Μεταγραφές, όχι ποδοσφαιρικές αλλά πολιτικές

Του Κώστα Κούκου

Κάποιοι γνωστοί πολιτικάντηδες εδώ χάμω στην μικρή μας βραχονησίδα καθημερινά αγωνίζονται με πάθος να μας αποδείξουν ότι η ιστορία τέλειωσε, δεν υπάρχουν πλέον ορατές ταξικές, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές διαφορές. Είμαστε όλοι περίπου ίδιοι.

Η «σύγχρονη» κυπριακή κοινωνία, διατυμπανίζουν οι τυμβωρύχοι, ανατρέπει στην πράξη την άποψη του Μαρξ έτσι όπως διατυπώθηκε στο κομμουνιστικό μανιφέστο για την ανειρήνευτη πάλη μεταξύ ελεύθερων και δούλων, πληβείων και καλφάδων, καταπιεστών και καταπιεσμένων. Τα κόμματα έπαψαν να έχουν ορατές διαφορές μεταξύ τους. Απόδειξη, μας υποδεικνύουν με νόημα, το γεγονός ότι κατακλυζόμαστε τελευταίως από κάθε λογής μεταγραφές στελεχών από ένα κόμμα σε άλλο κόμμα -πλήρης ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου.

Όντως υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις οι οποίες, εκτός των άλλων, γίνονται το όχημα της προσπάθειας ισοπέδωσης των πάντων.

Αλήθεια πώς μπορεί, για παράδειγμα, ένα στέλεχος που πρεσβεύει την άλφα ιδεολογία, για την οποία μάχεται χρόνια τώρα, που πολιτεύεται με κάποιες αρχές, να παίρνει «μεταγραφή» σε μία από τις… αντίπαλες ομάδες;

Πρόσφατα, κουβεντιάζοντας με ένα φίλο και πρώην σύντροφο που μεταπήδησε σε άλλο κόμμα, προσπάθησα να ανιχνεύσω τους λόγους, τις πραγματικές αιτίες, που τον ώθησαν να πάει στους απέναντι. Σαφώς υπήρξαν δικαιολογίες, αιτίες, γεγονότα, έλα όμως που δεν πείστηκα πώς μετατρέπεται έτσι εύκολα το κρέας σε ψάρι.

Από την άλλη έπεσε εντελώς τυχαία πάνω μου ένα παλιό δημοσίευμα από ελληνική εφημερίδα, το οποίο απαντά σε όσους μας ισοπεδώνουν, σε όσους μας λένε «κύριοι οι ιδεολογίες πέθαναν». Το παρουσιάζω αυτούσιο ως απάντηση.

«…Φοβάσαι μη λυγίσω; Άκου, φίλε μου, να κάνω δήλωση γιατί; Να κερδίσω τι; Δύο μήνες ζωή κι ύστερα; Πάλι θα πεθάνω. Κι αν ζήσω χίλια χρόνια μήπως θα χορτάσω; Θα πω νισάφι; Όχι! Δεν έχει σημασία πόσο θα ζήσει κανένας, μα πώς θα ζήσει. Η ποσότητα δε βαραίνει, αλλά η ποιότητα. Αξία έχει το πώς θα πεθάνεις. Με το κεφάλι ψηλά, περήφανα ή μίζερα, κακομοίρικα. Ο χάρος τι θα πάρει: Πτώμα ή αγωνιστή; Ακόμα αξία έχει αν θα πας σαν το σκυλί στ’ αμπέλι ή ο θάνατός σου θα ’ναι έστω ένα μικρούτσικο αστράκι που θα δείχνει στους άλλους το δρόμο του καθήκοντος, της θυσίας, του αγώνα; Έχω σαράντα χρόνια και δεν είδα άσπρη μέρα, οι γονιοί μου με φέρανε στη ζωή χωρίς κι αυτοί να το θέλουν. Έσερνα τη μίζερη ζωή μου, ώσπου κάποτε είπα: Αυτά δεν είναι ζωή, αυτός ο δρόμος βγάζει στην καταστροφή, άλλος δρόμος χρειάζεται. Κι από τότε άλλαξα στράτα, από ανάγκη, ακούς; Από στυγνή ανάγκη. Με τους άλλους, τ’ αδέρφια μου -σκέφτηκα- ή στη σωτηρία ή στο χαμό. Και γύρισμα δεν έχει, δε μπορώ. Κέρδος δεν έχει. Θα προχωρήσω, κι ο θάνατός μου θα βοηθήσει…».

Λόγια του Κώστα Πουρναρά, κομμουνιστή πολιτικού εξόριστου το 1935 στον Αϊ-Στράτη, ο οποίος πέθανε μαζί με 400 άλλους συντρόφους του από την πείνα.

Μωρέ υπογράψετε και θα ζήσετε, μέχρι δουλειά θα σας βρούμε, δεν σας νοιάζει η μάνα σας, δεν σκέφτεστε τη γυναίκα σας και τα παιδιά σας;

Τι να ήταν άραγε αυτό το δυνατό σημείο στο μυαλό των ανθρώπων που δήλωναν έτοιμοι να πεθάνουν αλλά να μην βάλουν την τζίφρα τους πάνω σε μία κόλα χαρτί;

Τα χρόνια φυσικά πέρασαν, δεν ζούμε στο μακρινό 1935, τα πράγματα «εξελίχθηκαν», πληθαίνουν οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν τη δήλωση, να πάρουν μεταγραφή στους απέναντι. Αυτό όμως δεν τεκμηριώνει την αλήθεια των τυμβωρύχων ότι τα πάντα έχουν την τιμή τους, απεναντίας άθελά τους έστω τεκμηριώνουν ότι εκεί έξω στην πραγματικότητα σοβεί ένας πραγματικός ταξικός πόλεμος. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξεχωρίζουν το κρέας από το ψάρι.

Όσο για εκείνους που μεταγράφονται, καλοτάξιδοι στα νέα τους ταξίδια στη σημερινή πραγματικότητα, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας προς την ουτοπία. μία χώρα που θα υπάρχει πραγματική κοινωνική ισότητα και όχι ισοπέδωση.

*Μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy