Γραμμές του Μιχάλη Παπαδόπουλου

Μιχάλης Παπαδόπουλος

ΕΚΔΟΧΕΣ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ
Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα 2016

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου, στις 19:30, στην αυλή του «Καφενείου 11», στην παλιά Λευκωσία, Πειραιώς & Σούτσου γωνία (απέναντι από το μουσουλμανικό τέμενος, «Ομεριέ»).

Θα μιλήσουν οι Τίτος Χριστοδούλου (φιλόσοφος) και Κώστας Ρεούσης (ποιητής), ενώ ποιήματα από τη συλλογή θα απαγγείλουν τόσο ο Μιχάλης Παπαδόπουλος όσο και ο Κώστας Ρεούσης.

Σκουπιδιάρηδες

Όπως υπάρχουν οι σκουπιδιάρηδες του Δήμου

που μαζεύουν με τις φαγάνες

ή τα μεγάλα κυλινδροειδή απορριμματοφόρα

τα σκουπίδια από τους δρόμους

έτσι υπάρχουν και οι σκουπιδιάρηδες της γλώσσας

την καθαρίζουν από τη βρομιά  της

απολυμαίνουν τις λέξεις

τις κάνουν να γυαλίζουν, να διαβάζονται

όπως υπάρχουν επίσης

κι οι σκουπιδιάρηδες της σάρκας

παθιασμένοι από έρωτα, που γλείφουν παντού

αγκαλιάζουν, γυμνώνονται

χειρίζονται το σώμα σαν καταβόθρα

ρουφούν ώς το μεδούλι τα βρόμικά του νερά

ώσπου να βλαστήσει πάλι το σάπιο

η μπόχα  των μυστικών βόθρων της πολιτείας

η μπόχα του ασύλληπτου νοήματος

η πολύτιμη, διεγερτική μπόχα του έρωτα

 

Αχειροποίητος τέχνη

Δεν ξέρω να ζωγραφίζω

αλλά τα χρώματα στο μυαλό μου

είναι ήδη φτιαγμένοι πίνακες

ούτε ξέρω να γράφω

αλλά οι λέξεις είναι στην άκρη

της γλώσσας μου

ήδη φρασμένα ποιήματα

Είμαι λοιπόν η συνάρθρωση

πραγμάτων που δεν ξέρω

σε μιαν ανεξήγητη

διάταξη

όπως είναι κανείς εκείνο

που θα γίνει

όντας εξ υπαρχής εκείνο που δεν έγινε

ένα βαλς που χορεύεται μόνο του

μια τυχαία εκπλήρωση…

 

Φοβάμαι τη συντέλεια του ποιήματος

όπως ποθούν οι πιστοί

τη συντέλεια του κόσμου

 

Κάφκα

Συνέχεια καίνε το σπίτι του Κάφκα

μα εκείνος έχει πάντα ένα άλλο να μπει

 

Καριέρα

Όλο ψηλά ανεβαίνουν οι άνθρωποι

πώς εγώ συνέχεια πέφτω;

Πώς συνέχεια κατρακυλώ

σε κατολισθήσεις ύβρεων

μέσα σε νοήματα

απανθρακωμένων στίχων;

Και χθες προσπάθησα να μην είμαι αργός

να είμαι ακριβής όσο δηλαδή ή περίπου

να γράφω πράγματα του κεφαλιού μου

εάν κάτι σαν το κεφάλι μου

έχει πράγματα μέσα του – εννοείται

βαθυστόχαστα τιποτένιος

Και βρέθηκα εδώ που κάποτε

κάτσανε οι σοφοί

και χώρισαν την ομορφιά από το αίνιγμα

και δώσανε φτώχεια στον πλούτο του πραγματικού

και πλούτο στη φτώχεια του συμβόλου

σώμα αδέξιο στο χαλί της παραφοράς

δίχως τη μέθη γύρω μου της άλλης παρουσίας

Κι αγνάντεψα ένα γύρω την πλάση πασίχαρη πέρα

Ω, Σάρκα του Κόσμου μεγαλοδύναμη, ω σάρκα

μιας τελειότητας χωρίς όνομα

Η ομορφιά της ερημιάς

λαβαίνει πάντα την αμοιβή της πέρα από το σώμα

μα σώμα μου είσαι εσύ

όχι η ζωή που ζει απ’ τον κόπο της να πεθάνει

η χαρά του χρόνου

ωσάν την παντοδυναμία σου άδολη

που γυρίζει αίφνης το πένθος σε κάλλος

και τανάπαλιν

όπως η τύψη ανθώνας

στα πιο κακοτράχαλα βράχια

της ειμαρμένης

 

Χρονίζουσα ελεημοσύνη

Αυτός ο καταγάλανος ουρανός εκεί πάνω

δεν λέει να το κουνήσει

 

Ένορκος δήλωση

Όλους εκείνους που με αγωνία

αλλά και με το δάκτυλο στη σκανδάλη

στη γωνία ενός μισοσκότεινου δρόμου

περιμένουν να δουν την εξέλιξη

της στιχουργίας μου

-Eάν έκανα βήματα προς τα εμπρός

εάν εξελίσσομαι βάσει

όλων των προειλημμένων προσδοκιών

και εκτιμήσεων-

θέλω ευόρκως να τους πληροφορήσω

πως όχι μόνον έμεινα στάσιμος

αλλά κάνω βήματα διαρκώς προς τα πίσω

και τώρα, τελευταίως, μάλιστα, μερικά

μεγαλειώδη άλματα προς τα πίσω

προς εκείνη την άφατη λέξη

που ούτε λέγεται ούτε γράφεται

κι έρχεται πάντα στο τέλος

ανείπωτη και άγραφη

η οριστική εκδοχή

του ατελεύτητου ποιήματος

 

Επίλογος

Το ποίημα τελειώνει

με τόσες επανεκκινήσεις ανολοκλήρωτων ενάρξεων

 

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy