Je m’en fous… (Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, Πρόεδρε;)

 

Του

Γιώργου Κ. Γεωργίου*

Ο όρος ζαμανφουτισμός, ο οποίος προέρχεται από τη γαλλική έκφραση ”στα παλιά μου τα παπούτσια”, υποδηλώνει τη συνειδητή και αφ’ υψηλού περιφρόνηση προς οτιδήποτε θα έπρεπε να απασχολεί κάποιον, την παθητική στάση του, με σκοπό την αποφυγή των ευθυνών του ή του καθήκοντός του. Όταν, βέβαια, μιλάμε για τη διαχείριση του μέγιστου εθνικού θέματος, το πράγμα αποκτά άλλη διάσταση, ίσως τραγική. Αυτή είναι που κρίνεται στην περίπτωση του κ. Αναστασιάδη.

Από Πρόεδρος της λύσης πάει να γίνει ο άνθρωπος που στη θητεία του θα εμπεδωθεί το αδιέξοδο και η διχοτόμηση της πατρίδας μας. Κανείς δεν απενοχοποιεί την Τουρκία. Κανείς δεν εμπιστεύεται απολύτως ούτε τον Έιντε ούτε τη Μογκερίνι ούτε και τον Γιούνκερ που μίλησε για τελευταία ευκαιρία στο Κρανς-Μοντάνα. Αν τα λέγαμε εμείς, θα μας αποδίδατε ιδεολογική αγκύλωση.

Τώρα, με υπολανθάνοντα τρόπο, μας λέτε σχεδόν τουρκόφιλους. Ξεχάσατε που πρόσφατα επαινούσατε την υπεύθυνη και πατριωτική μας στάση; Αυτοί, λοιπόν, και πολλοί άλλοι, είναι οι δυτικοί φίλοι του κ. Αναστασιάδη. Με αυτούς περιφερόταν στη Λεμεσό και αυτούς επικαλείτο για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Οικονομικά και εθνικά. Τώρα τους λοιδορεί και τους στολίζει με κοσμητικά επίθετα. Γιατί έτσι επιβάλλει η εξυπηρέτηση του στόχου της κατάληψης του προεδρικού θώκου.

Από το Μοντ Πελεράν I ως το Κρανς-Μοντάνα, ο ΠτΔ με αλλοπρόσαλλες ενέργειες και επιτήδειες παραλείψεις υπηρετεί ευλαβικά αυτή την προτεραιότητα. Ολιγωρία και ατολμία σε κρίσιμες στιγμές, ελλιπής προετοιμασία και μια διαρκώς ογκούμενη αλληλοεπίρριψη ευθυνών, σε συνδυασμό με τους τραγελαφικούς λεονταρισμούς για δημοσίευση των πρακτικών της διάσκεψης για την Κύπρο, συνιστούν έναν επικίνδυνο πολιτικό ζαμανφουτισμό εκ μέρους του κ. Αναστασιάδη.

Εδώ, όμως, δεν μιλάμε ούτε για το σπίτι του ούτε για το δικηγορικό του γραφείο. Εκεί, ας κάνει ό,τι θέλει. Εδώ μιλάμε για τον τόπο μας. Ήδη, μας διαμηνύουν πως η ΟΥΝΦΙΚΥΠ μπορεί να μην ανανεωθεί, το Κυπριακό τείνει να καταγραφεί ως μη επιλύσιμο, ο Έιντε ρίχνει αποχαιρετιστήριες βολές: «Αν ποτέ υπάρξει μια νέα προσπάθεια και αν κάποιος προσπαθήσει ξανά…», ο Γκουτέρες ευχήθηκε καλή τύχη στους Κυπρίους του βορρά και του νότου. Κανείς, μέχρι στιγμής, δεν επέρριψε ευθύνες στην Τουρκία –κάτι θα ήταν κι αυτό…

Αντίθετα, ΟΗΕ, Ε.Ε., ΗΠΑ, διεθνή έντυπα και άλλοι, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, την επαινούν για ”τη σταθερή δέσμευσή της στη διαδικασία” και αφήνουν να αιωρείται πως στο Κρανς-Μοντάνα είχε την πρόθεση για αποδοχή τερματισμού των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων με εκκρεμότητα τους 650 της ΤΟΥΡΔΥΚ μετά από 15 χρόνια. Μακάρι να μην έχουν δίκαιο. Και να ισχύει το δικό σου αφήγημα. Αν, όμως, έχουν; Τι χαμπάρια, Πρόεδρε; Εσύ θα ακροβατείς, ως συνήθως, σε δύο βάρκες, η Τουρκία θα ολοκληρώνει το plan b σε διάφορες εκδοχές, σε μας θα ελλοχεύουν δυναμικές αποσταθεροποίησης σε όλα τα επίπεδα, η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα φυλλορροεί, οι δυτικοί ”φίλοι” μας θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, εξυπηρετώντας τα ενεργειακά και ευρύτερα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, αυτές κι αν είναι νέες στρατηγικές… Αυτές που εσχάτως ζήλεψες από τους Ενδιάμεσους και τα πέταξες όλα στον αέρα. Μετά τον Μάρτη, αν επανεκλεγείς, δεν θάχεις τίποτα να λύσεις. Θα είναι όλα ”λυμένα”… Με τις λογικές της πρόταξης που έχεις υιοθετήσει, τις προεκλογικές φαιδρότητες, τις ανακολουθίες και τα διεθνή ρεζιλέματα, παραπέμπεις, αν όχι στον γαλλικό ζαμανφουτισμό, στο αρχαιοελληνικό ”γαία πυρί μιχθήτω”. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…

*Βουλευτής Λάρνακας

ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις