Ήταν μια εξήγησις της γλυκείας και πικραμένης χώρας Κύπρου

Σημεία Κοινού

Ήταν μια εξήγησις της γλυκείας και πικραμένης χώρας Κύπρου

Γιορτή αποφοίτησης του ΙΑ Τσιρείου Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού

του Αντώνη Γεωργίου

Ήταν μια γιορτή αποφοίτησης δημοτικού σχολείου. Με θέμα Ο Κόσμος της Κύπρου: Εμείς. Οι μικροί απόφοιτοι τραγούδησαν, χόρεψαν, απήγγειλαν όλοι μαζί, ενώ είχε και ο καθένας το σόλο του. Μίλησαν για την Κύπρο, για τη φύση της, τις ομορφιές της, την παράδοσή της. Για τους ανθρώπους της. Μίλησαν όμως και για τον πόλεμο, τον ξεριζωμό, τους νεκρούς, τους χαμένους μας, τον πόνο τον απέραντο. Μίλησαν για ειρήνη, συμφιλίωση, να φύγουν οι στρατοί, να γυρίσουν όσοι έφυγαν στα σπίτια τους. Όλα αυτά χωρίς ούτε μια πολιτική λέξη, χωρίς βαρύγδουπα συνθήματα, χωρίς στερεότυπα. Μόνο με τη γλώσσα της λογοτεχνίας, τη γλώσσα των ποιητών. Και ήταν αρκετή.

Με κέφι, με αίσθημα και μια ιδιαίτερη συναίσθηση τα παιδιά του ΙΑ Τσιρείου Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού (Β’ κύκλος) απάγγελλαν τους ποιητές μας και δεν ήταν μια στείρα απαγγελία, είχε μια ομορφιά και μια δύναμη ν’ ακούς τον Βασίλη Μιχαηλίδη, τον Μόντη, τον Μεχμέτ Γιασίν, τη Νίκη Μαραγκού, τόσο πηγαία από τα παιδικά χείλη. Τριάντα ποιητές, τρεις πεζογράφοι, τρεις στιχουργοί, οκτώ συνθέτες και έργα δεκαπέντε εικαστικών στις προβολές. Μόνο κοινό στοιχείο: όλοι από την Κύπρο.

Τα ονόματα όλων των δημιουργών διαβάστηκαν στο τέλος: Γιώργος Μολέσκης, Ντίνα Κατσούρη, Α. Παστελλάς, Κ. Μόντης, Π. Σόφας, Ε. Τουμαζή- Ρεμπελίνα, Νίκος Ορφανίδης, Βασίλης Μιχαηλίδης, Δ. Λοΐζος, Γιώργος Χαριτωνίδης, Ιμπραήμ Αζίζ, Κ. Ανταλί, την ώρα της εκδήλωσης δεν χρειαζόταν να ακουστούν, δεν ήταν προσωπικό το ζήτημα, ήταν μια εξήγησις της γλυκείας και πικραμένης χώρας Κύπρου Ν. Μαραγκού, Μεχμέτ Γιασίν, Τ. Οντζιούλ, Μ. Κανσού, Κ. Χρυσάνθης, Γ. Παπαδόπουλος, Ζ. Σιελτούκ, Αλί Νεσίμ, Αντώνης Γεωργίου, Λεόντιος Μαχαιράς Τ. Τέκχανλι, δεν ξεχώριζες στις λέξεις εύκολα την εθνικότητα, δεν ξεχώριζε η αγάπη για τον τόπο, ο πόνος, η θλίψη, Α. Ιντιάνος, Π. Κριναίος, Λ. Ζαφειρίου, Νερ. Τσιαχίτ, Φ. Εργκιούν , Α. Τιμοθέου, Κορκμαζέλ Γκιουργκένς, Νόρα Νατζαριάν, ένα ψηφιδωτό συναισθημάτων και εικόνων, Α. Γερολέμου, Ν. Γιασίν , Β. Αργυρίδης, Ν. Βήχας, Κ. Κακογιάννης, Δ. Κωνσταντίνου, Α. Λυμπουρίδης, Μ. Τόκας.

Ήμουν φιλοξενούμενος σε αυτή τη γιορτή τόσο εγώ όσο και ένα διήγημά μου – το Φτωχικό σπίτι του Μιχαήλ Κκάσιαλου. Συγκινήθηκα, αυτό είναι αλήθεια. Πόσο όμορφα και με πόση έγνοια βγήκε ο Κκάσιαλος στη σκηνή, μη φοβηθεί από τα φώτα και τον πολύ κόσμο και φύγει, και έδεσε η αφήγηση της ιστορίας του με το διήγημα του Αλί Νεσίμ Αυτοί που μοιράζονται το μεγάλο δέντρο.Το σημείωμα όμως αυτό δεν γράφεται από τυπική υποχρέωση προς όσους μας κάλεσαν και ήμασταν παρόντες εκείνη τη νύχτα μαζί με τον Γιώργο Χαριτωνίδη και τη Νόρα Νατζαριάν.

Είναι μια υποχρέωση απέναντι σε όσους σκέφτηκαν και δούλεψαν γι’ αυτή τη γιορτή, σε όσους προσπαθούν για τέτοιες και παρόμοιες δράσεις. «Επιλέξαμε το θέμα κυρίως για να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να διαβάσουν λογοτεχνία, να την εκφέρουν, να την αποστηθίσουν, να τη θυμηθούν σε άσχετες φάσεις», μου είπε μια φίλη δασκάλα στο σχολείο. «Οι μαθητές είχαν πλάκα, κάποτε χτυπιούνταν μες στην αυλή ή επαίζαν μάππα και έλεγαν στίχους της γιορτής».

Να μπορούσε η λογοτεχνία πάντα έτσι απλά και ειλικρινά να μπαίνει στα σχολεία, έτσι απλά ο λόγος όλων των ποιητών του τόπου και όχι μόνο, να έφτανε και εδώ και απέναντι, να έφτανε σε όλους και έτσι απλά να περάσει μέσα μας, όπως πέρασε στους μαθητές αλλά και σε εμάς τους θεατές. Να αφήναμε να ακουστεί ο λόγος του άλλου. Διότι μας αφορά. Ακόμα κι αν προκαλεί αντιδράσεις.

Βγαίνοντας, μας πλησίασε μια κυρία που μας θεώρησε εκπαιδευτικούς. Μας εξέφρασε την έντονη απογοήτευσή της γιατί “αντί να μιλάμε για απελευθέρωση, ακούγονται αυτά”. “Αν δεν πάνε οι προσφυγές πίσω, δεν μπορεί να δεχόμαστε τη συμφιλίωση”, ήταν πάνω κάτω η άποψή της. Σεβαστή η άποψή της, δεν είναι η μονή που σκέφτεται έτσι.

Δεν μένω σε αυτό, μάλλον η αντίδρασή της ενισχύει την πεποίθησή μου για τη σημασία τέτοιων πρωτοβουλιών, κυρίως διότι ήταν μια ειλικρινής εκδήλωση, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς να ακουστεί η όποια λέξη φορτισμένη (καλώς ή κακώς) πολιτικά, χωρίς το διδακτισμό και τον «υπερβάλλοντα ζήλο» που έχουν κάποτε κάποιες παρόμοιες καλοπροαίρετες προσπάθειες. Το θέμα όμως δεν είναι τι θεωρώ εγώ ή η κυρία ή ο όποιος τρίτος «σωστό». Το θέμα είναι τι κάνουμε, τι στηρίζουμε θεσμικά και οργανωμένα σαν κοινωνία, σαν κράτος. Αλήθεια, τι κάνουμε κύριε Υπουργέ;

Η γιορτή των τελειόφοιτων του ΙΑ Τσιρείου Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού είχε κάτι δροσερό, σαν να άνοιξες ένα παράθυρο, σε ένα κλειστό για καιρό δωμάτιο και φύσηξε ένα αεράκι, ένα δροσερό αεράκι με μυρωδιές και ήχους από τον τόπο μας. Φύσηξε, δρόσισε το μυαλό μας, την καρδιά μας. Έτσι απλά.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy