Η προοπτική της λύσης σχοινοβατεί…

Του

Ηλία Δημητρίου*

 

Ενώ ζούμε στην πραγματικότητα των προεδρικών εκλογών, στις 14 του ερχόμενου Γενάρη πραγματοποιείται μια άλλη σημαντική ψηφοφορία στο νησί -οι «βουλευτικές» εκλογές στα κατεχόμενα. Τα αποτελέσματα ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής θα αποτελέσουν γι’ ακόμη μια φορά μια εξίσωση καθοριστική για το πώς πάμε παρακάτω στο Κυπριακό. Οι λεγόμενες βουλευτικές εκλογές των Τ/κ καθορίζουν την «κυβέρνηση» -και όχι τον Τ/κ διαπραγματευτή- αλλά το Κυπριακό δεν λείπει από την πολιτική ατζέντα. Η πραγματικότητα είναι ότι η απογοήτευση από το ναυάγιο του Κραν Μοντανά έδωσε έδαφος στους θιασώτες των «εναλλακτικών» λύσεων… Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κουντρέτ Οζερσάι, ηγέτης του Κόμματος του Λαού (HP), ο οποίος υπόσχεται πολιτικές και μέτρα γι’ αναβάθμιση του ψευδοκράτους με στόχο τη σταδιακή διεθνή αναγνώριση. Μεταξύ άλλων μιλά τόσο για την εναρμόνιση του ψευδοκράτους με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και διεθνές δίκαιο όσο και την απεξάρτηση των Τ/κ από την Τουρκία. Αυτή η λογική στοχεύει στη σταδιακή απόκτηση ερείσματος στη διεθνή κοινότητα με μοναδικό μέσο την άσκηση πίεσης στην «αδιάλλακτη» ε/κ πλευρά. Ανάλογες λογικές βρίσκουμε και στις «νέες στρατηγικές» στην ε/κ κοινότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι δυνάμεις που στηρίζουν διαχρονικά την ομοσπονδιακή λύση προσδοκούν στην αλλαγή του κλίματος της στασιμότητας στο Κυπριακό.

Βασικά ζητήματα της πολιτικής ατζέντας όπως οι «ιθαγένειες» των εποίκων, τα οικονομικά πρωτόκολλα με την Άγκυρα, οι ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων από το τούρκικο κεφάλαιο κ.ά. είναι βεβαίως θέματα που περιστρέφονται γύρω από την παράταση του στάτους κβο και της μη λύσης. Οι ειλικρινείς προθέσεις για την ομοσπονδία ή όχι σε πολιτικούς κύκλους φαίνονται πολλές φορές και από το μέσο που χρησιμοποιούν για να οδηγηθούν στον τελικό στόχο. Και αυτό ισχύει και στις δύο κοινότητες. Για παράδειγμα, όταν οι πολιτικές για να φτάσεις στην ομοσπονδία οδηγούν στο σπάσιμο όλων των γεφυρών που θα την οικοδομήσουν, τελικά αυτή η πολιτική καθίσταται χωρίς νόημα. Κάποιοι μιλούν για λύση αλλά χωρίς ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, χωρίς επαφές με πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς από την άλλη κοινότητα, χωρίς αποδοχή της ουσίας του ιστορικού συμβιβασμού της ΔΔΟ. Και την ουσία τη βρίσκεις στο ότι ακριβώς οι δύο κοινότητες το 1977 αποδέχτηκαν όχι μόνο το διαμοιρασμό της εξουσίας στη βάση της πολιτικής ισότητας αλλά και στο ότι η κάθε κοινότητα θα έχει τον πολιτικό έλεγχο σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο που θα δημιουργηθεί μέσα από εδαφικές προσαρμογές. Δυστυχώς, πολιτικές δυνάμεις και στις δύο κοινότητες, επίσημα ή όχι, ποτέ δεν έχουν αποδεχτεί αυτή την ουσία του συμβιβασμού. Στην αντίπερα όχθη η Αριστερά, που διαχρονικά όχι μόνο έχει αποδεχτεί τη ΔΔΟ ως τη μόνη διέξοδο για την απαλλαγή από την κατοχή και τη διαίρεση αλλά την οικοδομεί σε όλα τα επίπεδα -από τη βάση της κοινωνίας μέχρι το ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Η επαναπροσέγγιση έκτισε δεσμούς και γέφυρες πέραν από συρματοπλέγματα. Το στοίχημα του ΑΚΕΛ αλλά και των τ/κ προοδευτικών δυνάμεων είναι να αποτελέσουν τελικά μέρος μιας τέτοιας εξίσωσης μετά τον Γενάρη, που να θέτουν τις βάσεις για ουσιαστική διαπραγμάτευση με στόχο την τελική επίλυση του Κυπριακού. Ο κυπριακός λαός έχει την τύχη του στα χέρια του, ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής.

*  Συντονιστής Γραφείου Επαναπροσέγγισης ΑΚΕΛ

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy