Καλή χρονιά

Σκέψεις, της Ελένης Μαύρου

Η λογική επιμένει ότι η Πρωτοχρονιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σελίδα στο ημερολόγιο μας, μια αυθαίρετη τομή στο σώμα της ιστορίας. Οτι ο χρόνος γελά με την επιμονή μας να βάζουμε όρια και σταθμούς -νομίζοντας ότι έτσι τον ελέγχουμε- και συνεχίζει ατάραχος την πορεία του.

Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει κάθε Πρωτοχρονιά να ανασκοπούμε τις χαρές και τις πίκρες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της χρονιάς που πέρασε και να αναρωτιόμαστε τι θα φέρει η καινούργια χρονιά.

Το 2016 αφήνει την ανθρωπότητα σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της πορείας της.

• Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις εκτείνονται από την Κεντρική στη Βόρεια Αφρική και από την Ασία στη Μέση Ανατολή, εμπλέκοντας περισσότερα από 29 κράτη. Οι νεκροί στις συγκρούσεις αυτές έχουν ξεπεράσει το 2016 τις 120 χιλιάδες.
• 34 χιλιάδες περίπου άνθρωποι ξεσπιτώνονται κάθε μέρα. Οι πρόσφυγες έχουν φτάσει τα 21,3 εκατομμύρια (περισσότεροι από τους μισούς προέρχονται μόνο από τη Σομαλία, το Αφγανιστάν και τη Συρία).
• 795 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι υποσιτίζονται. Περισσότερα από 3 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα. Το πιο πλούσιο 2% της ανθρωπότητας κατέχει περισσότερο από το 51% του πλούτου, ενώ το 50% της ανθρωπότητας κατέχει λιγότερο από 1% του παγκόσμιου πλούτου.
• Η ανεργία και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί δεν γνωρίζουν σύνορα. Ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια οι άνεργοι στην Ευρώπη, πλησιάζουν το ένα δισεκατομμύριο οι άνεργοι και υποαπασχολούμενοι στον κόσμο.
• Η λογοκρισία και η χειραγώγηση των ΜΜΕ καλά κρατούν. Στην εποχή της αποξένωσης, τα επικοινωνιακά μέσα διαδραματίζουν έντονα ιδεολογικό ρόλο που απομακρύνει τους ανθρώπους από την κοινωνική και πολιτική δράση.

Στην Κύπρο, το 2016 φεύγει με έντονη τη σφραγίδα των προσπαθειών για λύση του κυπριακού προβλήματος και επανένωση του τόπου και του λαού μας – από το Νταβός, τον περασμένο Γενάρη, μέχρι το ναυάγιο του Μοντ Πελεράν και την απόφαση να συνεχιστεί η προσπάθεια στις 9 του Γενάρη στη Γενεύη.

Ηταν όμως ταυτόχρονα και χρονιά κατά την οποία οι επιλογές των κυβερνώντων, οι οποίες στηρίζονται στη λιτότητα, τον αυταρχισμό, τη συμπίεση εργατικών δικαιωμάτων, μεταφέρθηκαν συγκεκριμένα και οργανωμένα σε κοινωνικό επίπεδο με βαρύ κόστος για πολλούς συμπατριώτες μας. Ηταν χρονιά που σφραγίστηκε από σκάνδαλα, που είδαμε τις εξαγγελίες για εκσυγχρονισμό να εκφυλίζονται σε κενό σύνθημα, που γινόμασταν καθημερινά δέκτες ενός επιπόλαιου, υπερφίαλου και, συχνά, μισαλλόδοξου πολιτικού λόγου.

Θα μου πείτε, υπάρχει μετά από όλα αυτά περιθώριο για αισιοδοξία τον καινούργιο χρόνο;

Σίγουρα δεν υπάρχουν περιθώρια ψευδαισθήσεων. Οι ελπίδες, τα σχέδια, τα όνειρα, αν και έχουν μπροστά τους ανοιχτά πεδία εκπλήρωσης έχουν και μεγάλα περιθώρια για απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Είναι όμως ταυτόχρονα αλήθεια ότι η ιστορική κίνηση δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένη από αντιφάσεις, τα γεγονότα δεν υπήρξαν ποτέ μονοσήμαντα ούτε οι πορείες προδιαγεγραμμένες.

Σήμερα λοιπόν δικαιούμαστε να ονειρευτούμε. Γιατί, οι επόμενες γενιές αξίζουν κάτι καλύτερο από έναν κόσμο που γίνεται συνεχώς θυσία στα συμφέροντα του κεφαλαίου και στις αιμοσταγείς ανάγκες του ιμπεριαλισμού. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι να στοιχηματίσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία όπου θα επικρατεί το δίκαιο, η ειρήνη και η ευημερία, όπου ο άνθρωπος θα είναι το κύριο σημείο αναφοράς. Και τα όνειρα είναι το πρώτο βήμα για αυτή την αλλαγή.

Υστερόγραφο: Δεν έφτανε που το 2016 ήταν δύσκολο, η άγνοια και η μικρότητα χτύπησαν κόκκινο. Θα μείνω στα πιο πρόσφατα παραδείγματα: τις δηλώσεις του ευρωβουλευτή Κώστα Μαυρίδη για τη δημοσιογράφο Αννα Ανδρέου και του Αντρου Παυλίδη για τον George Michael. Ευχή λοιπόν, το 2017 να μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.