Κρίσιμες οι επόμενες ώρες

 

Του Μιχάλη Παπαπέτρου

 

Οι πολέμιοι της Διζωνικής Ομοσπονδίας εδώ και πολλά χρόνια προκλήθηκαν επανειλημμένα να ξεκαθαρίσουν ποια είναι η άλλη πορεία που προτείνουν  και πως σκοπεύουν να την υλοποιήσουν. Αρνήθηκαν να το πράξουν. Με υπεκφυγές και γενικόλογες, αόριστες τοποθετήσεις παρέπεμπαν σε «λύση με σωστό περιεχόμενο» και  «στην ανάληψη εκστρατείας για να πειστεί η διεθνής κοινή γνώμη να πείσει την Τουρκία». Και όλα αυτά 43 χρόνια μετά την τούρκικη εισβολή και 54 χρόνια μετά που η Κυπριακή Δημοκρατία, ντε φάκτο, έπαψε να είναι δικοινοτικό κράτος, και μετατράπηκε (στην μισή Κύπρο) σ’ ένα δεύτερο ελληνικό κράτος, που μάλιστα υιοθέτησε και τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Τώρα, πλέον, οι πολέμιοι της ΔΔΟ δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουν γιατί πρέπει να εγκαταλειφτεί αυτή η μορφή λύσης. Για τον απλούστατο λόγο, ότι αυτήν την εξέλιξη την προανήγγειλε η Τουρκία, μέσω του κ. Τσαβούσογλου. Ο τελευταίος μάλιστα δήλωσε ότι τερματίζεται ο ρόλος του ΟΗΕ στο Κυπριακό και έτσι θα απαλλαγούμε μια και καλή από τον «λομπίστα της Τουρκίας» κ. Είντε και τους 28 φιλότουρκους προκατόχους του.

 

Η κατάσταση που δημιουργήθηκε με την κατάρρευση των συνομιλιών  είναι κρίσιμη.  Ο κίνδυνος για σχέδιο Β, με διχοτομική λογική είναι μεγαλύτερος παρά ποτέ. Δεν είναι η στιγμή να καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα για  το τι εμπόδισε την λύση. Αυτό θα ξεκαθαρίσει πολύ σύντομα όταν ο Γ.Γ. θα ενημερώσει το Συμβούλιο Ασφαλείας και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα τοποθετηθεί πάνω στις εξελίξεις. ¨Όταν, λοιπόν, οι δύο πλευρές δεν θα έχουν την άνεση, με επιλεκτικές διαρροές, να προσπαθούν να διαμορφώσουν κοινή γνώμη. Εκείνο, όμως, που μπορούμε να πούμε από τώρα είναι ότι για να πετύχει μια διαπραγμάτευση, θα πρέπει να τίθενται ρεαλιστικοί  και υλοποιήσιμοι στόχοι. Κατάργηση της παρουσίας του κατοχικού στρατού και παραμονή ενός μικρού αποσπάσματος  600 ανδρών (ΤΟΥΡΔΥΚ), με προοπτική επανεξέτασης της αποχώρησης του σε μερικά χρόνια, είναι ένας ρεαλιστικός στόχος. Όπως, ρεαλιστικός στόχος, είναι η κατάργηση των εγγυήσεων (άρα και του δικαιώματος της Τουρκίας να επεμβαίνει), μέσα από ένα χρονοδιάγραμμα  λίγων χρόνων. Όλα αυτά, όχι μόνον θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε λύση, αλλά συνιστούν ουσιαστική βελτίωση τόσο των Συνθηκών του 1960, όσο και του Σχεδίου Ανάν.

 

Τώρα, όσοι φωνασκούσαν για τα πιο πάνω, θα πρέπει να μας εξηγήσουν πόσο ασφαλείς πρέπει να νιώθουμε με 40.000 τούρκικο στρατό, χωρίς καμία προοπτική αποχώρησης έστω και ενός στρατιώτη. Και πόσο ευτυχείς πρέπει να νιώθουμε, όταν οι εγγυήσεις του 1960 θα συνεχίζουν να ισχύουν στο διηνεκές,

 

Πολύ φοβάμαι ότι τα πράγματα τις επόμενες εβδομάδες θα χειροτερέψουν. Η προγραμματισμένη διάτρηση της 13^ης Ιουλίου, οι Προεδρικές εκλογές και οι βουλευτικές εκλογές στα κατεχόμενα, θα ανεβάσουν τους τόνους. Ήδη η διεθνής κοινότητα σφυρίζει αδιάφορα. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Είναι γι’ αυτό που τις αμέσως επόμενες ώρες, είναι κρίσιμο η Κυπριακή πλευρά να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και να εισηγηθεί μετάβαση των μελών της Διάσκεψης, με τους τρεις πρωθυπουργούς, στην Νέα Υόρκη την ερχόμενη εβδομάδα, σε μια προσπάθεια να ολοκληρώσουμε αυτό που δεν πετύχαμε στο Κραν Μοντανά. Εάν παραμείνουμε αδρανείς και αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν, τα τετελεσμένα θα μας ξεπεράσουν και ίσως δεν είναι αναστρέψιμα.

 

Δεν μπορούμε, οι μεν να θριαμβολογούν ότι απέτρεψαν την «κακή» λύση της διζωνικής ομοσπονδίας και οι δε να θεωρούν  ότι έκαναν ότι μπορούσαν και να αδρανούν. Για να μην είναι το ναυάγιο της Ελβετίας το τέλος του δρόμου, χρειάζεται  δράση και ευελιξία, πριν το ραγισμένο γυαλί σπάσει. Διαφορετικά οι δρόμοι χωρίζουν και οι μαξιμαλιστικές θέσεις «αρχών» μετατρέπονται  σε εφιάλτη. Και οι δήθεν αγώνες για το δίκαιο μας μετατρέπονται σε κοροϊδία, αφού ντε φάκτο οδηγούν την Κύπρο στην καταστροφή και την απόγνωση.