Η ψήφος είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα

Του Κωνσταντίνου Χριστοδουλίδη*

«Τι έκαμεν το κόμμα για μένα τζιαι την οικογένειά μου, τζαι ζητάτε την ψήφο μας;»

«Πέντε χρόνια στην εξουσία εν εκανονίσετε κανέναν που μας»

«Οποιος φκάλει υπηκοότητα στην οικιακή βοηθό μου, όποιος έβρει δουλειά στο κοπελλούιν μου, όποιος σάσει το προσφυγικό σπίτι που μου εκοτσιανιάσετε, όποιος μου κάμει τούτον ή το άλλον, εννά τον ψηφίσω»

Ή απλούστερα: «Πόσα, ή τι μου διάς για να σου δώκω την ψήφο μου;»

Αυτή είναι μια από τις στρεβλώσεις της δημοκρατίας σ’αυτό το δύσμοιρο νησί. Με την κατάκτηση της ανεξαρτησίας το 1960 δημιουργήθηκαν οι δομές του νεοσύστατου κράτους, όπου κυρίαρχο ρόλο είχαν οι ηγέτες του απελευθερωτικού κινήματος. Αυτοί που απέκλεισαν τον μισό πληθυσμό από κάθε πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά και από κάθε θέση στο δημόσιο.

Στη συνέχεια τόσο ο Πρόεδρος Μακάριος όσο και μετέπειτα το ΔΗΚΟ, είχαν τη δική τους συμβολή στη διεύρυνση και παγίωση της πελατειακής σχέσης του πολίτη με την εξουσία και τα κόμματα. Το βόλεμα των ημετέρων, η εξαγορά ψήφων, η δουλική στάση του πολίτη προκειμένου να ευνοηθεί ήταν και εν πολλοίς εξακολουθεί να είναι, κυρίαρχο κοινωνικό φαινόμενο.

Τούτη η νοοτροπία έχει αποτυπωθεί στο DNA του Κυπραίου. Και δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστους τους μόνιμα αδικημένους Αριστερούς, που καρτερούσαν τη δική τους «δικαίωση». Που πίστεψαν πως ήρθε και η δική τους ώρα, όταν το κόμμα τους βρέθηκε στην κυβέρνηση. Και επειδή δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες τους, τάχουν με το κόμμα τους και του γυρίζουν την πλάτη.

Η πελατειακή τούτη σχέση πολίτη-εξουσίας είναι μια από τις θανατηφόρες ασθένειες της δημοκρατίας και είναι τεράστιες οι ευθύνες όλων όσοι τη γέννησαν, την «ανάγυιωσαν» και τη συντηρούν. Μπορεί να αποφέρει πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, αλλά γυρίζει «μπούμερανγκ» σε όσους την καλλιεργούν. Η σημερινή απαξίωση των κομμάτων από τους πολίτες συνδέεται και μ’ αυτό το φαινόμενο.

Το ΑΚΕΛ οφείλει να αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις στον πειρασμό να εξασφαλίζει υποστήριξη έναντι προσωπικών ανταλλαγμάτων. Το κόμμα μας δεν έχει καμιά ευθύνη για την ημετεροκρατία. Βρίσκεται σε θέση άμυνας, αφού τα μέλη και οι υποστηρικτές του είναι πάντα αδικημένοι. Και σε κάποιες περιπτώσεις προσπαθεί να τους προστατεύσει και να τους βοηθήσει. Και το καταφέρνει σε ελάχιστες περιπτώσεις. Και αφήνει πολλούς ανικανοποίητους, με αποτέλεσμα ο κύκλος των παραπονεμένων να διευρύνεται και η αποστασιοποίηση να αυξάνεται.

Εχει παγιωθεί ανάμεσα σε πολλούς υποστηρικτές του ΑΚΕΛ η, όχι πάντα άδικη άποψη, πως εμείς του πυρήνα και της ηγεσίας του κόμματος, βρίσκουμε τον τρόπο να βολέψουμε τους συγγενείς και φίλους μας, ενώ δεν κάνουμε το ίδιο γι’ αυτούς. Οτι κάνουμε συναλλαγές και διαμοιρασμό θέσεων με άλλα κόμματα σε δήμους, ημικρατικούς, συνεργατικά και αλλού.

Η αλήθεια είναι πως το κόμμα μας έχει πρωταγωνιστήσει στη θέσπιση νομοθεσιών που να κατοχυρώνουν, όσο είναι εφικτό, την αξιοκρατία στις προσλήψεις στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εχει στις προτεραιότητές του την εξάλειψη του φαινομένου του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας. Είναι ταυτόχρονα αλήθεια πως έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να πείσει πως «είναι και φαίνεται τίμιο».

Απο την άλλη δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για τον αριστερό ψηφοφόρο, οι όποιες εκτροπές του κόμματος. Η μετατροπή της ψήφου σε εμπόρευμα είναι ΥΒΡΙΣ. Χύθηκε κατακόκκινο αίμα για να κερδηθεί το δικαίωμα των ανθρώπων να καθορίζουν με την ψήφο τους ποιοι θα τους κυβερνούν.

Είναι εξευτελισμός να ανταλλάζεις την ψήφο σου με μια θέση στο δημόσιο, με μια οικιακή βοηθό, με την επισκευή του προσφυγικού. Τούτη η προσέγγιση δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά. Και ναι θα το φωνάξω, ΤΕΤΟΙΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ. Γιατί μόνο αν τις αρνηθούμε θα αρχίσει αποκαθήλωση από το DNA μας της δουλικότητας.

*Υποψήφιος βουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις στην επαρχία Λευκωσίας