Γραμμές του Ιμπραχίμ Αζίς

Ιμπραχίμ Αζίς

Ο πληγωμένος στρατιώτης (διήγημα)
(Πρώτη δημοσίευση, περιοδικό Νέα Εποχή, τ.331, Άνοιξη 2017)

– Αλί κοίτα! Ένας από τους ξαπλωμένους εκεί σαν να κινείται!

Ο Αλί πάτησε αμέσως φρένο και το τζιπ σταμάτησε. Έμειναν να κοιτάζουν τους σκοτωμένους στο έδαφος και τον στρατιώτη που κινούνταν.

Ήταν η επόμενη μέρα της δεύτερης απόβασης. Ο στρατός είχε μπει στη Μόρφου και έφτασε μέχρι τη Λεύκα. Κατέλαβε τα στρατηγικά σημεία και τους λόφους στην περιοχή, μέχρι και την προκαθορισμένη γραμμή στο χάρτη.

Δύο Τουρκοκύπριοι αξιωματικοί του 2ου Γραφείου της περιοχής Μόρφου, ο Αλί και ο Βελί, είχαν βγει με ένα στρατιωτικό τζιπ για να κάνουν αναγνώριση στις περιοχές από τις οποίες είχε περάσει ο στρατός. Σκοπός τους να κοιτάξουν τι είχε γίνει μέχρι την Κερύνεια. Περνούσαν παρατηρώντας τα πάντα με περιέργεια, τους σκοτωμένους που κείτονταν στη δεξιά και αριστερή άκρη του δρόμου, τα βομβαρδισμένα, κατεστραμμένα τανκς, τα στρατιωτικά οχήματα, τα καμένα σπίτια, τις κάμπους, τις ποκαλάμες στα θερισμένα χωράφια.

Αρχικά πέρασαν έξω από τον Γερόλακκο, δίπλα από το αεροδρόμιο, δεν μπήκαν όμως στο χωριό, αφού ήταν γεμάτο με στρατιώτες. Στο μέτωπο του Γερόλακκου οι μάχες ήταν πολύ σκληρές. Οι νεκροί πολλοί.

Το μάτι τους καρφώθηκε πάνω σε τέσσερις πέντε νεκρούς. Δίπλα από ένα κατεστραμμένο στρατιωτικό όχημα με ελληνικούς αριθμούς, στην άκρη του δρόμου. Ο Βελί έμεινε να κοιτάζει τον έναν από αυτούς, που έδειχνε να κινείται. Κατέβηκαν από το τζιπ και πλησίασαν. Ο Βελί έσκυψε δοκιμάζοντας να σπρώξει τον στρατιώτη που έδειχνε ζωντανός. Εκείνος μούγκρισε. Κουνήθηκε.

-Ζει! είπε στον Αλί. Ο Αλί κοίταξε μια τον στρατιώτη, μια τον Βελί. Σούφρωσε τη μύτη. Ζάρωσε τα φρύδια με μίσος. Τράβηξε το όπλο που είχε στη μέση του και τον σημάδεψε στο κεφάλι. Ο Βελί αμέσως αντέδρασε:

– Αλί, τι πας να κάνεις!

-Θα τον καθαρίσω τον γκιαούρη, να πάει στο διάολο.

-Όχι… Ούτε να το σκεφτείς!…

-Άσε, να του ρίξω μια, του γκιαούρη, να ψοφήσει…

Ο Αλί επέμενε. Έτοιμος να πυροβολήσει και να σκοτώσει τον πληγωμένο στρατιώτη. Έτοιμος να αδειάσει το όπλο στο κεφάλι του. Ο Βελί άρπαξε το χέρι του και το σήκωσε στον αέρα.

-Όχι… Δεν γίνεται να τον πυροβολήσεις… Δεν γίνεται να τον σκοτώσεις… Δεν γίνεται να σκοτώσεις έναν πληγωμένο, έναν αιχμάλωτο. Να τον πάρουμε μαζί μας. Ξέρω μια Αγγλίδα νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό. Να τον παραδώσουμε σ’ αυτή.

Ο Αλί μαλάκωσε. Δέχτηκε. Οι δυο τους μετέφεραν τον πληγωμένο στρατιώτη στο τζιπ. Ο Βελί έκανε ένα τηλεφώνημα και τράβηξαν για τον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί βρήκαν την Αγγλίδα νοσοκόμα και τον παρέδωσαν.

Ο Βελί μετά από μερικές μέρες επισκέφθηκε τον στρατιώτη που νοσηλευόταν στο κινητό νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Είδε ότι ο στρατιώτης είχε γίνει καλά. Μετά από δεκαπέντε μέρες ο Ερυθρός Σταυρός τον είχε παραδώσει στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Ο Βελί στο νοσοκομείο έμαθε το όνομα και τη διεύθυνση του στρατιώτη και εκείνος του άφησε τη δική του. Έμενε στη Λευκωσία.

Είχε περάσει κάποιο διάστημα. Μια μέρα ο Βελί πήρε γράμμα από την Πάφο και ένα καλάθι γεμάτο σουσούκο, κιοφτέρια, ξηρά σύκα, σταφίδες και αμύγδαλα. Ο Ελληνοκύπριος που είχε επανασυνδεθεί με την οικογένειά του και εγκαταστάθηκε ήδη στην Πάφο, δεν ξέχασε τον Βελί που του είχε σώσει τη ζωή. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα έστελνε το καλάθι του γεμάτο με ξηρούς καρπούς.

Μια μέρα το καλάθι δεν έφτασε στον παραλήπτη του. Ο Βελί είχε πουλήσει το σπίτι του στη Λευκωσία και εγκαταστάθηκε σε νέο σπίτι στη Ζώδια. Ο ευγνώμων Ελληνοκύπριος έχασε τα ίχνη του. Διακόπηκαν οι σχέσεις τους. Ο Βελί μου τα διηγείται όλα αυτά με μια δόση νοσταλγίας.

-Γιατί δεν τον γυρεύεις εσύ, του είπα. Τώρα τα οδοφράγματα άνοιξαν, όλοι πηγαινοέρχονται. Ψάχνουν να βρουν τους φίλους και τους γνωστούς τους.

-Αχ, ρε Εσίν, μην το σκαλίζεις. Αυτή η κουβέντα αφορά και τον Αλί. Πώς θ’ αντέξω να με κοιτάζουν με το μισό τους, επειδή έσωσα τη ζωή ενός Ελληνοκύπριου…

(Μετάφραση: Μαρία Σιακαλλή, Επιμέλεια: Χρίστος Χατζήπαπας)