Η απεργία είναι δικαίωμα

Της Στέλλας Μισιαούλη*

Ο κύριος Αβέρωφ Νεοφύτου, την Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016, κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για ποινικοποίηση των απεργιών στις ουσιώδεις υπηρεσίες. Είναι φανερό ότι ο κ. Νεοφύτου και οι ομοϊδεάτες του της δεξιάς δεν έζησαν ούτε φτώχεια ούτε πείνα ούτε καταπίεση στον εργασιακό τους χώρο, για να ζητούν φραγμούς στο δικαίωμα της απεργίας. Είναι γνωστό ότι το 2004 μετά από διάλογο των κοινωνικών εταίρων, στον οποίο συμμετείχαν και οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων ΟΕΒ και ΚΕΒΕ, υιοθετήθηκε συμφωνία με την οποία ρυθμίζονται οι απεργίες σε ουσιώδεις υπηρεσίες και η οποία εντάχθηκε στον Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων.

Το επιχείρημα του κ. Νεοφύτου για την πρόταση νόμου που κατέθεσε ήταν ότι από το 2004 μέχρι σήμερα εμφανίστηκαν νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες δεν είχαν υπογράψει την τότε συμφωνία. Και ρωτούμε τον κ. Νεοφύτου, αυτό είναι αφορμή να ποινικοποιήσουμε, το τελευταίο όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους, για διεκδίκηση σοβαρών αιτημάτων τους; Δεν ήταν πιο απλό, κε Πρόεδρε του Δημοκρατικού Συναγερμού, να ζητούσαμε από αυτές τις οργανώσεις να υπογράψουν τη συμφωνία; Και αν αρνούνταν, τότε να το συζητούσαμε σε άλλο επίπεδο. Οι ΔΗΣΥ, ΚΕΒΕ, ΟΕΒ δεν χάνουν ευκαιρία με κάθε απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους για ποινικοποίηση της απεργίας στις ουσιώδεις υπηρεσίες. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η απεργία των νοσηλευτών της ΠΑΣΥΝΟ, ο πρόεδρος της οποίας ανέφερε ότι παρόλο που δεν είχαν υπογράψει την τότε συμφωνία, την υιοθετούν.

Γνωρίζουν οι του Συναγερμού και της κυβέρνησης πως ό,τι απολαμβάνουμε ως εργαζόμενοι είναι αποτέλεσμα αγώνων και θυσιών της εργατικής τάξης; Οι απεργιακοί αγώνες των μεταλλωρύχων, των οικοδόμων αλλά και άλλων εργατών έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της Κύπρου.

Οι πολιτικές της λιτότητας που δεν είναι μόνο απαιτήσεις της Τρόικας, αλλά και πολιτικό μανιφέστο των κυβερνώντων, μας επέστρεψαν πολλά χρόνια πίσω. Αν οι παππούδες και οι γονείς μας αγωνίζονταν για το οκτάωρο και για την αργία της Κυριακής, για καλύτερα μεροκάματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας, σήμερα εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αγωνιζόμαστε ακριβώς για τα ίδια βασικά δικαιώματα. Τότε οι απεργοί είχαν να αντιμετωπίσουν τα βόλια των αποικιοκρατών και την ανεύθυνη στάση των απεργοσπαστών που υποκινούνταν από τη δεξιά και το κεφάλαιο, σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια απαξιωτική, αδιάλλακτη στάση των κυβερνώντων και την ποινικοποίηση του δημοκρατικού δικαιώματος της απεργίας.

Η 90χρονη ζωή και δράση του ΑΚΕΛ δείχνει τη διαχρονική στήριξη των εργαζομένων στις διεκδικήσεις τους, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. ΑΚΕΛικοί συνδικαλιστές αλλά και απλά μέλη βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή των απεργιακών αγώνων. Σε πολλές περιπτώσεις οι αγώνες αυτοί βάφτηκαν ακόμα και με το αίμα των συντρόφων μας.

Το Κόμμα της Αριστεράς τιμά με κάθε ευκαιρία τους ήρωες των εργατικών διεκδικήσεων, των απελευθερωτικών αγώνων του λαού μας, των αγώνων για δημοκρατία και συμφιλίωση μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ετσι τιμούμε και σήμερα τη θυσία των Καβάζογλου και Μισιαούλη, σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και ειρήνης.

*Υποψήφια βουλευτής Λευκωσίας ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις