Μεταξύ Δύσης και Ανατολής

Το γεωπολιτικό παράλογο ενός κουρασμένου Δυτικού πολιτισμού, με την αιματοβαμμένη ιστορία του να γράφεται παράλληλα με αυτό το κείμενο.

Εκατόν τριάντα νεκροί από τον προσωρινό και δραματικά εξελισσόμενο απολογισμό της επίθεσης (σ.σ. προβοκάτσιας) στο συναυλιακό χώρο του Μπατακλάν, στο Παρίσι. Διακόσες χιλιάδες νεκροί από τον προσωρινό και δραματικά εξελισσόμενο απολογισμό του εμφυλίου (σ.σ. εξωτερικά κατευθυνόμενου) στη Συρία. Σε ένα παιχνίδι εξουσίας που βρομάει πετρέλαιο, οι εκατόν τριάντα Γάλλοι είναι επιδεικτικά πιο αξιόλογοι από τις διακόσες χιλιάδες Σύριους και … ξαφνικά είμαστε όλοι Γάλλοι.

Je suis Charlie, Airbus καιΜπατακλάν.
Τσετσενία, Ιράκ και Αφγανιστάν.

Backtoback στρατιωτικές επεμβάσεις σε ένα ασταμάτητο κυνήγι πόρων, γοήτρου και γεωστρατηγικής υπεροχής. Ο ανελέητος βομβαρδισμός της Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν, προσφέρει απάντηση στο δίλημμα περί στρατιωτικής ή πολιτικής λύσης. Όσο επιχειρείται η εκρίζωση μιας ιδεολογία με βομβαρδισμούς και βία, θα βρει το δρόμο να ριζώσει … αλλού. Άλλωστε, «Οι ιδέες μοιάζουν με τα καρφιά. Όσο περισσότερο τα χτυπάς τόσο βαθύτερα μπαίνουν». Από την άλλη, μια μονόπλευρη πολιτική λύση που θα εξυπηρετεί ετσιθελικά τα συμφέροντα της Δύσης, το μόνο που θα καταφέρει είναι την προσωρινή εκεχειρία ενός ατέρμονου πολέμου που τροφοδοτείται με κάθε λογής οικονομική κρίση.

Αν αποδεχτούμε την προσωρινή μετατροπή του ερωτήματος «γιατί να γίνεται πόλεμος στη Γαλλία» σε μια περιεκτική ανάλυση του «γιατί να γίνεται πόλεμος» ίσως καταφέρουμε να φωτισουμε τον δρόμο προς μια πολιτική λύση του Συριακού προβλήματος.

Ο εκρηκτικός συνδυασμός οικονομικής κρίσης και μαζικής μετανάστευσης από τη Μέση Ανατολή που πλαισιώνει την Ευρωπαϊκή επικράτεια τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί ένα εύκρατο περιβάλλον για την καμπάνια του πιο επικίνδυνου δημιουργήματος της Δύσης. Το επονομαζόμενο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο χρηματοδοτήθηκε και εξοπλίστηκε από τους Δυτικούς συμμάχους, για να ανατρέψει το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Ασάντ, χρησιμοποιεί έντεχνα την τακτική της προβοκάτσιας στην πιο δυνητικά ρατσιστική Ευρωπαϊκή χώρα. Η δραματική άνοδος των ευρωσκεπτικιστών στη Γαλλία αποτελεί τον Δούρειο ίππο του ΙΚ στην Ευρώπη, το οποίο εκμεταλλεύεται το αντιμεταναστευτικό, αντιμουσουλμανικό και εξ’ αφορμής πυροδοτούμενο παραλλήρημα της Μαρί Λε Πεν και των απανταχού ξενοφοβικών συνοδοιπόρων της, επιχειρώντας έτσι να στρατολογήσει και να συσπειρώσει Μουσουλμάνους ΕΝΤΟΣ των χωρών της Δύσης.

Παράλληλα, τα πολιτικά μαγειρία του άλλοτε Γαλλικού πολιτισμού, εφηύραν τη λέξη ισλαμοφασίστας, η οποία, αδόξως και με περισσό μίσος, αναπαράγεται από τα καθεστηκυαία Μ.Μ.Ε., προς αντιμετώπιση της εξωτερικής απειλής ως ίσος προς ίσον. Για του λόγου το αληθές, σε μια πρόσφατη δήλωση της, μετά την επίθεση στο Παρίσι, η Μαρί Λεπέν ανακύρηξε αυτούς που διατηρούν δεσμούς με Ισλαμιστές, σε εχθρούς της Γαλλίας, θέλοντας να πολεμήσει την τρομοκρατία, με … περισσότερη τρομοκρατία.

Όλη αυτή η ιδεολογική σύγκρουση στα θεμέλια της Ε.Ε. προκαλεί υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με το τι θα απογίνει η Συμφωνία του Σέγκεν και αν αυτό με τη σειρά του θα φέρει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα ένα βήμα πριν την οριστική διάλυση.

Προσγειώνοντας τη συζήτηση στην Μακάρεια νήσο της Μεσογείου που διεξάγει, εγκλωβισμένη σε μία χρονοκάψουλα, κι εκείνη τον πολιτικό αγώνα ενάντια στο φασισμό, θα πρέπει να φωτιστεί η ελπίδα. Στα πλαίσια ενός ανεπανάληπτου momentum που διαμορφώνεται από τους περιφερειακούς θρησκευτικούς (σ.σ. Defacto) πολέμους, μας δίνεται η ευκαιρία να αποτελέσουμε φάρο συνύπαρξης δύο διαφορετικών κόσμων. Σε όποια λύση κι αν κάποτε καταφέρουμε να φτάσουμε, αν δεν απομωνόσουμε μέσα από την κατάλληλη παιδεία και την παραδειγματική καταδίκη τις ρατσιστικές συμπεριφορές, τότε είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Όχι σαν Κύπριοι, αλλά σαν άνθρωποι.

Υ.Γ. «Η θρησκεία είναι το όπιο των λαών»