Κατά Νταβούτογλου… φταίχτες

Γράφει: Ελένη Μαύρου

«Το Κυπριακό είναι στην κοινή μας ατζέντα περισσότερο από μισό αιώνα. Χρειαζόμαστε τώρα ένα σχέδιο Μπαν Κι-μουν στο Κυπριακό, για να τερματίσουμε αυτή τη μακρόβια κρίση», είπε στον ΓΓ του ΟΗΕ ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, στη διάρκεια της συνάντησης που είχαν προχθές στην έδρα του ΟΗΕ.

Δήλωσε μάλιστα ότι «αντί να δημιουργείται ατμόσφαιρα προκλήσεων με μονομερείς ενέργειες για τους φυσικούς πόρους, είναι καλύτερο να καθίσουμε στο τραπέζι και να συζητήσουμε» ωσάν να μην είναι η Τουρκία που με τις δύο συνεχόμενες NAVTEX και τη δέσμευση οριοθετημένων περιοχών της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη δημιουργία έντασης.

Μπορεί κάποιοι στην Κύπρο να στάθηκαν μόνο στο πρώτο μέρος της δήλωσης ανασύροντας από το χρονοντούλαπο φρασεολογία του 2004, αλλά οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αντί να μπει η Τουρκία στο σκαμνί, κατάφερε να παρουσιάζεται ως το μέρος, το οποίο θέλει και επιδιώκει διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος. Δεν ήταν τυχαία η δήλωση Τσαβούσογλου πριν λίγο καιρό ότι «μπορεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να λέει ότι επιθυμεί λύση, αλλά αυτό δεν είναι ξεκάθαρο!».

Αυτή είναι δυστυχώς η ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης. Τα τελευταία δύο χρόνια το Κυπριακό μπήκε στο ψυγείο, η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της δηλώνοντας δημόσια ότι θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις και δυστυχώς η διεθνής κοινότητα παρά το δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας τοποθετείται εναντίον της. Για μας μπορεί να είναι ξεκάθαρο ότι την ευθύνη για τις εξελίξεις την έχει η Τουρκία, αλλά είναι πλέον φανερό ότι την εκτίμηση αυτή δεν τη συμμερίζεται και η διεθνής κοινότητα.

Αλλωστε αυτό διαφάνηκε και από τις χλιαρές αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, περιλαμβανομένων και των Ευρωπαίων εταίρων μας, στην κινητοποίησή μας που ακολούθησε την έκδοση της πρώτης NAVTEX. Σαφής πολιτική ίσων αποστάσεων χαρακτήριζε όμως ακόμα και την Εκθεση του Γ.Γ. του ΟΗΕ για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και την Εκθεση για την ενταξιακή πρόοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ ο Eide στο Συμβούλιο Ασφαλείας και σε άλλες συναντήσεις του μεταξύ πολλών άλλων απαράδεκτων, είπε ότι η θέση των Ελληνοκυπρίων είναι νομική, ενώ της Τουρκίας είναι πολιτική.

Ή στρουθοκαμηλίζουμε λοιπόν συζητώντας αόριστα για αλλαγή στρατηγικής ή καθόμαστε κάτω και συλλογικά και ρεαλιστικά βλέπουμε πώς προχωρούμε παραπέρα.

Οι διακοινοτικές συνομιλίες είναι ο μόνος προσφερόμενος τρόπος για λύση των εσωτερικών πτυχών του προβλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια αντιπροσωπευτική διεθνής διάσκεψη με αντικείμενο την επίλυση των διεθνών πτυχών του Κυπριακού δεν είναι απαραίτητη. Για να είναι όμως παραγωγική θα πρέπει να έχουμε φτάσει σε ακτίνα συμφωνίας στην εσωτερική πτυχή κι αυτό δεν φαίνεται εφικτό στο άμεσο μέλλον.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να αναληφθούν πρωτοβουλίες από την πλευρά μας που είτε να εξαναγκάσουν την Τουρκία να αποκλιμακώσει την κρίση που η ίδια δημιούργησε και να επαναρχίσουν έτσι οι συνομιλίες είτε τουλάχιστον να κλείνουν το στόμα όλων αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι η δική μας πλευρά που δεν θέλει λύση του Κυπριακού. Γιατί αν παραμείνουμε αδρανείς για πολύ καιρό ακόμα, κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει πλέον περιθώριο επανόρθωσης.

Και αυτή η ευθύνη πέφτει βαριά στους ώμους του Προέδρου Αναστασιάδη.