“Η Σιδηρά”: Η ιστορία πίσω από το έργο

Η Σιδηρά

Η ιστορία πίσω από το έργο

Όταν άρχισα να γράφω τη Σιδηρά δεν το έκανα απλά για να σκιαγραφήσω τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Θάτσερ ήταν το πρόσχημα. Είχα στο μυαλό μου την εξουσία, την εξουσία και την εξουσία γένους θηλυκού. Το εκτόπισμά της, αυτούς που την περιτριγυρίζουν σαν μύγες και τα παιγνίδια της. Ήθελα να αντιμετωπίσω όλο αυτό το πανήγυρι με χιούμορ. Δεν με ενδιέφερε να «βαρύνω» το έργο. Ήθελα να βάλω τον θεατή στην πολυθρόνα δίπλα μου και να παρακολουθήσουμε μαζί, με σαρκασμό, και λίγο κέφι, μια δυνατή γυναίκα, να σαρκάζει, να αυτοσαρκάζεται και να αποκαλύπτει τα πρόσωπά της. Το πρόσωπο της συζύγου, της μάνας, της δύναμης, του θρυλικού, αυτού που νοιάζεται, αυτού που τιμωρεί, που ανεβάζει, που εξαφανίζει, ευνουχίζει. Και ήθελα να αυτοσαρκαστώ μαζί του. Να δω παρέα με τον θεατή τους ανθρώπους σαν και εμάς και να τους κοροϊδέψω. Τους απλούς ανθρώπους που την περιτριγυρίζουν. Τις μικρές απλές φιλοδοξίες τους και τον μικρόκοσμό τους. Την ανάγκη τους να συντηρούν τα πλαίσιά τους και την αγωνιστικότητά τους που τελειώνει στα σύνορα του μικρού τους σαλονιού.

Η Θάτσερ ήταν το πρόσχημα. Η αφορμή να κοιτάξω τα χάλια μου και να δικαιολογήσω τη θέση μου, την κατάντια μου αν θέλετε, να καταλάβω γιατί έχω αυτόν τον παράδεισο που μου αξίζει. Γιατί θέλω να στρατεύομαι, γιατί να ακολουθώ πιστά όλα αυτά που μου επιβάλλουν.

Γράφοντας και περιγράφοντας, συγκρίνοντας τις τρεις διαφορετικές ζωές, τους τρεις διαφορετικούς ήρωές μου, διαπίστωσα πως ο πραγματικός ένοχος δεν είναι η πρωθυπουργός. Αυτή τη δουλειά της κάνει. Ο ένοχος είμαι εγώ, εσύ. Εσύ και εγώ και η ανέχειά μας. Εγώ και ο μικρός ηθελημένος αυτοευνουχισμός μου. Εγώ και τα απλά χαριτωμένα μαζεμένα θέλω μου.

Πριν αρχίσω να γράφω, φρόντισα να μελετήσω, να μάθω πράγματα, όχι μόνο για αυτήν αλλά και για άλλες παρόμοιες μορφές της ιστορίας. Να θυμηθώ. Να συγκρίνω τις εποχές, το χτες με το σήμερα και να φέρω στα μέτρα μας, στο σήμερα, φωνακτά, τα τότε παιγνίδια. Τατότε, που έγιναν τώρα. Δεν ήθελα να αφήσω πίσω μου κανένα υπονοούμενο, κανένα «Ίσως», «Μπορεί και να μην είναι έτσι τα πράγματα», ήθελα να είμαι ξεκάθαρος, χοντροκομμένα ξεκάθαρος. Πολλές φορές, δυστυχώς, πρέπει να μασήσεις εσύ την τροφή για τον θεατή.

Το έργο δεν κρύβει μηνύματα. Λέει ξεκάθαρα αυτά που θέλει να πει. Μεταμορφώνεται από πολιτική σάτιρα σε πολιτικό θρίλερ, από πολιτικό θρίλερ σε πολιτική σάτιρα και ντύνεται με μια ελαφρότητα ευκολοχώνευτη, ευχάριστη. Ο σκοπός μου δεν είναι να χαστουκίσω τον θεατή, είπαμε, θέλω να περάσουμε καλά.

Μιχάλης Παπαδόπουλος

Θέατρο Versus

Σκηνοθεσία: Μαρίνος Ανωγυριάτης, Σκηνικά/ Κοστούμια: Λάκης Γενεθλής, Μουσική: Αντρέας Κλεοβούλου Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλεξάντερ Γιότοβιτς

Παίζουν: Βίβιαν Νικολαΐδου, Αντρέας Νικολαΐδης και Ήβη Νικολαΐδου

Λεμεσός: Θέατρο Ένα: 21, 22, 24, 27, 28 και 29 Απριλίου Κρατήσεις: 99395970

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy