Μετά την αποτυχία στην Ελβετία

Του Τάκη Χατζηγεωργίου*

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι φτάσαμε στο τέλος του παιγνιδιού. Πλησιάζουμε όμως χωρίς αμφιβολία σε ένα τέλος.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα μέρη θα επανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χωρίς όμως βεβαιότητα για θετική κατάληξη αν δεν προηγηθεί ένα χαμήλωμα του πήχη επί της ουσίας όσον αφορά την Τουρκία, και επί της τακτικής όσον αφορά εμάς εν συνόλω. Θα ήταν και δικό μου λάθος να έλεγα κάτι περισσότερο απ’ αυτό, αυτή την ώρα.

Θα είχα όμως κάτι πιο ελπιδοφόρο να πω αν ο περιλάλητος «διεθνής παράγων» είχε εκπρόσωπο. Ποιος είναι αυτός; Ποιος ή ποιοι εκπροσωπούν αυτό τον διεθνή παράγοντα; Προσωπικά δεν ξέρω κανένα. Εννοώ κάποιον ή κάποιους που έχουν και θέληση να παρέμβουν, αλλά και μοχλό να χρησιμοποιήσουν!

Στην εικόνα πρέπει να προστεθεί και το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου για πάγωμα των διαπραγματεύσεων ΕΕ Τουρκίας. Πολλοί λένε πως και αυτό το ψήφισμα η Τουρκία θα το ρίξει στον κάλαθο. Όπου και αν το ρίξει, αυτή είναι μια απόφαση που θα της δημιουργήσει προβλήματα. Κυρίως οικονομικά. Αν δε πρόθεση της Τουρκίας είναι να μην λάβει υπόψιν το ψήφισμα τότε προς τι η παρέμβαση της για ανακοπή της διαδικασίας στο ευρωκοινοβούλιο;

Τυχόν διακοπή των διαπραγματεύσεων ένταξης θα αναστείλει σε μεγάλο βαθμό οικονομικές ευρωπαϊκές επενδύσεις στη χώρα αυτή. Αυτό δεν θα ήταν καθόλου εύπεπτο!

Επανέρχομαι στο κυπριακό.

Οι όποιες συγκλίσεις έχουν επιτευχθεί αποτελούν καλό θεμελιό, προκειμένου να αυξηθεί η πίεση για επανεκκίνηση της διαδικασίας, αλλά επίσης καλό θεμέλιο που δεν μπορεί εύκολα να παραγνωριστεί. Γι’ αυτό διαφωνώ με όσους λένε «ιδού που έχει αποδειχθεί πως κακώς μπήκαμε με πίστη και αφοσίωση στις συνομιλίες». Πιστεύω πως ο όγκος των συγκλίσεων είναι τέτοιος που θα μας φέρει ξανά στο τραπέζι. Ακόμα και αν αυτό δεν οδηγήσει σε λύση (και αν εμείς αποφύγουμε λάθη τακτικής και μείνουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένοι στη σοβαρότητα) τότε, ακόμα και ένα τραυματικό αποτέλεσμα θα έχει (μικρή ίσως, αλλά θα έχει) τη σημασία του για το μέλλον.

Με όλα αυτά θέλω να πω ξανά και ξανά πως η λύση θα ανοίξει δρόμους σε καλύτερο μέλλον αν επιτρέπει, και πολύ περισσότερο αν σπρώχνει προς τη συμβίωση. Γιατί ομοσπονδία δεν σημαίνει διαχωρισμό. Λύση που θα συνεπάγεται μια βαθμιαία όσμωση των κοινοτήτων είναι ο μόνος ανοικτός δρόμος για ένα κοινό καλό μέλλον. Και πιστεύω πως η λύση (ή αν η λύση) μας δίνει αυτή την ευκαιρία (να αναπτύξουμε σιγά σιγά κοινή πίστη για μια κοινή πατρίδα) αν η λύση μας δίνει μια τέτοια ευκαιρία να την αδράξουμε. Έστω και αν η Τουρκία μάλλον θα επιχειρήσει με τη λύση να ενισχύσει τις σχέσεις της με την τουρκοκυπριακή πολιτεία. Πολύ περισσότερο που πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα δυνάμεις ανάμεσα στους τουρκοκύπριους για απεξάρτηση στην περίπτωση της λύσης από την Τουρκία. Αυτές οι δυνάμεις χωρίς λύση θα αποθάνουν. Αυτές οι τελευταίες δυνάμεις μέσα στη τουρκοκυπριακή κοινότητα μαζί με την πραγματική εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών μου συγκρατούν την πίστη μου. Έστω και αν η Τουρκία έχει άλλα κατά νουν!

Δεν θέλω να φανώ αισιόδοξος χωρίς αιτία. Πέρα από τις μεγάλες ευθύνες της Τουρκίας πρέπει και εμείς να συγκρουόμαστε με όσους έχοντας στα χέρια τους ισχυρή εξουσία, νοιάζονται περισσότερο για την προσωπική τους ατζέντα, παρά για τη λύση. Για να μην πω πως πάνω απ’ όλα νοιάζονται για την καταστροφή της. Γιατί; Ίσως ούτε οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν να απαντήσουν. Δεν είναι βέβαιο πως όσοι κατέχουν σημαντικά πόστα, είναι κατ’ ανάγκην και σημαντικοί άνθρωποι!

*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy