Γραμμές της Αυγής Λίλλη

Αυγή Λίλλη

Πρόχειρες σημειώσεις πάνω σ’ ένα σωσίβιο

Εκδόσεις Αρμίδα, Λευκωσία 2011

 

Κάποτε

Κάποτε άπλωσα

κάτω από θεόρατα δέντρα

με ασημένια φύλλα,

έβλεπα το φεγγάρι

να γλιστρά στα κλαδιά τους,

έγραφα ποιήματα

στο μικρό σημειωματάριο τσέπης

κι ύστερα τα έσκισα

πάνω από μια καλοκαιρινή φωτιά

και τα έκαψα˙

μα ακόμα θυμάμαι τι έγραφα

την ώρα που έκλεινα τα μάτια

κάτω από τα θεόρατα δέντρα

με τα ασημένια φύλλα

και το δικό μου φεγγάρι.

 

Καλοκαίρι 2000κάτι

Αυτό ήταν το πρώτο καλοκαίρι

που ευχήθηκα να τελειώσει

Είπα στη θάλασσα «δεν θέλω να σε ξαναδώ».

Δεν είχε τίποτε άλλο να πει.

Δεν είχε χρώμα,, γεύση, οσμή.

 

Αυτό ήταν το πρώτο αληθινό καλοκαίρι,

που είχε πολλά να μου πει.

Για το πώς ζήσαμε

ψεύτικα, εύκολα κι απλά,

αφήνοντας τη ζωή να μας ξεπεράσει

 

Βουτιά Ι

Μία μόνο ευκαιρία έχεις να υπάρξεις

μόνος.

Και μόνο τότε μπορείς να συνυπάρξεις

με εκείνον

που θα βρεις στο δρόμο.

Τον εαυτό σου.

 

Περιέργεια, μια ανθρώπινη αδυναμία

Κάθε φορά που ταξιδεύω

με επισκέπτονται εικόνες και μνήμες από μέρη

που αγάπησα.

Η στάση για το 49 και το 40,

ο πεζόδρομος,

το σκάκι στην πλατεία,

η λαϊκή της Τρίτης,

οι στροφές ης παραλιακής

και τα εκατομμύρια φώτα

στα βρώμικα νερά του λιμανιού.

 

Μια πόλη μέτρια, κοινή.

Αλλοτινά μοναδική.

 

Μάλλον τίποτα δεν μου λείπει,

εκτός ίσως από τα φώτα στον υγρό ορίζοντα τα βράδια

και τις βόλτες με τα πρώτα κρύα.

Αλλά διερωτώμαι

αν θα νιώσω εκείνον τον κόμπο στο λαιμό

και τη θολούρα στα μάτια

αν κάποτε βρεθώ ξανά εκεί,

αν θα θυμάμαι τη σειρά των καταστημάτων

και τι ώρα περνάει το επόμενο λεωφορείο.

Διερωτώμαι

αν και οι δικές σου αναμνήσεις

κάποτε αυθαίρετα και με αυθάδεια επιστρέφουν,

διερωτώμαι

κι εσύ τελικά τι θα κρατήσεις˙

διερωτώμαι,

απλώς,

γιατί η περιέργεια θα είναι πάντα

μια ανθρώπινη αδυναμία.

 

Ένα χαϊκού για τη μνήμη

Εδώ φωλιάζουν

όλα τα λάθη˙

με βάρος δυσβάστακτο

 

Οι άνθρωποι Ι

Υπάρχουν κάποιοι

που κλείνουν πίσω τους την πόρτα με μεγάλη ευκολία.

Είναι κι άλλοι

που κρέμονται από το χερούλι της για πάντα.

 

Χρόνος Ι

Ο χρόνος δεν συγχωρεί,

όταν σκοτώνουμε

κρατώντας την αγάπη κλεισμένη στο πατάρι.

 

Σωσίβιο

Ένα «σ’ αγαπώ» μόνο

– 5+1 γράμματα –

χρειάζομαι

μια χειμωνιάτικη Κυριακή,

όσο να χωράει

στο παλιό μου παιδικό σωσίβιο.

 

Βανίλια

Βουτάει τα πόδια της σε παγωμένα νερά

γοργόνα χωρίς ουρά

σπάει μπουκάλια γυαλιά

θρύψαλα στους τοίχους

βυθισμένου κάστρου

σταγόνες αλάτι γλιστρούν στην μπανιέρα

της γαργαλάνε τις φτέρνες

άσπρη σκόνη

σε μαγικό μπουκαλάκι κλείνει

τη βανίλια μυρίζει πάντα.