H Άννα Τσιηφτέ Καζακαίου μιλά για την αθέατη αναπηρία στέλνοντας μηνύματα ελπίδας

«Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει…»

•Αγώνας εντός και εκτός γηπέδου. Η Αννα Τσιηφτέ Καζακαίου μιλά στην «Κυριακάτικη Χαραυγή» για την αθέατη αναπηρία και στέλνει μηνύματα ελπίδας

Υπάρχει μεγάλη διαφορά από το «είμαι καλά» και το «φαίνομαι καλά». Είμαι καλά σημαίνει δεν πονώ, δεν υποφέρω σωματικά και ψυχολογικά. Όταν όμως δείχνεις καλά, αλλά πονάς και υποφέρεις (ψυχικά και σωματικά), τότε θα πρέπει να ισχύει το «φαίνομαι καλά». Η διαφορά μεγάλη. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι με τέτοια δύναμη ψυχής που φαίνονται καλά και είναι καλά. Πονούν,  υποφέρουν, αλλάσηκώνονται. Λυγίζουν και την ίδια ώρα χαίρονται και ευχαριστούνται με πράγματα απλά, καθημερινά, όμορφα. Όπως μια βόλτα στη θάλασσα, μια συνάντηση με ένα καλό φίλο, ένα κήπο με πολύχρωμα λουλούδια. Η ΆνναΠέρασε ασύλληπτες δυσκολίες. Ακόμη τις περνά. Είναι όμως ένας άνθρωπος γεμάτος θετική ενέργεια. Ένας άνθρωπος «θηρίο» που ρουφά την κάθε στιγμή της ζωής, που μέσα στα γήπεδα, στον δικό της ιδιαίτερο αγώνα δρόμου, στέλνει μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας. Μηνύματα που σαν τα ασυλλάβουμε θα καταλάβουμε ότι η ζωή δεν θέλει πολλά για να είναι ωραία. Θετική προσέγγιση θέλει, πλάι σε αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν

Της Μαρίνας Κουμάστα

Τετάρτη πρωί και η Αννα Τσιηφτέ Καζακαίου με υποδέχεται στο σπίτι της. Καθόμαστε στην αυλή, την γεμάτη πρασινάδα και «φιλοσοφούμε» τη ζωή πίνοντας φρέσκα λεμονάδα -φτιαγμένη από χέρια της- και τρώγοντας παραδοσιακή φλαούνα, «ορφανή», όπως την αποκαλεί, αφού λείπουν κάποια συστατικά τα οποία της προκαλούν ενοχλήσεις στην κοιλιά. Η μνήμη ξυπνά… Και η κουβέντα μεταφέρεται πέντε χρόνια πίσω. Όταν, μέρες του Πάσχα τότε, «ανέβηκε τον δικό της Γολγοθά, σταυρώθηκε και αναστήθηκε…» όπως η ίδια λέει. Οδυνηρές διαγνώσεις,  πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις, θεραπείες, σηψαιμικό σοκ, σε κώμα για έξι μέρες. Ιατρικά λάθη, όπως καταγγέλλει (η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης), άνθρωποι που την ξέχασαν και άλλοι που την αγκάλιασαν με όλη την ψυχή τους…. «Επιμονή και πίστη» το μυστικό της για να κρατηθεί στη ζωή. Αγώνας για τη ζωή και αγάπη, η δύναμή της. Έτοιμη πάντα για το επόμενο βήμα ζωής, για τον επόμενο αγώνα εντός και εκτός γηπέδου. Γιατί, όπως τραγουδά και η Μποφίλιου:

«Μέχρι το τέλος η ψυχή

κι όμως πηγαίνει και πιο κει

καλά που βρέθηκες εσύ

να μου την ταξιδέψεις…».

Όπως η ίδια Αννα σιγοτραγουδά:

«κι άμα γυρίσεις νικητής

θα ‘χεις καρδιά να κοιμηθείς

αυτούς που φεύγουνε νωρίς

ποτέ δεν τους ξεχνάμε».

Αυτό τραγουδούσε παρέα με τον 82χρονο που γνώρισε στον αγώνα της 1ης Απριλίου των 10 χιλιομέτρων στη Θεσσαλονίκη… Πριν τον αγώνα το είχε πάρει σε μήνυμα από τον καλό της φίλο Αβράμη. Για να πάρει δύναμη. Για να της πει, για άλλη μια φορά, ότι μπορεί! Και θα τα καταφέρει…

Θυμάμαι…

Πέντε χρόνια πριν… Από το Μακάρειο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας διασωληνωμένη. Σε κώμα. Στιγμές αγωνίας, στιγμές λύπης και χαράς. Συναισθήματα τα οποία έζησαν οι δικοί της άνθρωποι, φίλοι και συγγενείς. Σήμερα στέκεται στα πόδια της και έχει ριχθεί στον αγώνα στηρίζοντας όλους τους ασθενείς που έχουν «ξυπνήσει» διεκδικώντας δικαιώματα τα οποία η πλειονότητα των πολιτών δεν τα γνωρίζει ή φοβάται να τα διεκδικήσει. Ενημερώνει για την αθέατη αναπηρία (Φαίνομαι καλά. Είμαι όμως καλά;). Υπάρχουν άνθρωποι, λέει, που ο πόνος που νιώθουν δεν είναι εμφανής προς τους άλλους. Φαίνονται καλά, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. «Η δύναμή μου να γίνεται δύναμη στον κόσμο», λέει, τονίζοντας πως χρειάζονται τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και πολύ βαθιάς πίστης για να μπορέσει ένας ασθενής να σταθεί στα πόδια του. Και τ’ άλλο που χρειάζεται, λέει, είναι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Ανθρώπους δίπλα του να τον αγαπούν και να τον στηρίζουν και στα δύσκολα και στα εύκολα. Η ίδια, λέει, είχε αυτή την ευλογία. Και άντλησε τεράστια αποθέματα δύναμης από τους δικούς της ανθρώπους που βρίσκονταν και βρίσκονται συνεχώς στο πλάι της. Τον σύζυγό της, τα παιδιά της, τους λιγοστούς φίλους που έγιναν οικογένεια. Τη μάνα της -βράχος στο πλευρό της κι ας έκλεισε τούτες τις μέρες τα 82 χρόνια ζωής. Στη μάνα της αφιερώνει το «δρόμο υγείας» που έτρεξε χθες Σάββατο στο Βόλο. Βρέθηκε εκεί ως επίσημη προσκεκλημένη του δημάρχου.

Θυμάται τις μέρες στο Μακάρειο που πέρασαν εφιαλτικά. Τις 72 μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο, την απομόνωση στο χειρουργικό τμήμα του Νοσοκομείου Λευκωσίας. Τις νοσηλεύτριες εκεί και τους νοσηλευτές που της στάθηκαν σαν οικογένεια. Θυμάται τον Άρη… Τον νοσηλευτή που την περιποιήθηκε όταν θα την επισκέπτονταν τα παιδιά και ο σύζυγός της. Της έφτιαξε πλεξούδα τα μαλλιά «για να είναι όμορφη». Τη νοσηλεύτρια Αγγέλα Μαλακτού που ποδηλάτησε από τη Λάρνακα προς το σπίτι της (72 χιλιόμετρα, όσες και η μέρες που νοσηλεύτηκε). Θυμάται ακόμη τη φωνή της στο αυτί της ενώ νοσηλευόταν: «Είσαι καλά, γλυκιά μου; Είσαι καλά Αννούλα μου…». «Κι ας πονούσα εγώ. Έπαιρνα δύναμη. Για να σταθώ στα πόδια μου. Και στάθηκα…» Κάθε βράδυ, λέει, «κοιτάζω τον ουρανό για να βρω το πιο λαμπρό αστέρι. Δοξάζω τον Θεό που έζησα ακόμη μια μέρα και κάθε πρωί με την αυγή θα βγω στη βεράντα, θα κοιτάξω τον ουρανό. Λατρεύω να ακούω τους ήχους των πουλιών, να χαϊδεύει το πρόσωπό μου το αεράκι… Είμαι και φαίνομαι καλά!».

Καμιά φορά, ομολογεί, θυμώνει με κάποιους ανθρώπους. Λένε στον άλλο «είσαι καλά», «φαίνεσαι μια χαρά», «πάχυνες», «έχεις αδυνατίσεις…». «Μα γνωρίζουν τι έχει περάσει ή περνά ο άλλος; Κανείς δεν γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο, τι μπορεί να υπάρχει πίσω από μια μπλούζα, από ένα αδυνατισμένο πρόσωπο ή από ένα κορμί που έχει παχύνει».

Αγώνες – σημάδι ζωής

Είναι πολλοί οι αγώνες στους οποίους συμμετείχε. Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν τη δική τους σημασία. Όλοι είναι σημαντικοί για την ίδια, αφού ο καθένας στέλνει πολλά και διαφορετικά μηνύματα. Απ’ αυτούς όμως ξεχωρίζει κάποιους, ίσως γιατί της ξυπνούν μνήμες. Μνήμες που δεν είναι ευχάριστες. Όμως μέσα από τις θύμησες του παρελθόντος αντλεί δύναμη. Για το επόμενο βήμα ζωής…

-Ο προσωπικός της αγώνας. Μια διαδρομή από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας προς το σπίτι της, όπου οι νοσηλευτές της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας «την παρέδωσαν» στον σύζυγο και τα παιδιά της. Ήταν μια πορεία για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών για την αθέατη αναπηρία.

-Ο αγώνας στην Αθήνα «Αλμα Ζωής- race for cure», ο πρώτος αγώνας που συμμετείχε. «Πείστηκα ότι μπορώ να τερματίσω…»

-Στις Σέρρες όπου η Αννα βραβεύτηκε από τον δήμαρχο Σερρών για τη συμμετοχή της στον 33ο Γύρο Σερρών και για την προώθηση και ευαισθητοποίηση του κοινού για την αθέατη αναπηρία.

-Αγώνας στο Βόλο. Τιμήθηκε με το βραβείο «Δύναμη ψυχής για τον αγώνα της ζωής».

-Στην Ιρλανδία όπου πραγματοποίησε τα πρώτα 8 χιλιόμετρα κάτω από τη βροχή.

-Στην Πάφο όπου έτρεξε με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο και τερμάτισε τα 10 χιλιόμετρα.

-Στο αγώνα Run4all. H σκυτάλη ζωής για την Αννα είναι η καθημερινή δύναμη και παίρνει. Ήταν η αφορμή για να πραγματοποιήσει τον προσωπικό της αγώνα, από το Νοσοκομείο Λευκωσίας προς το σπίτι της.

-Στη Θεσσαλονίκη όπου μαζί με έναν 82χρονο τερμάτισε τα 10 χιλιόμετρα τραγουδώντας «μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει…»

Ο επόμενος στόχος

Είκοσι εννέα (29) Απριλίου, την ερχόμενη Κυριακή, η Αννα κάνει το επόμενο βήμα. Θα συμμετέχει στον αγώνα Run4all – σκυτάλη ανθρωπιάς. Ένας ιδιαίτερος αγώνας για την ίδια, αφού το «συναίσθημα όταν αλλάζει η σκυτάλη είναι τεράστιο». Είναι, λέει, η σκυτάλη της φιλανθρωπίας, της αλληλεγγύης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο. Με κάθε αλλαγή σκυτάλης από δρομέα σε δρομέα οι αγωνιζόμενοι μεταφέρουν το μήνυμα της ανάγκης για αποδοχή και συμπαράσταση στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, ως ισότιμο και αδιάσπαστο μέρος της κοινωνίας μας…

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy