Η κορυφή του παγόβουνου

Της Ελένης Μαύρου

Η πρόταση νόμου την οποία κατέθεσε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, με την οποία ποινικοποιείται το δικαίωμα στην απεργία, είναι νομίζω αποκαλυπτική για πολλούς λόγους.

Και μόνο το γεγονός ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα κατατίθεται ως επείγον, δύο βδομάδες πριν κλείσει η Βουλή, αποκαλύπτει την περιφρόνηση των κυβερνώντων απέναντι στον κοινωνικό διάλογο και την αλαζονεία που γεννούν οι ευκαιριακές πλειοψηφίες στη Βουλή.

Επιβεβαιώνει ακόμα την άποψη ότι η προκλητική στάση που τήρησε η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο Αβέρωφ Νεοφύτου απέναντι στην απεργία των νοσηλευτών (θυμάστε τη δήλωσή του «Αν δεν τους αρέσει να πάνε αλλού»), είχε ως στόχο να δικαιολογήσει ακριβώς μια τέτοια ενέργεια στην κοινή γνώμη. Αμφιβάλλει ακόμα κανείς ότι η απεργία θα μπορούσε να αποφευχθεί, ή έστω να λήξει πολύ πιο γρήγορα, αν οι κυβερνώντες αντί να το παίζουν μάγκες, ξεκινούσαν ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο με τους νοσηλευτές;

Εδώ και καιρό ο ΔΗΣΥ και οι κυβερνώντες εκμεταλλεύονται κάθε αφορμή για να ενοχοποιήσουν τους εργαζομένους και να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη. Οι ουσιώδεις υπηρεσίες είναι η αφορμή. Ο στόχος τους είναι όλοι οι εργαζόμενοι. Δεν είναι με την ίδια συμπεριφορά που αντιμετώπισαν τους οδηγούς λεωφορείων ή τους ξενοδοχοϋπαλλήλους ή τους εργαζομένους στα κρατικά ινστιτούτα και τα ολοήμερα σχολεία και τόσους άλλους;

Η κατάθεση της πρότασης νόμου είναι αποκαλυπτική και όσον αφορά τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τους κυβερνώντες.

Παραπλανούν όταν λένε ότι η πρόταση νόμου ρυθμίζει το δικαίωμα της απεργίας στις ουσιώδεις υπηρεσίες. Η διαδικασία της απεργίας σε ουσιώδεις υπηρεσίες είναι ρυθμισμένη από το 2004 με συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, η οποία έχει ενσωματωθεί στον κώδικα εργασιακών σχέσεων.

Παραπλανούν και όταν ισχυρίζονται ότι η πρόταση νόμου θεσμοθετεί αυτά που προβλέπει ο Κώδικας. Η πρόταση νόμου του Αβέρωφ Νεοφύτου διευρύνει τόσο πολύ το πεδίο εφαρμογής της ποινικοποίησης, ώστε να χωρεί το σύνολο σχεδόν των πιθανών απεργιών. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το δικαίωμα της απεργίας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και η δυνατότητα νομοθετικής παρέμβασης είναι πολύ αυστηρά περιοριστική.

Αποκαλυπτική είναι η κίνηση του Αβέρωφ Νεοφύτου και σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα που εξυπηρετούν οι κυβερνώντες.

Το σύστημα εργασιακών σχέσεων στην Κύπρο, όπως έχει διαμορφωθεί στην πορεία πολλών δεκαετιών, στηρίζεται στο διάλογο, τη συναίνεση και στο σεβασμό στους θεσμούς. Είναι γεγονός ότι ο βαθμός συνέπειας και ο βαθμός δέσμευσης σ’ αυτές τις αρχές ποικίλει. Σε ό,τι αφορά το συνδικαλιστικό κίνημα όμως οι περιπτώσεις εκτροπής είναι σπάνιες εξαιρέσεις. Τι γίνεται με την άλλη πλευρά;

Η πρόταση Αβέρωφ απειλεί με φυλάκιση μόνο τους εργαζομένους. Ποιες επιπτώσεις έχουν οι εργοδότες που παραβιάζουν τον Κώδικα και τις συμβάσεις; Που τρομοκρατούν τους εργαζομένους εκμεταλλευόμενοι, ιδιαίτερα τώρα, το φάσμα της ανεργίας, εμποδίζοντας την οργάνωσή τους;

Υπάρχει, τέλος, ακόμα ένα σοβαρό θέμα.

Η μονομερής και αυθαίρετη ανατροπή της φιλοσοφίας του κοινωνικού διαλόγου και η υιοθέτηση αυταρχικών προσεγγίσεων δεν είναι πρόοδος για την κοινωνία και τη δημοκρατία αλλά οπισθοχώρηση. Η λειτουργία της δημοκρατίας δεν προϋποθέτει μόνο σεβασμό στη λειτουργία των πολιτειακών θεσμών εξουσίας, αλλά και σεβασμό των θεσμών κοινωνικού διαλόγου.

Εστω και αν αυτός ο δρόμος είναι κάποτε πράγματι πολύ δύσκολος. Πολιτικές επιβολής μπορεί να φαίνονται «αποτελεσματικές», αλλά είναι επικίνδυνες.