“Υπάρχει κανείς που φέρει την ευθύνη;”

Του Τάκη Χατζηγεωργίου*

Ο κόσμος γύρω μας ταράζεται επικίνδυνα. Από την Κίνα ως τη Γαλλία και την Ιταλία, τη Bόρεια Κορέα και την Ταιβάν, την Αμερική και τον Τράμπ, και βέβαια από την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν! Κι ακόμα από την Ελλάδα ως τη Ρωσσία και το Βόρειο Πόλο όπου νέοι ανταγωνισμοί, άγνωστοι ως τα σήμερα, κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση! Και μέσα σ’ όλα αυτά οι τρομοκρατικές ενέργειες που κτυπούν τις θύρες της Ευρώπης. Που πάει αυτός ο τρελλός κόσμος; Και που πατάμε εμείς σ’ όλα αυτά; Ποια είναι η ευθύνη μας απέναντι σ’ αυτό που μπορούμε; Απέναντι στην Κύπρο, την ασφάλεια μας και το μέλλον. Απέναντι στην ελάχιστη Κύπρο μας έχουμε μέγιστη ευθύνη.

Η χώρα δίπλα μας, η Συρία, έχει εξελιχτεί σε ένα τεράστιο, τερατώδες και μαύρο εργοστάσιο που αλέθει πολυκατοικίες, αλέθει ψυχές και ανθρώπινα σώματα. Ποιος φέρει Ευθύνη;

Μα πάνω απ’ όλα πως θα σώσουμε μέρος έστω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σώζοντας όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους από τις τανάλιες αυτού του τερατώδους πολέμου που σκότωσε ήδη μισό εκατομμύριο πλάσματα;

Λίγοι νοιάζονται γι’ αυτό. Οι περισσότεροι αναλύουν το ζήτημα ως να ήταν οι στρατηγοί πίσω από τα συμβαινόμενα. Ο πόνος για τον πόνο των ανθρώπων απέλειπεν.

Το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα και στη Ασία με επίκεντρο την Ταιβάν και τη νησιώτικη περιοχή γύρω απ’ αυτήν με περιεχόμενο πάντοτε τις ενεργειακές πηγές. Και μιλάμε για ένα θερμόμετρο που ανεβαίνει μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Και ούτε μπορεί κανείς, ιδιαίτερα μεγάλες δυνάμεις να παίζουν μ’ αυτά! Διότι όταν παίζουν οι μεγάλοι, υποφέρουν όλοι οι υπόλοιποι.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, η Bόρεια Κορέα αποκτά πυρηνικά όπλα. Για να μην θυμίσω πως διαθέτει ήδη και το Πακιστάν με πολλές πληροφορίες να αναφέρουν πως έχουν ήδη περάσει στα χέρια τρομοκρατών σημαντικά απόρρητα δεδομένα αυτού του διαβολικού όπλου. Και οι μεγάλοι δεν θέλουν ούτε ξέρουν πως να απαλλαγούν και οι ίδιοι απ’ αυτά!

Που πάει αυτός ο ημίτρελλος κόσμος και που στεκόμαστε εμείς; Πάντως το πρότυπο της Ταιβάν (με την κρίση που διαφαίνεται πως θα αναπτυχθεί εκεί πολύ σύντομα) είναι μάλλον φανερό πως δεν είναι κάτι που πρέπει να επιλέξουμε. Κι αυτό γιατί και η Ταιβάν δεν μοιάζει να είναι ένα μοντέλο που διαρκεί. Ας είμαστε βέβαιοι τουλάχιστο σ’ αυτό.

Στη Ευρωπαική Ένωση οι δυνάμεις του αρρωστημένου εθνικισμού κερδίζουν έδαφος. Και αν στις επόμενες εκλογές στη Γαλλία κερδίσει η κα Λεπέν, τότε λέμε αντίο και σ’ αυτή τη προσπάθεια να κτιστεί στην Ευρώπη ένας διεθνικός οργανισμός κοινών συμφερόντων. Με αποκλεισμό τουλάχιστον των πολέμων. Ή τη συνέχιση τους με άλλα μέσα.

Η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται. Ή αν κάπου στέκει ακόμα, αυτό ωφείλεται ακριβώς στο γεγονός οτι βυθίζεται αλλού.

Στη Tουρκία η εικόνα γίνεται μέρα με τη μέρα πιο μαύρη. Η κοινωνία είναι βαθύτατα διχασμένη και ο πόλεμος μαίνεται δριμύς στις περιοχές των Κούρδων ενώ οι επιθέσεις αυτοκτονίας διαδέχονται η μια την άλλη. Η δολοφονία του Ρώσσου Πρέσβυ δεν είναι δυστυχώς η κορύφωση του προβλήματος.

Ο κόσμος όλος σε κατάσταση ταραχής.

Πως μέσα σ’ ένα τέτοιο κόσμο πρέπει να πολιτεύτουμε;

Μήπως να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν; Να μείνουμε ως είμαστε; Το ξέρω πως διερωτούνται πολλοί. Άποψη μου είναι πως δεν είναι στο χέρι μας, ακόμα και αν το θέλαμε, ακόμα και αν το επιχειρούσαμε, δεν μπορούμε να μείνουμε ως είμαστε. Η κατοχή δεν είναι κάτι στατικό. Όμως ενώ ξέρουμε πως δεν είναι κάτι στατικό, δεν ξέρουμε πως μπορεί να εξελιχτεί. Όσοι ποντάρουν λοιπόν σε μια αθεμελίωτη βεβαιότητα πως τα πράγματα θα μείνουν αιωνίως έτσι (την ώρα που όλα αλλάζουν) αναλαμβάνουν πολύ ψηλό ρίσκο έναντι του τόπου.

Η Λύση από την άλλη δεν πρέπει να κουβαλεί το ίδιο ψηλό ρίσκο! Και σίγουρα δεν πρέπει να νομιμοποιεί αυτό που ήδη μας συμβαίνει.

Πρέπει πρώτιστα η λύση που θα εγκρίνουμε να μας απομακρύνει, σταδιακά έστω, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο από τις εξελίξεις μέσα στη Τουρκία. Αυτό για μένα είναι σημαντικό κριτήριο! Θεμελιώδες!

Δεύτερο πρέπει οι βασικές ελευθερίες να ελέγχονται ως προς την εφαρμογή τους από τη κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Τρίτο, η λύση πρέπει να μας πείθει ότι βαθμιαία, αργά αλλά σταθερά θα φέρει συμβίωση. Δεν νοείται ομοσπονδία χωρίς συμβίωση. Συμβίωση υπάρχει σε κάθε ομοσπονδία. Δεν μπορεί να έχουμε εδώ μια ομοσπονδία που δεν θα έχει ως χαρακτηριστικό της ακριβώς αυτό. Τη πιθανότητα βαθμιαία και σταθερά να συμβιώσουμε. Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε πλατφόρμες που να προάγουν κοινούς στόχους.

Χρειαζόμαστε λοιπόν και ομοσπονδιακά σχολεία. Μικτά ομοσπονδιακά σχολεία, τρίγλωσσα και ψηλών προτύπων. Για όποιον θέλει! Δίπλα από τα ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά σχολεία να υπάρχει η τρίτη επιλογή του ομοσπονδιακού σχολείου.

Πρέπει ακόμα να εργαστούμε έτσι ώστε να εγκατασταθεί στη Κύπρο ένας σημαντικός διεθνικός θεσμός. Ένας σημαντικός ευρωπαικός οργανισμός. Για την ασφάλεια του οποίου να έχουν ευθύνη δυνάμεις πιο ισχυρές από τις δικές μας. Αλλά και γιατί οι θεσμοί προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια από τους στρατούς. Οι οποίοι μάλλον αίσθημα ανασφάλειας προκαλούν. Αν υποθέσουμε ότι στη Κερύνεια εδρεύει το Ευρωπαικό Δικαστήριο, δεν θα αποτελεί αυτό μια ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των Κυπρίων; Ποιος εργάζεται γι’ αυτό;

Υπάρχει μια ακόμα παράμετρος που αν υπάρχει, αν πιστεύουμε ότι υπάρχει τότε βαδίζουμε μπροστά. Αν απουσιάζει τότε κάναμε μια τρύπα στα νερά. Είναι η θέληση, η βούληση των απλών καθημερινών ανθρώπων της Κύπρου να δουν αυτό το πράγμα να δουλεύει. Και επειδή ο καθ’ ένας διερωτάται αν στη άλλη κοινότητα υπάρχει ανάλογο ενδιαφέρον θάθελα να πω το εξής. Ξέρουμε όλοι την εικόνα που επικρατεί ανάμεσα στους ελληνοκύπριους. Αυτό που υπογραμμίζω είναι πως κατά την κρίση μου εξακολουθεί ακόμα μέσα στους τουρκοκύπριους να καίει το κάρβουνο για συμβίωση και απεγκλωβισμό από τη Τουρκία. Αυτός είναι βασικός μοχλός για το μέλλον της λύσης. Αν και τώρα δεν πετύχουμε μια λύση που να επιτρέπει σ’ αυτό το κάρβουνο να ανάψει, τότε ζήτω που καήκαμε.

Πάντως αυτό που θα μας προκύψει, αν δεν έχουμε τη λύση που θα εμπεριέχει και τις προυποθέσεις που ανέφερα, τίποτα μα τίποτα καλό δεν προοιωνίζει.

Και αν η λύση δεν δημιουργεί προυποθέσεις συμβίωσης (προκειμένου να αξιοποιηθεί η κοινή πίστη για ένα κοινό μέλλον) τότε και πάλιν δεν βλέπω πως το μέλλον θα μας ανήκει.

Υπάρχει λοιπόν κανείς που φέρει την Ευθύνη; Εμείς φέρουμε αυτή την Ευθύνη. Εσύ και εγώ!

*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy