Με ιδεολογικό υπόβαθρο οι δολοφονίες αριστερών από την ΕΟΚΑ

Η 4η έκδοση του Εγερτήριου Σαλπίσματος (30 Νοεμβρίου 1957) με άρθρο αντικομουνιστικού περιεχομένου.

 

 

Το 1958 ήταν το έτος κλειδί για την πορεία της Κύπρου.

Ξεκαθάριζε πλέον ότι η ένωση δεν είχε μέλλον και δεν επρόκειτο να αποτελέσει τη λύση του κυπριακού.

Η λύση θα ήταν η ανεξαρτησία, γεγονός που σήμαινε ότι οι Κύπριοι, Ε/κύπριοι και Τ/κύπριοι θα έπρεπε πλέον να αυτοκυβερνηθούν.

 

 

33504497_10213229939176497_7849225279456149504_n
Άρθρο της εφημερίδας Έθνος με τον τίτλο Διμέτωπος ο αγών (21 Μαρτίου 1958).

 

 

 

Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο της επίθεσης εναντίον της Αριστεράς, μελών και στελεχών του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος, τόσο Ε/κυπρίων όσο και Τ/κυπρίων, την ίδια περίοδο τόσο από την ΕΟΚΑ όσο και από την ΤΜΤ.

 

 

 

 

Η τελική επίθεση του Γρίβα εναντίον του ΑΚΕΛ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1958 με τη διπλή δολοφονία των Μιχάλη Πέτρου στη Λύση και Ηλία Ττοφαρή στην Κώμα του Γιαλού.

 

Ο ματωμένος Μάης του 1958

Η επίθεση της ΕΟΚΑ με τις διαταγές του Γρίβα συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος του 1958 με παντός είδους επιθέσεις και παρενοχλήσεις σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου της Αριστεράς.

Δεν ήταν μόνο οι δολοφονικές επιθέσεις. Ήταν και οι απειλές για εκτέλεση, οι επιστολές εκφοβισμού, οι ξυλοδαρμοί, οι προπηλακισμοί, το κλείσιμο καφενείων, το κούρεμα γυναικών, το κάψιμο βιβλίων αριστερών μαθητών και άλλα πολλά, τα οποία είναι καταγραμμέα και στον τύπο της εποχής.

 

Το Μάιο του 1958 δολοφονήθηκαν οι ακόλουθοι:

  1. Κυριάκος Πατατάς, Πηγή Αμμοχώστου στις 6. 5. 1958
  2. Σάββας Μένοικος, Γούφες Αμμοχώστου στις 23. 5. 1958
  3. Δημήτρης Μάτσουκος Γύψου Αμμοχώστου στις 23. 5. 1958
  4. Ανδρέας Σακκάς, Πέρα Ορεινής Λευκωσία στις 25. 5. 1958
  5. Παναγιώτης Στυλιανού, Αχερίτου Αμμοχώστου στις 29. 5. 1958

 

Οι τέσσερεις από τους πέντε ήταν από την επαρχία Αμμοχώστου, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα καταγραφές οι δολοφονηθέντες στην επαρχία Αμμοχώστου κατά την περίοδο της δράσης της ΕΟΚΑ ανέρχονται στους 14.[1]

 

Το αλυτρωτικό ζήτημα

Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο κίνημα της ΕΟΚΑ το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα άλλα απελευθερωτικά κινήματα της εποχής εκείνης, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Γρίβας σημειώνει.[2]

Εξάλλου την ίδια άποψη έχει και ο γραμματέας της Εθναρχίας και μετέπειτα πρεσβευτής της Κύπρου στην Ελλάδα Νίκος Κρανιδιώτης.[3]

 

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ εντασσόταν μέσα στα πλαίσια του αλυτρωτισμού, δηλαδή αντί της απελευθέρωσης και της ανεξαρτησίας, πάλευε για την απελευθέρωση και την ένωση με ένα άλλο κράτος.

 

Παράλληλα οι δύο ηγέτες του αγώνα ήταν σφοδρά αντικομουνιστές και ήθελαν η λύση του κυπριακού να βρεθεί εντός των πλαισίων του δυτικού κόσμου.[4]

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ΕΟΚΑ κράτησε εκτός αγώνα τους κομουνιστές[5] ενώ ο ίδιος ο Γρίβας, ακόμα και πριν την έναρξη του αγώνα, ομολογεί ότι έπρεπε να κτυπηθούν οι κομουνιστές.

Υπάρχει πληθώρα στοιχείων που συνηγορούν προς τούτο. Ωστόσο σημειώνουμε ότι στα τέλη του 1958 και μετά από τις έντονες αντιδράσεις που σημειώθηκαν για τις δολοφονίες αριστερών, ο Γρίβας σε επιστολή του προς τον Μακάριο έγραφε μεταξύ άλλων:

«Διά τους κομμουνιστάς έπρεπε να είχε εφαρμοσθή η αρχή την οποίαν υπέδειξα ευθύς εξ αρχής, άμα τη εμφανίσει των εις το πολιτικόν πεδίον, εκ της αφανείας εις ήν κατεδίκασαν εαυτούς διά των πράξεών των, δηλαδή να κτυπηθούν, να ταπεινωθούν, ώστε να μη δύνανται να προβληθούν ούτε επί του πολιτικού ούτε επί του αγωνιστικού πεδίου».[6]

 

Ο αντικομουνισμός της ΕΟΚΑ

Η ΕΟΚΑ και στη συνέχεια οι επίγονοι της συνεχίζουν παραπλανητικά να δηλώνουν ότι η ΕΟΚΑ δεν έκανε αντικομουνιστικό αγώνα.

Και όταν λέμε αντικομουνιστικό αγώνα, εννοούμε σε ιδεολογικό επίπεδο. Θα μπορούσε να ήταν δικαιολογημένο το ότι η ΕΟΚΑ βρισκόταν σε αντιπαράθεση με το ΑΚΕΛ σε ότι αφορά τη στάση του εναντίον της ΕΟΚΑ.[7]

 

Υπάρχουν κείμενα με καθαρά ιδεολογικό αντικομουνιστικό περιεχόμενο, που καμία σχέση είχε με τη στάση που η ΕΟΚΑ απέδιδε στο ΑΚΕΛ αναφορικά με τον αγώνα.

 

Κύρια έκφραση αυτής της ιδεολογικής κατήχησης προς τα μέλη της Οργάνωσης αλλά και ευρύτερα ήταν το περιοδικό της ΑΝΕ «Εγερτήριο Σάλπισμα».

 

Στις 30 Νοεμβρίου 1957 κυκλοφόρησε τεύχος με κύριο τίτλο: «Η κομμουνιστική σαπίλα».

Η συγκεκριμένη έκδοση που είναι το 4ο τεύχος, είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην αντικομουνιστική προπαγάνδα.

Στο κείμενο επιχειρείται μια ιδεολογική ανάλυση της κομουνιστικής ιδεολογίας που ταυτίζεται με την ιδεολογία του Σατανά!

«Πολίτευμα που καταπολεμεί πάσαν θρησκείαν, πολίτευμα που είναι εναντίον πάσης ηθικής, πολίτευμα που ο σημερινός ισχυρός της ημέρας πίνει το αίμα του χθεσινού ισχυρού αντιπάλου του, δεν είναι ανθρώπινος πολιτικός θεσμός. Είναι ή νόμος της Ζούγκλας ή θεσμός του Σατανά. Είναι πολίτευμα το οποίον δεν αναπτύσσει την κοινωνίαν προς μίαν ηθικήν ανάτασιν, ως ώφειλε, παρά την μετατρέπει εις κοινωνίαν θηρίων».

33475119_10160418131150181_8557540505544556544_n
Απόσπασμα από το καταστατικό του ΕΜΑΚ, με το οποίο αποκλείονταν οι κομουνιστές από τον αγώνα. Δεξιά είναι το χειρόγραφο.

 

Στο ίδιο φύλλο ένα άλλο άρθρο τιτλοφορείται: «Η κομμουνιστική τακτική».

Και αυτό το άρθρο είναι γραμμένο πάνω σε ιδεολογική βάση και δεν σχετίζεται με τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, δηλαδή σε σχέση με τη δράση της ΕΟΚΑ.

Οι συγγραφείς του μέσα από τα συγγράμματα ιδεολογικής υφής περνάνε στα μέλη τους ότι εκ φύσεως δεν μπορεί κάποιος να είναι Έλληνας και κομουνιστής.

Ιδού μερικά αποσπάσματα:

«Οι κομμουνισταί, εφοδιασμένοι με όλα τα κομμουνιστικο-μαρξιστικά σατανικά κενοσοφίσματα και φέροντες τον προβάτινον μανδύαν, πλησιάζουν, οι εθνοφάγοι λύκοι, πονηρόγλυκα, τα πρόβατα κάθε κράτους, τα θύματά των. Ο στόχος των, τα πρόβατα-θύματα των, δεν είναι άλλοι από τους αφελείς, πτωχούς βιοπαλαιστάς από τους εστερημένους, τους αδικημένους, τους δυστυχείς, τους αδελφούς του Χριστού».

 

Και καταλήγει το άρθρο:

«Έτσι μεθυσμένοι για πάντα, οι νεοσύστατοι κομμουνισταί γίνονται αυτόχρημα ξενόδουλοι, ξενοκίνητοι και, ως νέοι γενίτσαροι, πυκνώνουν την εθνοκτόνον φάλαγγα, που αντί να αγωνίζεται “υπέρ βωμών και εστιών” θα αγωνίζεται δια την εξάπλωσιν αντιθρησκευτικών πιστεύω και, προ πάντων, υπέρ της Ρωσσο-κομμουνιστικής επί του κόσμου κυριαρχίας…».

33664723_10213229930536281_3738226435064594432_n
Φωτοτυπία άλλου αντικομουνιστικού άρθρου του Εγερτήριου Σαλπίσματος.

 

Δεν ταυτίζονται ελληνισμός και κομουνισμός

Σε άλλο άρθρο της ίδιας έκδοσης επιχειρεί να αποδείξει ότι ο κομουνισμός δεν ταυτίζεται με τον ελληνισμό και τον χριστιανισμό:

«Ελληνισμός και κομμουνισμός! Δύο έννοιαι εντελώς αντίθετοι, ασυμβίβαστοι. Ο Έλλην αείποτε ελάτρευσεν την ελευθερίαν, όχι μόνο την ελευθερίαν της προγονικής γης, αλλά και την ελευθερίαν του ατόμου.

(…) Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, είναι αναπόσπαστα. Πώς μπορεί λοιπόν να συμβιβάζεται με ανθρώπους άθεους, οι οποίοι παραδέχονται ότι η “Χριστιανική θρησκεία είναι το όπιον για τον λαόν”… Μας χωρίζει χάος από τον κομμουνισμόν…»

 

Σε έγγραφο της Π.Ε.Κ.Α ημ. 15 Αυγούστου 1958 (τη χρονιά που κορυφώθηκαν οι δολοφονίες στελεχών της Αριστεράς) αναγράφεται:

«Ο κάθε τίμιος Έλλην πατριώτης δι’ έν πράγμα πρέπει να είναι πέραν απάσης αμφιβολίας βέβαιος ότι κομμουνισμός και πατριωτισμός είναι πράγματα ασυμβίβαστα και ότι οι κομμουνισταί δεν μπορούν να γίνουν ποτέ εθνικισταί διότι απλούστατα ο κομμουνισμός αντιστρατεύεται το έθνος. Αυτές είναι βασικές αρχές τες οποίες πρέπει ο κάθε ένας να έχη υπ’ όψιν του δια να μην πίπτη εις την παγίδα των καιροσκόπων τσαρλατάνων που σε κάθε περίστασιν φορούν και μίαν μάσκαν…».

 

Την 1η Μαρτίου 1958 το «Εγερτήριο Σάλπισμα» φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Το κόμμα της μάσας» και με υπογραφή «Ο αμάσητος Δευκαλίων» που δεν ήταν άλλος από τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

«Κόμματα της μάσας θα ημπορούσαν να ονομασθούν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου. Διότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των είναι η οικονομική εκμετάλλευσις των μελών των υπό των ολίγων επιτήδειων που κατέχουν έμμισθους θέσεις μέσα εις το κόμμα. (…) Οι επιτήδειοι αυτοί έμμισθοι αργόσχολοι καλοφαγάδες και σουλατσαδόροι είναι αι βδέλλαι των αφελών μελών, που εισφέρουν και όλον εισφέρουν εκ των υστερημάτων των εις το κόμμα».

 

Με όλους αυτούς του χαρακτηρισμούς που στόχευαν στη δημιουργία πραγματικού μίσους, οι ιθύνοντες της ΕΟΚΑ δηλητηρίαζαν τις ψυχές των μαθητών και των νέων, στρέφοντας τους εναντίον των συμμαθητών, των συγγενών, των φίλων και των συναδέλφων τους.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο της ΕΟΚΑ, όπως φαίνεται μέσα από τα επίσημα κείμενα της ίδιας της οργάνωσης ήταν καθαρά ακροδεξιό και εθνικιστικό.

 

Η τακτική αυτή εντασσόταν μέσα στο πλαίσιο των σχεδιασμών του Γρίβα για τη δημιουργία συνθηκών σύγκρουσης με την Αριστερά.

Ωστόσο η Αριστερά δεν ανταποκρινόταν στις προκλήσεις και οι σχεδιασμοί του Γρίβα δεν έβρισκαν εφαρμογή.

Έτσι, στο τελικό στάδιο, πριν τη λήξη της δράσης της ΕΟΚΑ, θα έπρεπε να σκληρύνει τη γραμμή του με την ελπίδα ότι θα υπήρχε ανταπόδοση και να μπορέσει να ξεκινήσει ένα εμφύλιο πόλεμο.

 

 

 

 

 

 

[1] Πρέπει να σημειωθεί ότι ο κατάλογος των δολοφονημένων δεν έχει κλείσει ακόμα, διότι η έρευνα φέρνει συνεχώς στο φως νέες, άγνωστες περιπτώσεις.

[2] Βλ. στο βιβλίο του Γ. Γρίβα «ΕΟΚΑ και Ανταρτοπόλεμος».

[3] Βλ. στο βιβλίο του Ν Κρανιδιώτη «Δύσκολα χρόνια».

[4] Βλ. στο βιβλίο του Μιχάλη Μιχαήλ «Διμέτωπος ο Αγών».

[5] Βλ. στο βιβλίο του Γ. Γρίβα «ΕΟΚΑ και Ανταρτοπόλεμος».

[6] Βλ. Μιχάλη Μιχαήλ «Περί των εκτελέσεων Αριστερών την περίοδο 1955 – 59», εφημερίδα “Σημερινή” 17 Ιουλίου 2003. Επίσης «ΗΤΑΝΕ ΜΗΝΑΣ ΜΑΗ ΤΟΥ 1958, η έξαρση της μισαλλοδοξίας» http://mihalismihail.blogspot.com/2009/05/1958.html.

[7] Δεν θα εξετάσουμε σε αυτό το σημείωμα το τι πραγματικά συνέβαινε σε αυτό τον τομέα.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy