Γυρνώντας στην Αυδήμου…

Φωτογραφία: Φίλιππος Χρίστου

Του Σαμί Οζουσλού*

Τη χρονιά που γεννήθηκα, σε μια κλινική στην Λεμεσό, δηλαδή το 1968, οι «ηγέτες των κοινοτήτων» της εποχής, Ντενκτάς και Κληρίδης, έκαναν διαπραγματεύσεις στη Βηρυτό. Τότε ήταν «η εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό». Το 2016 είμαι 48 χρονών. Ακιντζί και Αναστασιάδης κάνουν διαπραγματεύσεις. Στην ατζέντα, «η εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό».

Από τα πρώτα μου παιδικά χρόνια στα Πλατανίστια, στην Αυδήμου, στο Καλό Χωριό και στα Πολεμίδια, μέχρι τα επόμενα παιδικά μου χρόνια, τη νεότητα και την ωριμότητά μου στον Αγιο Επίκτητο, στην Κερύνεια, στη Γύψου, στη Λευκωσία, άλλαξε το καθετί αλλά η μοίρα της Κύπρου δεν άλλαξε. Στα 48 μου χρόνια έχω χάσει πολλά λόγω του Κυπριακού. Κατ’ αρχήν αποκόπηκα από το χωριό που γεννήθηκα. Με καμιόνια, λεωφορεία και τρακτέρ πήγαμε στον κατασκηνωτικό χώρο Happy Valley των Εγγλέζων στο Παραμάλι, όπου πάνω στο πράσινο γρασίδι είχαν στηθεί οι σκηνές. Με αεροπλάνα των τουρκικών αερογραμμών πήγαμε σε φοιτητικές εστίες στα Αδανα και από εκεί με φέριμποτ στην Αμμόχωστο.

Σκηνές που δεν σβήστηκαν από τη μνήμη των παιδικών μου χρόνων. Η Κύπρος πλέον είχε διχοτομηθεί, εμείς που γεννηθήκαμε στο νότο μεταφερθήκαμε στο βορρά, ανοίξαμε πανιά σε μια αβεβαιότητα που δεν ξέραμε πότε θα τελειώσει. Μεγαλώνοντας κατάλαβα: όλα αυτά έγιναν γιατί οι Κύπριοι δεν κατάφεραν να καθορίσουν από μόνοι τους τη δική τους μοίρα… Οι Τ/κ και οι Ε/κ δεν κατάλαβαν ο ένας τον άλλο. Φανατισμένες ηγεσίες, διαστρεβλωμένη ιστορική συνείδηση και σύστημα εκπαίδευσης, εχθρότητα και σπόροι του μίσους που τρέφονταν από τον ελληνικό εθνικισμό του ενός και τον τουρκικό εθνικισμό του άλλου..

Το πιο σημαντικό στοιχείο στις προσπάθειες των δυνάμεων που πίστευαν στην ειρήνη ήταν να διατηρήσουν τις ελπίδες για λύση, αλλά αυτό δεν μπόρεσε να είναι αρκετό για να φτάσουμε σε μια λύση. Σημαίνει ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα. Αναστασιάδης και Ακιντζί ούτε το ενδεχόμενο να συνεχίσω τη ζωή μου στην Αυδήμου μπορούν να φέρουν πίσω, ούτε τα χρόνια που έχασε ένας Ε/κ που αναγκάστηκε να γίνει πρόσφυγας. Ούτε να επαναφέρουν στη ζωή αυτούς που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή αυτούς που χάθηκαν. Αλλά οι ηγέτες μπορούν να εμποδίσουν το να περάσει η 17χρονη κόρη μου αυτά που έζησαν ο πατέρας και η μητέρα της.

Μπορούν να κάνουν βήματα για να δημιουργήσουν μια χώρα για τα νέα μωρά που γεννιούνται, τα παιδιά που ξεκινούν το σχολείο, τις διαλυμένες ελπίδες των νέων που προσπαθούν να φτιάξουν το μέλλον τους. Οπου θα μπορούν να ζήσουν ως μοντέρνοι άνθρωποι και θα πρασινίζει από ελπίδα.

Ως Κύπριοι, εάν αντί για τη νοοτροπία τού “να πάρουμε περισσότερο” και “να μην χάσουμε περισσότερα” επικεντρωνόμασταν στη λογική του “να παραγάγουμε ακόμη περισσότερα μαζί”, τα υπόλοιπα δεν θα ήταν δύσκολα. Από τότε που γεννήθηκα το Κυπριακό έχει καθορίσει τη δική μου μοίρα. Από δω και στο εξής θέλω εγώ να καθορίσω τη μοίρα της Κύπρου. Και χρησιμοποιώ την ψήφο μου υπέρ μιας “ζωής μαζί”, μιας “ομόσπονδης ζωής”. Και δεν θα επιτρέψω και της κόρης μου οι αναμνήσεις να γίνουν θυσία στο Κυπριακό!

* Αρχισυντάκτης Kanal Sim

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy