Κύπρος 2017. Μια όμορφη ιστορία.

Της Άννας Παναγιώτου

Να έρθεις να δουλέψεις και θα τα κανονίσουμε με το μισθό σου!»

«Να είσαι τυχερός που βρήκες και δουλειά!»

«Που να μπλέκουμε τώρα με τις κοινωνικές ασφαλίσεις…»

«Θα τα βρούμε εμείς…»

Το σύνηθες σενάριο στην Κύπρο του 2017, στην Κύπρο της «άνοιξης» και των ανοδικών αριθμών, για ένα νέο άνθρωπο που προσπαθεί να ξεκινήσει τη ζωή του μετά από χρόνια σπουδών (ή και όχι) είναι η απαξίωση εκ μέρους των εργοδοτών για τα κεκτημένα και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Για να εξηγούμαστε όμως από την αρχή. Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι όταν ο εργοδότης (ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο), εάν του δοθεί η ευκαιρία, θα κάνει το παν για να το αυξήσει (το προαναφερθέν κεφάλαιο) με τα λιγότερα δυνατά έξοδα (μειώνοντας τους μισθούς των εργαζόμενων). Το ζητούμενο και το στοίχημα είναι το κράτος να προστατεύσει τους εργαζόμενους από την ασυδοσία και την κερδοσκοπία των ιδιωτών. Επίσης οφείλει να προστατέψει όλες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (τους χαμηλά αμειβόμενους, τους συνταξιούχους, τους φοιτητές και τα λοιπά) σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως (καλή ώρα) στην «ανάγκη» για μνημόνια και μέτρα λιτότητας σε μία οικονομία την οποία ήρθε να «προστατεύσει» η Τρόικα.

Και εδώ έρχεται το εξής οξύμωρο σενάριο (που καθόλου φαντασίας δεν είναι). Όταν στη χώρα μας η ίδια η κυβέρνηση Αναστασιάδη με τη στήριξη του Ν. Παπαδόπουλου παρουσιάζεται ως τροϊκανότερη των τροϊκανών και εξαγγέλλει μέτρα λιτότητας τα οποία (για κανένα λόγο!) δεν χτυπούν τους κατέχοντες τον πλούτο (βλέπε: μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι αύξησαν κέρδη εν μέσω οικονομικής κρίσης και –  Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου! – την εκκλησία και την αμύθητη περιουσία της), τότε ποιος μένει να χτυπήσουν; Και η απάντηση είναι γνωστή στην Κύπρο του 2017 (της «άνοιξης» κλπ κλπ…).

Τα μέτρα λιτότητας και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν πλήξει τους νέους, τους εργαζόμενους, τους χαμηλά αμειβόμενους, τους μικροεπιχειρηματίες και τους συνταξιούχους. Και ερχόμαστε σε αυτό που ξεκινήσαμε. Το σύνηθες σενάριο για ένα νέο είναι η ανασφάλιστη εργασία (γιατί αυτό συμφέρει στον εργοδότη), με ευέλικτα ωράρια (γιατί αυτό συμφέρει στον εργοδότη) και μισθούς πείνας (γιατί αυτό συμφέρει στον εργοδότη).

Η απάντηση στο πρόβλημα; Η απάντηση είναι η  νέα γενιά να γυρίσει την πλάτη σε αυτούς που της γύρισαν την πλάτη εδώ και μια πενταετία. Να στηρίξει με την ψήφο της – ναι – την ψήφο της και όχι με την αποχή της, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν «για εμάς χωρίς εμάς», είτε αποφασίσουμε, είτε όχι να ψηφίσουμε. Και στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές ο νέος έχει επιλογή. Έχει ως επιλογή τον άνθρωπο τον οποίο έχει βάλει προτεραιότητα στην ατζέντα του τους νέους και το δικαίωμα τους στη ζωή, τη μόρφωση και την εργασία και όχι αυτούς που φλερτάρουν με το κατεστημένο, το κεφάλαιο και το συντηρητισμό για να αντλήσουν ψήφους. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στην Κύπρο του 2017. Όσοι στηρίξουν οτιδήποτε άλλο πέρα του Σταύρου Μαλά, καταδικάζουν τη νέα γενιά – τη δική μου, τη δική σου και την επόμενη – σε ακόμα μια πενταετία αβέβαιων εργασιακών συνθηκών. Την καταδικάζουν σε ένα αβέβαιο και ακόμα πιο ζοφερό μέλλον. Εγώ έκανα την επιλογή μου.

Μέλος Επαρχιακής Γραμματείας

ΕΔΟΝ Λευκωσίας – Κερύνειας