμοχώστου – Μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ