Μακάρι να είμαι εγώ ο δότης…

 

Να συνεχίσει ο συνάνθρωπος να δίνει ελπίδα στον συνάνθρωπο εύχεται ο Πανίκος Χαραλάμπους

Της Ελένης Κωνσταντίνου

«Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης. Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο: λευκές εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι, ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ᾿ άνθη. Είναι η αγάπη».
Την αγάπη που στήριξε και στηρίζει τον άνθρωπο στα δύσκολα και στα εύκολα, την αγάπη που ύμνησαν ποιητές και τραγούδησαν συνθέτες, την αγάπη που βρίσκεις ολοζώντανη σε ένα λουλούδι… Αυτή την αγάπη γνωρίζει τούτο το διάστημα ένας συνάνθρωπός μας. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο φίλος… Ο Πανίκος Χαραλάμπους νιώθει την αγάπη του κόσμου γι’ αυτό και είναι δυνατός. Ο Πανίκος Χαραλάμπους ξέρει ότι όλοι όσοι εύχονται «μακάρι να είμαι εγώ δότης» το λένε από καρδιάς γι’ αυτό και δικαιωματικά αισιοδοξεί.

Η πρόσφατη έκκληση για βοήθεια που απηύθυνε ο συμπατριώτης μας, Πανίκος Χαραλάμπους, ο οποίος διαγνώστηκε ξαφνικά με λευχαιμία και χρειάζεται συμβατό δότη μυελού των οστών, δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Όχι μόνο τους πολύ δικούς του ανθρώπους, την οικογένεια και τους φίλους αλλά και αρκετούς άγνωστους για εκείνον, που όμως προσέτρεξαν στο κάλεσμα, φανερώνοντας για άλλη μια φορά ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Αυτό είναι και το συμπέρασμα της συζύγου του Πανίκου, Σταυρούλας, η οποία μοιράστηκε μαζί μας όλα αυτά που διαδραματίζονται στις ζωές τους τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Παράλληλα, μέσα από τα όσα μας είπε ο ίδιος ο Πανίκος, δεν μπορούμε να μην αντιληφθούμε το μεγαλείο ψυχής που κουβαλά ο άνθρωπος αυτός, ο μάστρε-Πανάος -όπως τον γνωρίζουν όλοι- και γιατί όλοι εύχονται «μακάρι να είμαι εγώ ο δότης»…

Το βέβαιο είναι ότι στο χαρτί δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο ελάχιστο όλα τούτα τα αισθήματα και συναισθήματα, όλες τούτες οι σκέψεις. Μπορούν όμως έστω κάποια από αυτά που έχουν ειπωθεί να μας προβληματίσουν και γιατί όχι να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Προσφορά, αλληλεγγύη, αγάπη και προπαντός αισιοδοξία είναι αυτά που περικλείουν μέσα τους την οικογένεια Χαραλάμπους. Παρά τα δύσκολα, δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού.

«Στο άκουσμα της διάγνωσης νιώσαμε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας», ομολογεί η Σταυρούλα, η οποία μαζί με τα δυο ανήλικα παιδιά τους, τους γονείς και άλλους στενούς συγγενείς και φίλους βρίσκονται διαρκώς κοντά στον Πανίκο. Ιδιαίτερα στοργικός, αγαπητός, δραστήριος, με συμμετοχή σε πολλές κοινωνικές και εθελοντικές ομάδες, ο ίδιος. Ετσι τον περιγράφει η σύζυγός του με λίγα και απλά λόγια. Αυτό όμως που διακρίνει ιδιαίτερα τον Πανίκο είναι η αισιοδοξία του. «Η αισιοδοξία δεν χάθηκε. Δεν πρέπει να τα βάζεις κάτω. Είμαστε αισιόδοξοι», λέει χαρακτηριστικά.
Μια ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του Πανίκου στο facebook ήταν αρκετή για να πάρει το όλο θέμα διαστάσεις.

Η πρόσφατη κινητοποίηση με συλλογή δείγματος σάλιου μετά από πρωτοβουλία της ΠΑΣΥΝΟ και με τη στήριξη του συνδέσμου «Ύστερα ήρθε η Άνοιξη», φανέρωσε το μεγαλείο της αλληλεγγύης. «Ήταν αναπάντεχο. Δεν περιμέναμε τέτοια εξέλιξη. Έβλεπα το πάθος με το οποίο εργάζονταν οι εθελοντές, τον κόσμο που έφθανε και μου έλεγε “ήρθαμε για τον Πανίκο” και έκλαιγα συνεχώς από συγκίνηση», μας εξομολογείται. Την ίδια ώρα, μεγάλη στήριξη λαμβάνει τόσο ο Πανίκος όσο και η οικογένειά του, καθώς και οι υπόλοιποι ασθενείς, όπως μας αναφέρει η Σταυρούλα, από το προσωπικό στο Αιματολογικό Κέντρο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου νοσηλεύεται. Μέσα από αυτή την πορεία η Σταυρούλα έχει αναθεωρήσει: «Βλέπω τους ανθρώπους διαφορετικά. Τελικά δεν χάθηκε η ανθρωπιά!»

 

Όταν πριν 20 χρόνια ο ίδιος έδινε δείγμα…

Ευχή του Πανίκου να βρεθούν δότες για όσους έχουν ανάγκη και παράκλησή του να συνεχίσει ο συνάνθρωπος να δίνει ελπίδα στον συνάνθρωπό του. Στη θύμησή του έρχεται το κάλεσμα στον ίδιο να δώσει δείγμα τότε, πριν 20 χρόνια σχεδόν, σε μια προσπάθεια που γινόταν για εξεύρεση δότη για άλλους ανθρώπους που είχαν ανάγκη τη ζωή. Σήμερα ήρθε η δική του σειρά να απευθύνει κάλεσμα για τον ίδιο.

«Πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες δεχόμασταν το κάλεσμα από φορείς να δώσουμε δείγμα αίματος για να γίνουμε δότες μυελού των οστών. Θυμάμαι ήταν για δύο παιδιά που γινόταν η προσπάθεια. Δύο παιδιά από τις δύο μεγαλύτερες πληθυσμιακά κοινότητες του τόπου μας. Η προσέλευση του κόσμου αθρόα. Δίναμε λίγο αίμα και ακολουθούσαν εξετάσεις/αναλύσεις για τη συμβατότητα. Όλοι θυμάμαι παρακαλούσαμε “να είμαι ο δότης να σωθούν τα παιδιά”…

Είκοσι περίπου χρόνια μετά η λευχαιμία χτύπησε τη δική μου πόρτα. Οικογενειάρχης πια με δύο παιδιά έτοιμα σχεδόν να ανοίξουν τα δικά τους φτερά για σπουδές κ.λπ.. Με τις έγνοιες και τους καημούς, τις χαρές και τις λύπες τους. Να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά, τόσο ραγδαία που δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ. Σχεδόν ασυμπτωματικά, ή τουλάχιστον δεν χαμπάριασα τις προηγούμενες λίγες μέρες κάποια πιθανά συμπτώματα. Η κόπωση, η αδυναμία, μαζί με όλα τ’ άλλα με οδήγησαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Τμήμα Πρώτων Βοηθειών, εξετάσεις και αναλύσεις αίματος και καταλήγω κατά τις πρωινές ώρες στο αιματολογικό. Μπαμ… πέφτει η διάγνωση. Τάδε λευχαιμία θεραπεύσιμη, τόσες χημειοθεραπείες και μεταμόσχευση στη συνέχεια… Στριφογυρνούσαν οι λέξεις στο μυαλό μου, μα πιο πολύ η “μεταμόσχευση”. Πώς γίνεται; Ποιοι την κάνουν; Πού την κάνουν; Δότης… δότης, δότης. Πού θα βρω δότη… χανόμουν. Ήρθαν τα αδέλφια μου, ο ένας ήταν κιόλας στο αρχείο του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος και ο άλλος όχι. Πολύ χαμηλά τα ποσοστά συμβατότητας.

Το ίδρυμα έψαχνε στα αρχεία της τράπεζάς του και συνεχίζει ακόμα και σε παρόμοια κέντρα στο εξωτερικό αλλά φευ….. ακόμα τίποτα.
Τότε ήρθε η ιδέα να προσπαθήσουμε και γεωγραφικά να βρούμε πιθανό συμβατό δότη. Η διαδικασία ακόμα πιο απλή, πιο εύκολη, με λίγο σάλιο προχωράς για ταυτοποίηση. Η ΠΑΣΥΝΟ σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο “Ύστερα ήρθε η Άνοιξη” και το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα οργάνωσαν την κινητοποίηση της περασμένης βδομάδας. Ενημερωτικά φυλλάδια, προσκλήσεις, επιμόρφωση των ληπτών δείγματος, οργάνωση εκδηλώσεων στα σημεία λήψης δείγματος κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.. Τρέξιμο πολύ, δεξιά και αριστερά.

Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συγχωριανοί, οι συνάδελφοί μας δήλωσαν όλοι το “παρών” τους. Εκεί, να βοηθήσουν να βρεθεί ο δότης.

Έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ομάδες, κόμματα, συντεχνίες και οργανώσεις στο πλάι μας. Μαζεύτηκαν πάνω από 2.000 δείγματα… Ευχή μου να βρεθούν δότες για όσους έχουν ανάγκη και παράκλησή μου να συνεχίσει ο συνάνθρωπος να δίνει ελπίδα στον συνάνθρωπο.
Το πιο συγκινητικό που μου μετέφεραν, είναι πως οι δότες δείγματος έλεγαν, όπως και τότε, “μακάρι να είμαι εγώ ο δότης”…».