Η δύναμη των ανθρώπων

Γράφει: Ελένη Μαύρου

Ανθρωποι. Ανθρωποι που με τις πράξεις τους κρατούν το παράθυρο στην ελπίδα ανοιχτό.
Πριν λίγες μέρες οι ευρωβουλευτές του ΑΚΕΛ κατέθεσαν την πρότασή τους για το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 2015. Το βραβείο που τα προηγούμενα χρόνια απονεμήθηκε στους Πέτρο Σουππουρή και Huseyin Akansoy, στους Sevgul Uludag και Μιχάλη Χριστοφίδη, στο χορευτικό συγκρότημα “Βήματα Ειρήνης”.

Εδώ και πολλά χρόνια οι Τάκης Χατζηδημητρίου και Ali Tuncay, μαζί βεβαίως με μια αξιόλογη και αφοσιωμένη ομάδα, αγωνίζονται με επιμονή για την προστασία συνολικά της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου. Γιατί, όπως λέει και ο Σεφέρης “… τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς …”, Eλληνοκύπριοι και Tουρκοκύπριοι, Αρμένιοι και Μαρωνίτες και Λατίνοι. Ολοι πήραμε και όλοι δώσαμε, ο ένας στον άλλο και όλοι μαζί στην Κύπρο. Ολοι είμαστε κομμάτι της ιστορίας, της παράδοσης και του πολιτισμού της. Και κάθε φορά που αναστηλώνεται ένα μνημείο του τόπου μας -το τζαμί της Ευρέτου, το Χαμάμ της Κάτω Πάφου, η εκκλησία της Παναγίας Μελανδρύνας, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Συριανοχώρι και τόσα άλλα- δυναμώνουν οι δεσμοί μεταξύ μας και με αυτή τη γη.

Αυτές τις μέρες οι άνθρωποι είναι στο προσκήνιο.

Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης που δολοφονήθηκαν στις 11 Απριλίου 1965 από την ακροδεξιά τρομοκρατική τουρκοκυπριακή οργάνωση ΤΜΤ και έγιναν σύμβολο του κοινού αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Οι μαθητές της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας που την περασμένη Τρίτη εξέλεξαν, με τα δικά τους κριτήρια και παρά τις αντιδράσεις κάποιων, τον Ονάτ Αταμάν και τη Γιολάντη Μάου για να τους εκπροσωπούν τη νέα σχολική χρονιά.

Οι δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, που τέτοιες μέρες, πριν από δώδεκα χρόνια, περνούσαν για πρώτη φορά στην “άλλη” πλευρά για να επισκεφτούν τα σπίτια τους και να συναντήσουν τους άγνωστους ως τότε “εχθρούς” τους, παρά τις απαγορεύσεις και την κινδυνολογία.

Τα παραδείγματα αυτά και πολλά άλλα που συνήθως δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δυναμώνουν την πεποίθηση ότι η Κύπρος αποτελεί την κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και ότι το κοινό κράτος είναι η ασπίδα προστασίας και των δύο.

Σε μια περίοδο κατά την οποία η προοπτική σύντομης επανένωσης του τόπου και του λαού μας δυστυχώς φαίνεται απομακρυσμένη, που βλέπουμε τις όποιες διαπραγματευτικές προσπάθειες να έχουν παγώσει ενώ η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της, είναι σημαντικό να αναληφθούν πρωτοβουλίες. Πρωτοβουλίες σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να επαναρχίσουν συνομιλίες το συντομότερο δυνατό αλλά και πρωτοβουλίες που να προετοιμάζουν το λαό για αποδοχή μιας συμφωνημένης λύσης, αναγνωρίζοντας ότι οι δεκαετίες της διχοτόμησης και ο δηλητηριώδης εθνικισμός, εκτός από τη φυσική διχοτόμηση του νησιού, αλλοίωσαν και τη συλλογική μνήμη της συνύπαρξης.

Ολοι αναγνωρίζουν, φραστικά τουλάχιστον, ότι οι διακοινοτικές συνομιλίες είναι ο μόνος προσφερόμενος τρόπος για λύση των εσωτερικών πτυχών του προβλήματος. Ταυτόχρονα όμως, για να λειτουργήσει η λύση, χρειάζεται μια ουσιαστική λαϊκή νομιμοποίηση. Τη λύση πρέπει ο λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, συνειδητά να την αποδεχθούν και να δουλέψουν για την εφαρμογή της. Γιατί μόνο έτσι θα δημιουργηθεί, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, η προοπτική μιας καινούργιας αρχής και ενός καλύτερου μέλλοντος από το διχοτομικό παρόν.