Του δρος Ιωάννη Σ. Χριστοδούλου
Στην απαρχή του 2017, όπως για κάθε νεότευκτο -συμβατικά- έτος, οι ελπίδες αναπτερώνονται για την επίτευξη όσων δεν καταφέραμε τον απερχόμενο ή τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή, ωστόσο, είναι η ψυχολογική, ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη αντίληψη για το χρόνο. Στην πραγματικότητα το ένα ημερολογιακό έτος διηθείται μέσα στο άλλο, ο κάθε επόμενος μπολιάζεται με του προηγούμενου χρόνου το φορτίο. Τη συντελεσμένη πραγματικότητα του 2016 θα τη διαδεχθεί η εύλογη συνέχειά της το 2017. Η ροή της πραγματικότητας, άλλωστε, δεν υπακούει στις ανθρώπινες προσδοκίες, αν οι άνθρωποι δεν κάνουν αρκετά για να την αλλάξουν ή αν, με όσα κάνουν, υποθηκεύουν το μέλλον για κακές επενδύσεις του παρελθόντος.
Υπό αυτό το πρίσμα οφείλουμε να αντικρίζουμε το μέλλον στην Κύπρο. Αλλωστε, ο χρόνος έχει και σύνορα κρατικά. Δεν περνάει ο χρόνος το ίδιο για όλους τους πολίτες όλων των κρατών. Αυτό που θέλουμε αλλά και αυτό που μπορούμε να επιθυμούμε ή να περιμένουμε αφορά σ’ αυτά που μας επιτρέπεται να ζούμε ως πολίτες στο χώρο και το χρόνο της μόνιμης κατοικίας μας. Ακόμα πιο δύσκολα: το τι μας επιτρέπεται να προσδοκούμε έχει να κάνει και με το τι προσδοκούν οι γείτονές μας, τα γειτονικά κράτη εννοώ, αφού όσο κι αν υπάρχουν υποτίθεται διακριτά σύνορα, αυτά δυνητικά μπορούν να παραβιαστούν από πρωτοβουλίες των άλλων ή σφάλματα δικά μας ή και τα δύο μαζί.
Αυτά, φυσικά, στην Κύπρο τα ξέρουμε καλά. Ζήσαμε το 2016 και θα ζήσουμε και το 2017, όπως ζούμε για 42 χρόνια τώρα τις συνέπειες της συντελεσμένης καταστροφής εν έτει 1974. Την προέκταση εκείνης της πραγματικότητας ζούμε, την επέκταση των συνεπειών της θα ζήσουμε. Οσες πρωτοχρονιές κι αν διέρρευσαν από τότε, 42 συναπτές, δεν επέφεραν, παρ’ όλες τις θερμές ευχές, τις αλλαγές που επιζητήσαμε και επιζητούμε. Τουναντίον! Χρόνο με το χρόνο επισφραγίζεται η δυναμική της αρνητικής, για την υπόθεση της Κύπρου, πρόθεσης της κατοχικής Τουρκίας.
Αυτή η πρόθεση δεν θα αλλάξει με τα ευχολόγια της φετινής πρωτοχρονιάς. Είναι προφανές από τα όσα μας επεφύλαξε ο τελευταίος μήνας του 2016, από το δείπνο των Αναστασιάδη – Ακιντζί – Εϊντε της πρώτης Δεκεμβρίου και μετά ότι θα επαληθευθεί στις αρχές ενός ακόμα, του προκειμένου Ιανουαρίου, μια αρχή που για τον πολιτικό ρεαλισμό έχει καθολική σημασία και ισχύ. Για τα ανθρώπινα πράγματα, αλλά και για τη Φύση στο σύνολό της, κινητήριος δύναμη της εξέλιξης είναι η βία. Ο πόλεμος, έλεγε ο Ηράκλειτος, είναι πατέρας των πάντων (απόσπασμα 53).
Αυτή την αρχή την υιοθετούν άρρητα και την εφαρμόζουν ρητά και κατηγορηματικά οι ισχυροί αυτού του κόσμου. Προς όφελός τους λειτουργεί αυτός ο νόμος, της «δημιουργικής» βίας. Οι μη ισχυροί, που είναι έρμαια της βούλησης των ισχυρών, αρέσκονται να θεωρούν εαυτούς προστατευμένους στη σφαίρα της ιδεώδους δικαίωσης των δικαίων αλλά «ατυχησάντων». Οσο και αν αυτό είναι παρήγορη σκέψη, και μάλιστα για να αρχίσεις μια νέα χρονιά, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι έτσι σκεφτόμαστε εμείς, που δεν έχουμε τη δύναμη να ασκήσουμε βία για να γίνει αυτό που θέλουμε. Ασφαλέστεροι θα ήμασταν αν δεν ομφαλοσκοπούσαμε και τη φετινή Πρωτοχρονιά. Δεν είναι κακό να φαντάζεσαι, έστω, πώς σκέφτεται ο εχθρός και δυνατότερός σου. Μπορεί να μην ξεφαντώνεις με το ίδιο κέφι για την αλλαγή του χρόνου, αλλά θα είσαι προετοιμασμένος, τουλάχιστον, για τη βία που θα υποστείς οσονούπω, με τη βιασύνη, κιόλας, που γίνονται όλα… Γρηγορείτε, ίνα μη βιασθείτε!
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
