Λεμεσός της Αντίστασης και της Δημοκρατίας

Αυτές τις μέρες ο λαός μας, σε πόλεις και χωριά, τιμά και υποκλίνεται μπροστά στη θυσία των ηρωικών μας παιδιών που κατέθεσαν ψυχή υπερασπιζόμενοι τη νομιμότητα και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

41 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, θυμάται την τραγωδία που έφεραν στην πατρίδα μας η Χούντα των Αθηνών και τα εδώ όργανά τους, η ΕΟΚΑ Β’ με τις ευλογίες των Αμερικανο-νατοϊκών ιμπεριαλιστών.

Θυμάται και αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης ή παραχάραξης των εγκλημάτων σε βάρος του λαού και της Κύπρου.

Αγωνίζεται και διεκδικεί λύση και ειρηνική επανένωση, δικαίωση της Κύπρου.
Η περίοδος 1971 – 1974 χαρακτηρίστηκε ως χρόνια τρομοκρατίας της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’. Εγκλήματα, δολοφονίες, βία και καταστροφή. Με τις πράξεις τους κατέλυσαν τη Δημοκρατία, έσπειραν παντού τον τρόμο και το θάνατο.

Ο λαός μας, αυτά τα κρίσιμα χρόνια, αντιστάθηκε με κάθε τρόπο στα σχέδια των δολοφόνων της Κύπρου. Δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα αντίστασης δίπλα από τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αείμνηστο Εθνάρχη Μακάριο Γ’.

Το ΑΚΕΛ υπήρξε η ραχοκοκαλιά της αντίστασης και της υπεράσπισης της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Μέλη και στελέχη του υπερασπίστηκαν με αποφασιστικότητα τη χώρα από τα εγκληματικά σχέδια της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.

Η Λεμεσός υπήρξε η επαρχία της Αντίστασης και της Δημοκρατίας. Οργάνωσε την αντίσταση, κινητοποίησε την κοινωνία, τους νέους, τους μαθητές, πολλές φορές οι πορείες που διοργανώνονταν έπαιρναν πάνδημο χαρακτήρα.

Μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ Λεμεσού έγιναν στόχοι της ΕΟΚΑ Β’. Ο αείμνηστος Επαρχιακός Γραμματέας τότε του ΑΚΕΛ Λεμεσού, δέχθηκε τις βομβιστικές επιθέσεις των εγκληματιών της ΕΟΚΑ Β’.

Ο κεντρικός αστυνομικός σταθμός Λεμεσού, ο αστυνομικός σταθμός Αγίου Νικολάου, το Εφτάπατο, ο αστυνομικός σταθμός Αγίου Ιωάννη υπήρξαν σύμβολα αντίστασης. Οι μάχες στο Κολόσσι, τον Αγιο Τύχωνα και την Παρεκκλησιά έμειναν στην ιστορία ως μάχες για τη Δημοκρατία.

«Κουβαλάμε στις πλάτες μας πλούσια ιστορία αγώνων και θυσιών. Η Αριστερά δεν απουσίασε ποτέ από κανένα προσκλητήριο αγώνα. Αψήφησε κινδύνους, ηγήθηκε του Λαϊκού Κινήματος και κάθε αγώνος που υπηρετούσε το λαό και την πατρίδα μας.

Και σήμερα το ΑΚΕΛ, η Αριστερά αποτελούν τους εμπροσθοφύλακες των αγώνων, πολιτικών και οικονομικών. Μπροστάρης στην υπεράσπιση της χώρας μας από την οικονομική πολιορκία των μνημονίων, την προστασία του κοινωνικού ιστού και της πατρίδας μας», δηλώνει στη Χαραυγή ο Ε.Γ. του ΑΚΕΛ Λεμεσού, Γιώργος Γεωργίου.

Με στόχο, τονίζει, οι θυσίες των ηρωικών μας παιδιών να πιάσουν τόπο, να επανενώσουμε την πατρίδα μας, να κτίσουμε μέσα από τα ερείπια τη νέα Κύπρο της ειρήνης και της ευημερίας.

Ζώντες μάρτυρες της Αντίστασης μιλούν σήμερα στη «Χαραυγή» σμιλεύοντας τις μνήμες και στέλνοντας μήνυμα ότι η νέα γενιά πρέπει να μαθαίνει την ιστορική αλήθεια. Η πραγματική ιστορία πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.

Ηλίας Κυριακίδης: «Αστυνομικοί σταθμοί ενώθηκαν με πολίτες, με στρατιωτικά και με κυνηγετικά όπλα»

Ο Ηλίας Κυριακίδης, πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Αντιστασιακών, καταθέτει τη δική του μαρτυρία:

«Το 1971 ήταν η αρχή της δράσης της ΕΟΚΑ Β’ με την άφιξη λαθραία του Γρίβα στον κόλπο του Πισσουρίου. Ημουν λοχίας στον Ουλαμό Προλήψεως Εγκλημάτων στην Αστυνομία Λεμεσού με ευθύνη την παρακολούθηση και δράση της ΕΟΚΑ Β’ στη Λεμεσό. Ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, απειλές, ακόμα και βομβιστικές ενέργειες εναντίον φιλομακαριακών. Σιγά-σιγά ο Ο.Π.Ε. στελεχώνεται με τον λοχία Ανδρέα Κόκκινο, Αρέστη Χαραλάμπους, Χρ. Βιολάρη, Γ. Χρυσάνθου και άλλους νομιμόφρονες αστυνομικούς.

»Φόβος και τρόμος επικρατούσε στην Αστυνομία Λεμεσού. Διαδηλώσεις ενάντια στη δράση της ΕΟΚΑ Β’. Συγκεντρώσεις υπέρ του Προέδρου Μακαρίου στις πόλεις και τα χωριά. Ομάδες στήριξης από την Αριστερά στο έργο της κυβέρνησης ενάντια στις παράνομες δραστηριότητες της ΕΟΚΑ Β’.

»15 Ιουλίου 1974. Οι ομάδες στήριξης μπήκαν στην Αστυνομία και ενώθηκαν με τις νόμιμες δυνάμεις του κράτους. Οι γειτονιές των Αγίου Νικολάου, Αγίου Ιωάννη, Μέσα Γειτονιάς, Καψάλου, Ομόνοιας βρίσκονταν επί ποδός -άλλοι ένοπλοι, άλλοι άοπλοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την προδοσία της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.

»Ακριβώς δίπλα από την Αστυνομία Λεμεσού βρισκόταν το κτίριο της 4ης Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοίκησης. Ηγήθηκα της επίθεσης εναντίον της Ανωτέρας με ολιγόλεπτη ανταλλαγή πυρών. Συνελήφθησαν 12 ανώτεροι αξιωματικοί Ελλαδίτες της Εθνικής Φρουράς. Στην είσοδο του κτιρίου εκπυρσοκρότησε τυχαία το όπλο αστυνομικού και τραυμάτισε θανάσιμα τον ταγματάρχη Ζερβό. Οδηγήθηκα στην Αστυνομία Λεμεσού και τέθηκα υπό κράτηση. Σε λίγο θεάθηκαν τρία φορτηγά της Εθνικής Φρουράς με αρκετούς αξιωματικούς να έρχονται προς την Αστυνομία. Ανταλλαγή πυρών με νεκρούς και τραυματίες. Συνάντησα τον συλληφθέντα στρατιωτικό διοικητή και τον έπεισα να μιλήσει με τηλεβόα στους εθνοφρουρούς. Αμέσως οι εθνοφρουροί παραδόθηκαν και ο οπλισμός τους διανεμήθηκε στους πολίτες.

»15 Ιουλίου 1974, ώρα 11.30 περίπου, ήλθε ο Κοτσώνης και με ενημέρωσε ότι με ήθελε ο Ποταμάρης στον ασύρματο. Οταν απάντησα, ο Ποταμάρης μου είπε: “Μίλα με τον Μακαριότατο”. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα που ο Μακάριος ήτο ζωντανός. “Διατάξετε Μακαριότατε”.

»”Ακου παιδί μου να ειδοποιηθεί ο Ζήνωνας Ρωσσίδης στα Ηνωμένα Εθνη ότι είμαι ζωντανός και πίσω από το πραξικόπημα είναι η Χούντα των Αθηνών”.

»Οι οδηγίες του Μακαρίου εκτελέστηκαν από τον Αρτυματά, υπεύθυνο του Αγίου Ιωάννη. Τον συνόδευσαν οι φίλοι του Χριστάκης Κοντός και ο Μάριος».

Τάκης Τσαγκάρης: «Ο εκτελών χρέη προξένου της αμερικανικής πρεσβείας μου ζήτησε επιτακτικά όπως μη αντιδράσω σε περίπτωση πραξικοπήματος»

Ο διοικητής τότε του 3ου Λόχου Εφεδρικού αφηγείται τα γεγονότα όπως τα έζησε:

«Από το 1971 – 1972 υπηρέτησα στην Εθνική Φρουρά. Η κατάσταση στην Εθνική Φρουρά με επικεφαλής τους Ελλαδίτες ήταν περίοδος τρομοκρατίας εναντίον του Μακαρίου. Μαζί μου ήταν ο αείμνηστος Τάσος Μάρκου. Σε μια περίπτωση είχε πληροφορία για έγγραφο που στάληκε στον διοικητή του 9ου Συντάγματος όπου προετοιμαζόταν πραξικόπημα. Ο Μάρκου δημιούργησε μαζί μας σχέδιο υποκλοπής του εγγράφου. Την ευθύνη αυτής της αποστολής ανέλαβε ο εξαίρετος αγωνιστής της Δημοκρατίας και της ελευθερίας λοχαγός Κώστας Παπακώστας.

»Την περίοδο αυτή στρατιώτες βασανίζονταν και φυλακίζονταν άδικα διότι ήταν δημοκρατικών ή αριστερών φρονημάτων. Για παράδειγμα, υπήρχε εντολή να δίνονται υπηρεσιακά σε όλους τους ποδοσφαιριστές για προπόνηση. Ο διοικητής στο 9ο Σύνταγμα με κάλεσε και μου απαγόρευσε να δίνω υπηρεσιακά στον ποδοσφαιριστή των κομμουνιστών και εννοούσε φυσικά τον διεθνή ποδοσφαιριστή της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”, Λούκα.

»Πέραν από τον καθορισμένο ρόλο του Εφεδρικού για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε ο ΟΠΕ Λεμεσού με διοικητή τον Ανδρέα Κόκκινο, γνωστό Τζίντζερ, με βοηθούς τους Ηλία Κυριακίδη και Ανδρέα Αρέστη με μια πλειάδα εξαίρετων αστυνομικών. Επίσης είχαν μεγάλη συνδρομή προς τις δυνάμεις του κράτους και ιδιαίτερα του εφεδρικού και διαδραμάτισαν ρόλο σε όλη την Κύπρο οι ομάδες επαγρύπνησης του ΑΚΕΛ και οι ομάδες που διατηρούσε η ΕΔΕΚ. Πολλοί αγνοί πατριώτες συνέβαλαν με την αποστολή πληροφοριών σχετικά με καταζητούμενα πρόσωπα.

»Την ημέρα του πραξικοπήματος βρισκόμουν στρατοπεδευμένος στο Μετόχι του Κύκκου. Γύρω στις 6.00 π.μ. μίλησα με τον Εθνάρχη και του ανέφερα ότι με επισκέφτηκε ο εκτελών χρέη προξένου της αμερικανικής πρεσβείας και μου εζήτησε επιτακτικά όπως μη αντιδράσω σε περίπτωση πραξικοπήματος. Επίσης μου ανέφερε ότι άλλοι συνάδελφοί μου και μέλη της Φρουράς θα υπακούσουν και θα συνεργαστούν. Ο νοών νοείτω.

»Γύρω στις 8.00 π.μ. έφθασα στο Προεδρικό. Καθ’ οδόν άκουσα ριπές αυτόματων όπλων και βολές αντιαρματικών όπλων και αρμάτων μάχης. Διέταξα αμέσως τον διοικητή της 4ης Διμοιρίας του Λόχου μου, λοχία Γεώργιο Τσαγγάρη, να βάλει οδοφράγματα στο δρόμο και να κτυπήσει με ό,τι μέσο διαθέτει. Πίσω από το Προεδρικό στρατοπέδευε η ελληνική ΚΥΠ με ενισχυμένη φρουρά από δύναμη της ΕΛΔΥΚ και κυρίως το 9ο Τ.Σ. όπου προηγουμένως υπηρετούσα και γνώριζα τις θέσεις και τα ορύγματα μάχης. Εδωσα εντολή στις τρεις διμοιρίες να σχηματιστούν και να μην βάλλουν εναντίον του 9ου Τ.Σ. γιατί υπήρχε φόβος να κτυπηθούν άνδρες της Προεδρικής Φρουράς. Εδωσα εντολή στη διμοιρία που βρισκόταν απέναντι στην ελληνική ΚΥΠ να βάλλουν εναντίον τους.

»Εγώ άρχισα μετά να βάλλω εναντίον του 9ου Τ.Σ. και τους κάλεσα να παραδοθούν. Αφού παραδόθηκαν διέταξα μιαν ομάδα μαζί με τον λοχία Δημητρίου Ανδρέα να εισβάλει στο στρατόπεδο και να επιτηρεί κυρίως τους εξ Ελλάδος αξιωματικούς.

»Μαζί με μια ομάδα διέσχισα τον ποταμό καλυπτόμενος και βρέθηκα στο Προεδρικό Μέγαρο όπου εκεί συνάντησα τον Εθνάρχη Μακάριο. Τον χαιρέτισα, του φίλησα το χέρι και του είπα «Μακαριότατε, φύγετε να σωθείτε και εμείς θα πεθάνουμε για εσάς». Με εντυπωσίασε η ψυχραιμία του Εθνάρχη. Διέταξα τον λοχία Παντελή Δημητρίου να ακολουθεί τον Εθνάρχη όπου σε λίγο μου ανέφερε ότι βγήκαν από το Προεδρικό και κατευθύνθηκαν στην οδό Προδρόμου όπου ήταν ο λοχαγός Παστελλόπουλος και ανέλαβε τη διαφυγή και τη μετακίνηση του Εθνάρχη.

»Μαζί με τους άνδρες μου συνεχίσαμε τις σκληρές, άνισες και φονικές συγκρούσεις μεταξύ του Εφεδρικού και πραξικοπηματιών που ήταν μονάδες ΛΟΚ και αρμάτων μάχης Τ-34 και Τεθωρακισμένων της 23ης Επιλαρχίας ΕΜΑ και της 21ης ΕΑΝ. Υπήρξαν μεγάλες απώλειες από τους επιτιθέμενους και κυρίως από τους ΛΟΚ από πολυβόλα Τ-34, καθότι ήταν οι καταδρομείς μπροστά από τα άρματα και δέχονταν τα πυρά των δικών τους αρμάτων. Γύρω στις 9.00 παραδοθήκαμε λόγω έλλειψης πυρομαχικών και εφόσον ο σκοπός επετεύχθη και εννοώ τη σωτηρία του Εθνάρχη Μακαρίου».

Ανδρέας Στεφάνου: «Αποφασίσαμε να μην παραδοθούμε…»

«Η περίοδος του 1971 – 1974 ήταν μια περίοδος τρομοκρατίας από την ΕΟΚΑ Β’. Βιώσαμε το μίσος και τις απειλές για αφανισμό της ύπαρξής μας. Οι συνεχείς βομβιστικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών, στελεχών του ΑΚΕΛ, αλλά και οι δολοφονίες δημοκρατικών ανθρώπων ήταν το κλίμα εκείνης της μαύρης περιόδου για την ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

»Σαν ενταγμένοι στην Αριστερά είχαμε καθοδήγηση για ειρηνική αντιμετώπιση της άνομης αυτής κατάστασης και οργανώναμε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για στήριξη της νόμιμης κυβέρνησης του Προέδρου Αρχ. Μακαρίου, αλλά και καταδίκης των τρομοκρατικών και άνανδρων ενεργειών της ΕΟΚΑ Β’. Οντας στελέχη της Αριστεράς είχαμε την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα θα οργανωνόταν πραξικόπημα.

»Στη Μέσα Γειτονιά όπου δραστηριοποιούμουν δημιουργήσαμε με επικεφαλής τον αείμνηστο Γιώργο Στεφάνου μια ομάδα από μέλη και στελέχη της περιοχής για αντιμετώπιση της χαώδους κατάστασης, αλλά και αντιμετώπιση τυχόν πραξικοπήματος.

»Την ημέρα του Πραξικοπήματος βρισκόμουν σε μια οικοδομή στη Μονή. Γύρω στις 8.30 π.μ., άκουσα το ΡΙΚ να μεταδίδει το χαρακτηριστικό διάγγελμα που έλεγε: “Η Εθνική Φρουρά είναι κυρίαρχος της κατάστασης”. Αμέσως εγκατέλειψα την εργασία μου και βρέθηκα στην ΠΕΟ Λεμεσού. Από εκεί πήγαμε στον αστυνομικό σταθμό Αγίου Ιωάννη όπου προμηθευτήκαμε οπλισμό για την αντίσταση και υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και πήραμε θέσεις μάχης με οδηγίες του υπεύθυνου του σταθμού.

»Μετά το διάγγελμα του εγκάθετου της ΕΟΚΑ Β’ και της Χούντας των Αθηνών άρχισε η επίθεση για κατάληψη του σταθμού από τους πραξικοπηματίες. Περικυκλωθήκαμε από το στρατό και μας καλούσαν σε παράδοση. Κάναμε σύσκεψη και αποφασίσαμε να μην παραδοθούμε. Αρχισαν να μας βάλλουν με όλμους. Καταφέραμε και διαφύγαμε σε διαφόρους χώρους με σχέδια να ξανασυναντηθούμε για να πάμε στην Πάφο όπου υπήρχε ακόμη αντίσταση.

»Την επόμενη μέρα είχα πληροφορηθεί ότι τρεις σύντροφοί μου είχαν συλληφθεί στον παραλιακό δρόμο από την ΕΟΚΑ Β’. Αποφάσισα με πολλή προσοχή και πήγα κοντά στον κεντρικό σταθμό της Αστυνομίας Λεμεσού για να δω τι γίνεται και εκεί είδα να κτυπούν και να βασανίζουν τους συλληφθέντες».

Ευτύχιος Παναγιώτου: «Βρήκαμε μερικά όπλα και τρέξαμε στο σταθμό Αγίου Ιωάννη»

«Η κατάσταση που επικρατούσε στο διάστημα 1971 – 1974 ήταν εκρηκτική λόγω της δράσης της ΕΟΚΑ Β’. Ο προοδευτικός κόσμος ζούσε υπό το καθεστώς της τρομοκρατίας της ΕΟΚΑ Β’. Εκλεβαν συστηματικά εκρηκτικά από τα διάφορα λατομεία και στη συνέχεια τα χρησιμοποιούσαν για την ανατίναξη αστυνομικών σταθμών.

»Ενας από αυτούς ήταν και ο κεντρικός αστυνομικός σταθμός Λεμεσού. Κλέβοντας από αυτούς τους σταθμούς όπλα και πυρομαχικά κακοποιούσαν και αρκετές φορές δολοφονούσαν δημοκρατικούς ανθρώπους, κυρίως αριστερούς.

»Με το άκουσμα της είδησης ότι ο Μακάριος ήταν νεκρός εκατοντάδες δημοκρατικοί, κυρίως Ακελιστές, προσπάθησαν με κάθε τρόπο και μέσο που διέθεταν να αναχαιτίσουν τους πραξικοπηματίες της Χούντα και της ΕΟΚΑ Β’ και να κερδίσουν χρόνο για καλύτερη οργάνωση του αντιστασιακού αγώνα.

»Η πρώτη ανταλλαγή πυροβολισμών άρχισε από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό και τη Δ’ Ανωτέρα που βρισκόταν δίπλα από τον αστυνομικό σταθμό. Παρά τη σύγχυση, αλλά και την επικινδυνότητα, από τους πυροβολισμούς σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις και σε διαφορετικούς χώρους είχαν οργανωθεί από δημοκρατικούς ανθρώπους αυθόρμητες διαδηλώσεις με συνθήματα ενάντια στη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’.

»Η μία από αυτές τις διαδηλώσεις κατευθύνθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού. Μόλις έφθασαν εκεί άρχισαν να τους πυροβολούν μέσα από τη Μητρόπολη και ως αποτέλεσμα η διαδήλωση διαλύθηκε.

»Τότε εργαζόμουν στην ΠΕΟ Λεμεσού. Με το άκουσμα της είδησης για πραξικόπημα έτρεξα στα Γραφεία της ΠΕΟ. Εκεί είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αντίστασης και ό,τι έγινε, έγινε αυθόρμητα. Οταν βρήκαμε μερικά όπλα μάς είπαν ότι ο αστυνομικός σταθμός Αγίου Ιωάννη χρειάζεται ενίσχυση. Πήγαμε αμέσως εκεί και αρχίσαμε να οργανώνουμε την άμυνά μας.

»Εδώ να πω ότι σε κάποιο άλλο σημείο του αστυνομικού σταθμού Αγίου Ιωάννη είχε λάβει θέση μάχης μια άλλη ομάδα με επικεφαλής το στέλεχος του ΑΚΕΛ, σύντροφο Κόκο Στεφάνου. Οταν άρχισε να σουρουπώνει, άρχισε και η ανταλλαγή των πρώτων πυροβολισμών που συνεχίστηκε μέχρι που χάραξε το φως της ημέρας.

»Τότε ένα περιπολικό της Αστυνομίας με τον σταθμάρχη συνοδευόμενο από πραξικοπηματίες μάς κάλεσε από το μεγάφωνο να παραδοθούμε και ότι το πραξικόπημα έχει επικρατήσει. Οταν αντιληφθήκαμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή διαφύγαμε μέσα από τα σπίτια της περιοχής για να μην πέσουμε στα χέρια τους».

Χριστίνα Αρμεύτη: Με πολιτικές δολοφονίες ξεκίνησε το έργο της ΕΟΚΑ Β’

Μιλώντας εκ μέρους του Συνδέσμου Αντιστασιακών στην εκδήλωση μνήμης και τιμής που οργανώθηκε στη Λεμεσό, η κα Χριστίνα Αρμεύτη τόνισε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

«Η μαύρη σελίδα της ιστορίας της Κύπρου άρχισε να γράφεται από τον πρώτο κιόλας καιρό της κατάληψης με πραξικόπημα της ελληνικής εξουσίας στις 21 Απριλίου 1967. Στόχος ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Αμέσως μετά με εύηχα συνθήματα περί “ενώσεως” αρχίζει η οργάνωση των παρανόμων σε παράνομες οργανώσεις, με οδηγίες της ελληνικής Χούντας για υπόσκαψη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρχικά ως “Εθνικό Μέτωπο” και αργότερα ως “ΕΟΚΑ Β'” με αρχηγό τον κατάπτυστο, αιμοσταγή Γρίβα.

»Κατά την εκτέλεση του προγραμματισμού τους καταγράφονται απόπειρες κατά της ζωής του Προέδρου και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εκκλησιαστικό πραξικόπημα, ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, κλοπές όπλων από αστυνομικούς σταθμούς και στρατόπεδα εθνοφρουράς, κακοποιήσεις νομοταγών πολιτών, καταστροφές περιουσιών δημοκρατικών πολιτών, πολιτικές δολοφονίες.

»Πρώτο θύμα της ΕΟΚΑ Β’ ο αστυνομικός Δώρος Ποντίκης σε ώρα υπηρεσίας στη Μητρόπολη Λεμεσού στις 3 Μαρτίου 1972.

»Συνεχίζουν το εγκληματικό τους σχέδιο με τις δολοφονίες αγνών δημοκρατικών πολιτών:
Γεωργίου Φωτίου στις 5 Απριλίου 1973 στη Λάρνακα,
Στέλιου Αγαθοκλέους και Ντίνου Ανδρέου στις 22 Ιουνίου 1973 στη Λεμεσό,
Κυριάκου Παπαλάζαρου, μαθητή, την 1η Ιουλίου 1973 στη Μητρόπολη Πάφου,
Αθανάση (Θάνου) Παλλάκη στις 10 Οκτωβρίου 1973 στον Πύργο Λεμεσού,
Αντώνη Ανδρονίκου στις 10 Δεκεμβρίου 1973 στην Παρεκκλησιά,
Ευρυβιάδη Χαραλάμπους στις 23 Ιανουαρίου 1974 στο Ομοδος,
Στέλιου Μαύρου στις 25 Ιανουαρίου 1974 στις Πλάτρες,
Ανδρέα Μενοίκου στις 5 Μαΐου 1974 στο Σιχαρί,
Ανδρέα Μαραγκού στις 15 Ιουνίου 1974 στην Αμμόχωστο,
Ανδρέα Αρμεύτη στις 16 Ιουνίου 1974 στη Λεμεσό,
Ανδρέα Ελληνα αργά το βράδυ της ίδιας μέρας στις 16 Ιουνίου στη Λεμεσό.

»Και ας ισχυρίζονται αμετανόητοι ΕΟΚΑΒητατζήδες μέχρι σήμερα πως δεν υπήρξαν πολιτικές δολοφονίες. Ολοι οι εμπλεκόμενοι γνώριζαν και γνωρίζουν όσοι βρίσκονται στη ζωή, ακόμη και οι απλοί στρατιώτες, ιδιαίτερα των ΛΟΚ, πως προετοίμαζαν πραξικόπημα για τις 15 Ιουλίου, ετοιμάζοντας όλο το στρατιωτικό υλικό από τις 17 Ιουνίου, αμέσως μετά τη δολοφονία Αρμεύτη και Ελληνα.

»Αν κάποιος από αυτούς τους στρατιώτες πραγματικά μετανόησε για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα με τη δικαιολογία πως βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία και πως ξεγελάστηκε από ανωτέρους του γιατί δεν προσφεύγει στη δικαιοσύνη να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι, βλέποντας 41 χρόνια τη μισή πατρίδα του να είναι τουρκοπατημένη. Αλλά «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».