Μη ψήφος; Μη Κύπρος!

Του Δρος Ιωάννη Χριστοδούλου*

Η πολιτική αντιπαράθεση θα ενταθεί όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Για όσους δεν θα ψηφίσουν, τους ακομμάτιστους, η πολιτική σκηνή θα ανεβάσει, θεωρούν, το εξής «δράμα»: επιχειρήματα εκατέρωθεν θα εκτοξεύονται, εν είδει ρουκετών, από αντιμαχόμενα πολιτικά στρατεύματα. Στη μέση μάζες ακροατών δύο: πολιτικοποιημένοι πολίτες, ενταγμένοι κομματικά, και οι αμέτοχοι ως άνω πολίτες, οι κομματικά αταύτιστοι. Οι πρώτοι, οι κομματικά υποψιασμένοι, εν είδει οπαδών σε ποδοσφαιρικό αγώνα θα περιμένουν, σύμφωνα με τους δεύτερους, το γκολ στα δίχτυα του αντιπάλου, το νικητήριο επιχείρημα, για να αισθανθούν πολιτικά υπερήφανοι, δικαιωμένοι για την επιλογή της ομάδας που υποστηρίζουν. Οι άλλοι, οι δεύτεροι, καθισμένοι στον εξώστη του πολιτικού θεάτρου, θα οικτίρουν τους πρωταγωνιστές και τους θεατές της πλατείας, σίγουροι ότι έχουν πάρει τη σωστή απόσταση, για να μη βλέπουν και να μην ακούν τους πολιτικούς λόγους και τα χειροκροτήματα.

Εκλογές για τους μισούς, λοιπόν; Εκλογές για πολίτες δύο κομμάτων; Της κάλπης και της αποχής; Οταν στην Πολιτεία ένας πληθυσμός ολόκληρος ψηφοφόρων αρνείται να συμμετάσχει στις εκλογές, τότε η Πολιτεία, πριν και μετά τις εκλογές, βρίσκεται σε πολιτικό κώμα, από το οποίο όταν ξυπνάει δεν θυμάται γιατί υπάρχει και για ποιους. Οι πολίτες που δεν θα συμμετάσχουν στην ψηφοφορία οπωσδήποτε δεν θα ξέρουν, μετά τις εκλογές και μέχρι τις επόμενες, γιατί ζουν στη χώρα που ζουν και όχι σε κάποια άλλη, που οπωσδήποτε θα μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν ότι θα ήθελαν να ζήσουν. Το ίδιο, φυσικά, και όσοι ψηφίζουν υστερόβουλα, για να εξαργυρώσουν την ψήφο τους με προνόμια που μπορεί να μην «αξιωθούν».

Η αποχή έχει τίμημα:

να αισθάνεσαι τον ίδιό σου τον τόπο μια ουτοπία που δεν θα τη ζήσεις, την πατρίδα σου κατειλημμένη από συμπατριώτες σου που την Κυριακή των εκλογών θα μείνουν στην πόλη για να ψηφίσουν και δεν θα προτιμήσουν την έξοδο στην εξοχή των πουλιών και των δέντρων που δεν ψηφίζουν. Είναι βαρύ το τίμημα. Γιατί οι πατρίδες που τους γυρίζουμε την πλάτη είναι ζωντανές και με συνείδηση. Οπως όταν περιφρονούμε έναν άνθρωπο ξέρουμε πως το καταλαβαίνει και μας εχθρεύεται και πως πια δεν μπορούμε να τον πείσουμε ότι αξίζουμε να μας προσέχει, έτσι και η πατρίδα που την περιφρονούμε, σαν να πληγώνεται, παύει να μας θέλει ή έτσι νιώθουμε εμείς, κι αυτό είναι που μετράει.

Οι πολιτικοί, οπωσδήποτε, έχουν μέγιστη ευθύνη να πείσουν τους πολίτες ότι τους θέλουν μαζί τους, όχι πίσω τους αλλά δίπλα τους και μπροστά τους. Εσφαλμένα θεωρούνται, οι πολιτικοί, ηγέτες. Οφείλουν να είναι θεράποντες. Οχι, βέβαια, ατομικών συμφερόντων των ψηφοφόρων τους ή κομματικών των κομμάτων τους. Ηγέτης είναι ο λαός, ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος και όλοι μαζί, ανεξάρτητα από το μετερίζι του βίου που στέκεται ο καθένας. Αριστερά και δεξιά και στο κέντρο, όπου κι αν τάσσεται κανείς πολιτικά, στις πολεμίστρες της πόλης, ο λαός κερδίζει τις μάχες, όχι μόνοι τους οι πολιτικοί.

Οι πολιτικοί, βέβαια, έχουμε ευθύνη:

να λέμε λόγια που καταλαβαίνουν όλοι οι πολίτες. Σ’ αυτές αλλά και σε όλες τις εκλογές, με την εκφραστική του ικανότητα ο καθένας, πρέπει να πείσουμε τους πολίτες που δεν θέλουν να ψηφίσουν ότι πρέπει να ψηφίσουν όχι εμάς αλλά την Κύπρο. Μη ψήφος σημαίνει μακροπρόθεσμα μη Κύπρος! Χώρα που οι πολίτες της δεν την ψηφίζουν γίνεται χωράφι ξέφραγο, έρμαιο στις διαθέσεις καταπατητών – δυνάμει φασιστών, που καταλαμβάνουν τις αφύλακτες, αψήφιστες χώρες, που οι πολίτες – ιδιοκτήτες τους ζουν εντός και μακριά τους…

*Καθηγητής Φιλοσοφίας, υποψήφιος βουλευτής Λευκωσίας ΑΚΕΛ- Αριστερά – Νέες Δυνάμεις