Με αφορμή… “Modern Man” στο 12o Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού

Με αφορμή… ένα από τα πιο αγαπημένα φεστιβάλ, το 12o Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, που θα πραγματοποιηθεί από την 1η μέχρι τις 8 Αυγούστου στο Κέντρο Ευαγόρα και Κάθλην Λανίτη στη Λεμεσό, μιλήσαμε με την Eva Mulvad, σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ Modern Man (παραγωγή Δανίας), που θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 2 Αυγούστου στις 22:30:

«Να μετατρέπω αυτό το “χάος της πραγματικότητας” σε μια ιστορία: Κάνω ντοκιμαντέρ επειδή είναι πρόκληση και επειδή βρίσκω ενδιαφέρον το να μαθαίνω για τη ζωή άλλων ανθρώπων και να μετατρέπω αυτό το “χάος της πραγματικότητας” σε μια ιστορία που λέει κάτι οικουμενικό. Το να περιορίζεσαι από το τι είναι δυνατόν είναι πάντα απογοητευτικό, αλλά στην παραγωγή ντοκιμαντέρ σου προσφέρεται επίσης μερικές φορές κάτι υπέροχα απροσδόκητο, κάτι που δεν θα μπορούσες ποτέ να σκεφτείς. Αυτό το είδος δουλειάς σε κάνει να αναρωτιέσαι, σε κρατά περίεργο, σου επιτρέπει κάθε φορά να μαθαίνεις. Μια φορά κάθε τόσο έχεις την τύχη να δημιουργήσεις μια ιστορία που κάνει το κοινό να αναρωτιέται για τη δική του ζωή και τον κοινό μας κόσμο. Το να δημιουργείς ιστορίες με διαφορετικές αναγνώσεις είναι σημαντικό πράγμα στην εποχή μας.

Για έναν άντρα, ο οποίος έχει τα πάντα, αλλά εξακολουθεί να ζητά περισσότερα: Το Ένας σύγχρονος άνθρωπος είναι για έναν άντρα, ο οποίος έχει τα πάντα, αλλά εξακολουθεί να ζητά περισσότερα. Είναι όμορφος, ταλαντούχος, φιλόδοξος, επιτυχημένος, ικανός να κάνει πάνω-κάτω ό,τι θέλει. Στον βιολιστή Τσάρλι Σίεμ βλέπω ένα ενδιαφέρον σύμβολο για την εποχή μας, για τις αξίες που συλλογικά αναδεικνύουμε. Η ταινία κατά τη γνώμη μου αφορά εμάς: τους ελεύθερους και προνομιούχους, οι οποίοι είναι πάντα λίγο δυσαρεστημένοι με αυτό που έχουν – πότε είναι αρκετά καλό, πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει; Είναι ένα όμορφο ταξίδι στον κόσμο της κλασικής μουσικής, αλλά και μια ταινία που μας προκαλεί να σκεφτούμε για τη σύγχρονη εποχή.

Να βγάλω μια άλλη ιστορία, λιγότερο φανταχτερή: Ήταν προνόμιο να κινηματογραφούμε σε ένα περιβάλλον όπως αυτό που περιβάλλει τον Τσάρλι Σίεμ: τον βρίσκεις πάντα σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών, πολυτελή ξενοδοχεία, υπέροχα σπίτια. Το δύσκολο ήταν να αποκτήσουμε πρόσβαση στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της ζωής του Τσάρλι. Είναι συνηθισμένος να μιλάει στον Τύπο, έτσι το να βγάλω μια άλλη ιστορία, λιγότερο φανταχτερή, ήταν δύσκολο για μένα.

Είναι πάντα υπέροχο να συναντάς το κοινό: Εάν σου παίρνει 4-5 χρόνια να φτιάξεις μια ιστορία, βεβαίως είναι σημαντικό να θέλει ο κόσμος να δει τι έχεις μαζέψει τόσο προσεκτικά. Έχω ταξιδέψει σε πολλά φεστιβάλ και είναι πάντα υπέροχο να συναντάς το κοινό και να ακούς πώς η ταινία σου γίνεται αποδεκτή. Στην εποχή μας φαίνεται να είναι ολοένα και πιο δύσκολο να δημιουργηθεί η συνειδητοποίηση γύρω από εξειδικευμένα έργα τέχνης. Υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές, υπάρχουν τόσα πολλά κανάλια μέσω των οποίων μπορείς να προωθήσεις τη δουλειά σου, που μπορείς εύκολα να πνιγείς σε μια πολιτιστική θάλασσα. Τα καταξιωμένα φεστιβάλ μπορούν να δώσουν στην ταινία σου μια ευκαιρία -ο κόσμος θα ανακαλύψει την ταινία σου (και όχι των άλλων)- θέτοντάς σε στην πρωτοπορία του ανταγωνισμού.

Η πορεία μου: Έχω εργαστεί σε ντοκιμαντέρ από τότε που αποφοίτησα από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας το 2001. Διευθύνω μια εταιρεία, τη “Danish Documentary”, μαζί με άλλους σκηνοθέτες και έναν παραγωγό στην Κοπεγχάγη. Ειδικευόμαστε σε κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ. Οι πιο γνωστές μου ταινίες είναι: Η καλή ζωή για μια μητέρα και κόρη μιας δανικής οικογένειας που ζει στην Πορτογαλία – ήταν πλούσιοι, αλλά τώρα έχουν ξοδέψει όλα τα χρήματά τους- και Εχθροί της ευτυχίας για μια νέα Αφγανή γυναίκα που αγωνίζεται για αλλαγές στη χώρα της. Η δεύτερη έχει κερδίσει βραβεία στα μεγάλα φεστιβάλ Sundance και IDFA.

Τα ντοκιμαντέρ δεν είναι ποτέ αντικειμενικά, φιλτράρονται από το μυαλό των αφηγητών: Νομίζω ότι τα ντοκιμαντέρ πρέπει να έχουν τόση ποικιλία όση και η ίδια η ζωή. Έχουμε την τάση να νομίζουμε ότι τα ντοκιμαντέρ πρέπει να αφορούν κυρίως κοινωνικά θέματα ή σημαντικά προβλήματα. Θα μπορούσαν βέβαια να γίνουν υπέροχες ταινίες γι’ αυτό, αλλά τόσα πολλά άλλα είδη είναι επίσης δυνατά. Θα πρέπει να αμφισβητήσουμε και να διευρύνουμε αυτή την αντίληψη τού τι είναι ντοκιμαντέρ. Τα ντοκιμαντέρ που είναι καλλιτεχνική έκφραση του κόσμου μας δεν είναι ποτέ αντικειμενικά, φιλτράρονται από το μυαλό των αφηγητών. Και βεβαίως έχουμε υποχρεώσεις και περιορισμούς, επειδή εργαζόμαστε με πραγματικούς ανθρώπους.

Modern Man, Eva Mulvad 85′, 2017, Δανία

Τετάρτη 2 Αυγούστου 22:30, 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού – Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη στη Λεμεσό

Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ εδώ